Τη θρυλική «Φαύστα» του Μέντη Μποσταντζόγλου (Μποστ), σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου, παρουσιάζει το Θεσσαλικό Θέατρο στις 26 Αυγούστου, 9.15 το βράδυ, στο Θερινό Δημοτικό Θέατρο Βόλου «Μελίνα Μερκούρη».
Η επιλογή της «Φαύστας», για τη συγκεκριμένη επέτειο δεν είναι τυχαία. Ο Μέντης Μποσταντζόγλου (Μποστ) ήταν στενός φίλος, συνεργάτης και συνοδοιπόρος του Κώστα Τσιάνου, αλλά και ιδρυτικό μέλος του θρυλικού «Θεσσαλικού Θεάτρου», που άνοιξε το δρόμο στα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. όλης της χώρας.
Η «Φαύστα» είναι ένα ιδιόμορφο έργο της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας, που γράφτηκε το 1962 και έγινε τόσο αγαπητό που κέρδισε τον τίτλο του κλασικού στις καρδιές όλων των Ελλήνων. Η σάτιρα του έργου στοχεύει στο μικροαστό Έλληνα, τον καθωσπρεπισμό, την ημιμάθεια, το νεοπλουτισμό, την ξενομανία, καθώς και την ελληνική πολιτική ζωή.
Τη σκηνοθεσία της παράστασης υπογράφει ο Κώστας Τσιάνος, τη μουσική επιμέλεια ο Σπύρος Καβαλιεράτος και τα σκηνικά ο Θάνος Καρώνης. Τις ενδυμασίες, τους φωτισμούς, το σχεδιασμό αφίσας και προγράμματος επιμελήθηκε το εργαστήρι του θεσσαλικού θεάτρου. Βοηθός σκηνοθέτη είναι ο Βασίλης Γιαβρής. Παίζουν οι ηθοποιοί: Νικολέττα Βλαβιανού, Σταύρος Νικολαΐδης, Πάνος Σταθακόπουλος, Μαίρη Σαουσοπούλου, Βασίλης Γιαβρής, Χάρης Φλέουρας, Ηλίας Μπέρμπερης.
Η Φαύστα και ο σύζυγός της έχασαν την κόρη τους που πνίγηκε στη θάλασσα. Μετά από χρόνια, ο μπαμπάς έπιασε ένα μεγάλο ψάρι. Αυτό είχε στην κοιλιά του το κοριτσάκι, που είχε πια μεγαλώσει. Είχε κάποια προβλήματα κοινωνικής προσαρμογής, αλλά από την άλλη είχε γνωρίσει τον κόσμο. Είχε πολλές ιστορίες να διηγηθεί στους γονείς της, για τον κόσμο. Κι ενώ η οικογένεια ετοιμάζεται να γιορτάσει το χαρμόσυνο γεγονός, το κοριτσάκι εξολοθρεύεται από τους γάτους επειδή μύριζε ψαρίλα. Μια άλλη οικογένεια που της έτυχε ακριβώς η ίδια περίπτωση με το γιό τους, έρχονται να ζητήσουν σε γάμο το ομοιοπαθές κοριτσάκι, αλλά πληροφορούνται το χαμό του και φεύγουν άπραγοι…
Και όπως πολύ χαρακτηριστικά ο Κώστας Τσιάνος, σκηνοθέτης και καλλιτεχνικός διευθυντής του θεσσαλικού θεάτρου, αναφέρει: «Ο Μπόστ είναι μια μοναδική περίπτωση στο ελληνικό θέατρο. Τόσο μοναδική που μοιάζει μεταμοντέρνος ίσως και πριν το μεταμοντερνισμό. Τόσο στην μορφή, όσο και στο περιεχόμενο των θεατρικών του έργων εμφανίζει μεγάλη πρωτοτυπία και αυθεντικότητα – αν και στην περίπτωση του Μπόστ είναι τόσο ενωμένα αυτά τα δύο, που το ένα καθορίζει το άλλο».
