Μια καινούρια θεατρική παράσταση στον Βόλο. Κάποια άτομα που μένουν στον Βόλο και λατρεύουν το θέατρο θα παρουσιάσουν την θεατρική τους δουλειά στην αποβάθρα του σιδηροδρομικού σταθμού Βόλου.
Το έργο λέγεται «νυκτερινός σταθμός», το κείμενο και η σκηνοθεσία είναι του Γιάννη Φαρμακίδη. Παίζουν η Έλενα Κυριάκου, η Ραφαέλα Παπακώστα και ο Γιάννης Φαρμακίδης. Από Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου έως και Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου, στις 11.30 το βράδυ, στην αποβάθρα του σιδηροδρομικού σταθμού Βόλου. Η παράσταση οπωσδήποτε θα γίνει με οποιονδήποτε καιρό. Και η παράσταση θα αρχίσει ακριβώς στις έντεκα και μισή το βράδυ, δεν θα τηρηθεί το λεγόμενο ακαδημαϊκό τέταρτο.
Ένας άντρας και μία γυναίκα χωρίζουν. Αυτός την συνοδεύει μέχρι τον σιδηροδρομικό σταθμό για να επιστρέψει εκείνη στη πόλη της. Στον σταθμό μαθαίνουν ότι το τραίνο θα έχει μία ώρα καθυστέρηση. Περιμένουν. Αρχίζουν μιά αδιάφορη συζήτηση για μικροπράγματα. Κάποια στιγμή, χωρίς να το καταλάβουν, η συζήτηση ξεφεύγει από τα μικροπράγματα και εισέρχεται στην ιστορία της σχέσης τους. Και…
Και την υπόλοιπη ιστορία θα την μάθουν οι θεατές εκεί, στην αποβάθρα του σταθμού. Οι ήρωες του έργου μιλούν όρθιοι, το ίδιο όρθιοι θα είναι και οι θεατές, δεν θα υπάρχον καθίσματα. Οι θεατές μπορούν, και πρέπει, να πλησιάσουν τους ηθοποιούς όσο θέλουν. Το ιδεώδες, το ζητούμενο είναι ηθοποιοί και κοινό να νοιώσουν την ανάσα, οι μεν των δε.
Γιατί επιλέχθηκε ως τόπος της παραστάσεως η αποβάθρα του σιδηροδρομικού σταθμού; Ο σκηνοθέτης Γιάννης Φαρμακίδης τρέφει βαθιά, βαθυτάτη αντιπάθεια προς τις συνήθεις θεατρικές αίθουσες. Έχει παρουσιάσει παραστάσεις σε εγκαταλειμμένα εργοστάσια, σε διαδρόμους κτηρίων, σε αίθουσες διδασκαλίας, στις τουαλέτες του πανεπιστημίου. Ακόμη κι όταν χρησιμοποίησε τυπικές θεατρικές αίθουσες, τίς χρησιμοποίησε με καθόλου τυπικό τρόπο. Στο Θέατρο της Παλιάς Ηλεκτρικής ανέβασε τους θεατές πάνω στην σκηνή. Στο θέατρο Σπήρερ άλλαξε την κατεύθυνση των καθισμάτων και μετέβαλε την είσοδο της αιθούσης σε σκηνή.
Αλλά γιατί όλη αυτή η αντιπάθεια προς τις συνήθεις θεατρικές αίθουσες; Για έναν απλό λόγο: διότι να κάνεις εκεί παράσταση είναι συνηθισμένο! Αλλά και για έναν δεύτερο, εξ ίσου σημαντικό, λόγο: στις τυπικές θεατρικές αίθουσες υπάρχει, κατ’ ανάγκην, απόσταση μεταξύ θεατών και ηθοποιών. Αυτήν την απόσταση κι αν μισεί ο Γιάννης Φαρμακίδης! Θέλει, και το θέλει πολύ, οι θεατές και οι ηθοποιοί να ανταλλάσσουν τις ανάσες τους, τόσο κοντά να είναι. Εν τέλει, θέλει η παράσταση να μην διαφέρει καθόλου από την καθημερινή ζωή. Και στην καθημερνή ζωή δεν υπάρχει σκηνή και πλατεία, όλα είναι ένας χώρος ενιαίος, τα βλέμματα των καθημερινών ανθρώπων δεν αναγκάζονται να κατευθυνθούν προς ένα μόνον σημείο.
