Περίπου 200 άποροι συμπολίτες σιτίζονται καθημερινά στην αντίστοιχη δομή του Αγίου Νικολάου
Δεκαπέντε χρόνια λειτουργίας συμπλήρωσε χθες το Κέντρο Σίτισης του Μητροπολιτικού Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου Βόλου, με την επωνυμία «Δος ημίν σήμερον», όπου σιτίζονται καθημερινά περί τους 180-200 άπορους συμπολίτες, κάθε ηλικίας, σύμφωνα με τα δεδομένα της τελευταίας διετίας.
Ηταν Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου όταν έγιναν τα εγκαίνια και η πρωτότυπη αυτή κοινωνική δράση της Τοπικής μας Εκκλησίας άρχισε το ταξίδι της. Ο Μητροπολίτης Δημητριάδος, οι Αρχές του τόπου εκείνης της εποχής, αλλά και οι ενορίτες του Αγίου Νικολάου χάρηκαν την υλοποίηση του οράματος, που, λίγους μήνες πριν, ένα βράδυ του Τριωδίου, ο νέος τότε Ποιμενάρχης μας κ. Ιγνάτιος, εκμυστηρεύτηκε στον τότε Προϊστάμενο του Ναού, Αρχιμ. Επιφάνιο Οικονόμου, ενεργοποιώντας δυνάμεις ανενεργές, ίσως, μέχρι εκείνη την ώρα: «Παρατηρώ αυτούς τους μήνες ότι η φτώχεια και η ανέχεια που χαρακτηρίζει την ευρύτερη Ελληνική κοινωνία, δεν άφησε ανεπηρέαστη και την τοπική μας κοινωνία, του Βόλου και της Μαγνησίας. Υπάρχουν άνθρωποι που πεινούν. Δόξα τω Θεώ, με τα «Σπίτια Γαλήνης» των ενοριών το πρόβλημα αντιμετωπίζεται κάπως, όχι, όμως, στην ολότητά του. Χρειάζεται κάτι άλλο, πιο ριζοσπαστικό, πιο τολμηρό, να λειτουργεί στο κέντρο της πόλης. Να ξεπερνά τα ενοριακά όρια, ν’ απευθύνεται σε όλο τον κόσμο, φτωχούς ή λιγότερο φτωχούς, γνωστούς και αγνώστους, Χριστιανούς και μη, Ελληνες και ξένους, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, μοναχικούς. Να λειτουργεί 365 μέρες το χρόνο, σε γιορτές και αργίες, να μη κλείνει ποτέ, γιατί και οι ανάγκες των ανθρώπων δε σταματούν ποτέ. Το κάναμε στον Πειραιά και πέτυχε. Δε χρειάζονται μεγάλες υποδομές. Αγάπη χρειάζεται και τόλμη. Αναλαμβάνεις να το φτιάξεις; Θα είμαι μαζί σου…».
Και το όραμα έγινε πραγματικότητα. Δύο έμμισθοι επαγγελματίες μάγειροι και δεκάδες εθελόντριες γυναίκες, διακόνισσες της αγάπης, υπό την καθοδήγηση, στη συνέχεια, των Πρωτ. Βασιλείου Ακριβοπούλου και Χαριλάου Παπαγεωργίου, εργάζονται όλα αυτά τα χρόνια κάθε μέρα, ακούραστα και δημιουργικά, με πολλές αντιξοότητες, στενοχώριες, αλλά και μεγάλες χαρές, με απόλυτη ανιδιοτέλεια, χωρίς κανένα υλικό κέρδος, αλλά με πλούσια την ευλογία και τη χάρη του Θεού στη ζωή τους. Χωρίς αυτές δε θα ήταν δυνατή η λειτουργία του Κέντρου και η ικανοποίηση των υψηλών προσδοκιών του, μια και κάθε μέρα, από τότε φιλοξενεί, κατά μέσο όρο, 180 εμπερίστατα και, εν ανάγκη ευρισκόμενα, πρόσωπα.
Το «Δος ημίν σήμερον» άνοιξε τις πύλες του και λειτουργεί σε μια εποχή άκρατου καταναλωτισμού, όπου τα αγαθά διακινούνται με προκλητικότητα και ταχύτητα, αποκαλύπτοντας, με τον πιο δραματικό τρόπο, τις κοινωνικές ανισότητες του καιρού μας, που, από τη μια δημιουργεί νεόπλουτους με αφθονία υλικών αγαθών και, από την άλλη, ανθρώπους με ποικίλα προβλήματα κοινωνικής παρουσίας και επιβίωσης. Έφερε στην επιφάνεια ένα κοινωνικό πρόβλημα που συνεχώς οξυνόταν δίπλα μας, αλλά έμενε καλά κλεισμένο πίσω από τις πόρτες των σπιτιών. Ανθρωποι κάθε ηλικίας, κυρίως, όμως, ηλικιωμένοι, βιώνουν μια τραγική κατάσταση ανέχειας και φτώχειας, εγκαταλελειμμένοι από τα συγγενικά τους πρόσωπα, ενώ σ’ όλη τους τη ζωή προσέφεραν στο κοινωνικό σύνολο και σήμερα βρίσκονται στο περιθώριο επαιτώντας για λίγη βοήθεια.
Ελπίδα και ευχή της τοπικής Εκκλησίας είναι να έρθει η εποχή που το «Δος ημίν σήμερον» θα κλείσει, όχι γιατί δε θα μπορεί να υπάρχει, αλλά γιατί δε θα χρειάζεται να υπάρχει. Τότε που ίσως οι ανάγκες θα εκλείψουν και το όραμα της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης θα γίνει πραγματικότητα. Μέχρι τότε θα είναι εκεί, ανταποκρινόμενο, με κάθε κόστος και κάθε θυσία, στο σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε, στηριζόμενο στη βοήθεια του Θεού και στην υλική συμπαράσταση όσων το αγαπούν και το αναγνωρίζουν.
