Η Ελεονόρα Μελέτη γράφει στη στήλη της ΕΓΚΛΗΜΑ ΕΚ προΜΕΛΕΤΗΣ στο queen
Σαν να μην πέρασε μία μέρα, λοιπόν , και να μαστα και πάλι πίσω… Το ξυπνητήρι χτύπησε, ακολούθησαν πολλές «αναβολές» μέχρι να σηκωθώ όπου και τελικά το πέτυχα μην έχοντας άλλη επιλογή. Το ραδιόφωνο περίμενε…
Και εκεί που οδηγούσα σκεφτόμουν… Πως πέρασε έτσι το καλοκαίρι… Ούτε που το κατάλαβα. Ένας φίλος με τον οποίο έτρωγα εχθές μεταμεσονύχτια κρέπα και παγωμένο γιαούρτι, μου είπε κάτι σωστό… Κάποτε σαν παιδιά είχαμε τέσσερις μήνες καλοκαίρι, τώρα ως ενήλικες στην καλύτερη των περιπτώσεων το καλοκαίρι κρατά λίγο περισσότερο από την άδεια του καθενός, αν ανήκει στου προνομιούχους.
Και όμως… Εγώ τον κοίταγα και του έλεγα νωχελικά χωμένη στην καρέκλα του ζαχαροπλαστείου ότι δεν έχω καμία όρεξη να γυρίσω στην καθημερινότητα μου και πως θέλω να είναι κάθε μέρα καλοκαίρι… Τελικά και από την καρέκλα μου σηκώθηκα και να μαι τώρα στην Κηφισιά να γράφω editorial.
Το φετινό καλοκαίρι έκανα πολλές και σοβαρές συνειδητοποιήσεις. Μία από αυτές ήταν το ότι η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος του , ξεκινά τη στιγμή που θα μπεις στο βαπόρι, στο αυτοκίνητο, στο αεροπλάνο, προκειμένου να πάρεις τον δρόμο για τον προορισμό των διακοπών σου.Όχι το δρόμο της επιστροφής, τον δρόμο για τον προορισμό. Στον δρόμο της επιστροφής απλά μπαίνει η τελεία.
Ένας ολόκληρο χρόνο περιμένεις εκείνη τη στιγμή που θα φτιάξεις βαλίτσα. Ποντάρεις στο καλοκαίρι, στις διακοπές, στο που θα πας, με ποιόν για πόσο. Έρχεται αυτή η στιγμή. Τη ζεις, μαζί και άλλες τόσες όμορφες , και μετά πάλι τα ίδια. Επανέρχεσαι και απλά περιμένεις την ώρα και τη στιγμή που θα περάσει ένας ολόκληρος χειμώνας. Σου φαίνεται βουνό, αλλά να σου πω κάτι, έχει και αυτός τη μαγεία του γαμώτο.
Μία άλλη συνειδητοποίηση που έκανα είναι πως το καλοκαίρι, τρως. Και δεν παχαίνεις. Τρως γιατί γουστάρεις και δεν παχαίνεις γιατί απλά δεν έχει τύψεις που τρως. Και λες, ωραία, άλλαξε ο με ταβολισμός μου και γυρίζεις πίσω, συνεχίζεις να τρως αλλά βάζεις κιλά. Απλά σταμάτα να το κάνεις. Εξάλλου αυτό που κατάλαβα είναι πως μία ωραία μακαρονάδα με μπόλικο κιμά, αξίζει πολύ περισσότερο όταν την τρως μετά από κόπο, κολύμπι, σερφ , σκι, σεξ και όποια άλλη αθλοπαιδεία, παρά όταν την τρως επειδή απλά το σκέφτηκες.
Εγώ νοσώ, παρ΄όλα αυτά όμως, μ άρέσει η δουλειά μου! Δεν το κρύβω. Τη βρίσκω μαζί της. Και σίγουρα θα προσαρμοστώ γρήγορα και αποτελεσματικά.
Μην περιμένετε να πω «καλό χειμώνα». Το καλοκαίρι συνεχίζεται… Είναι μέσα μας, είναι στην Ελλάδα.
