To «Απαγορευμένο ποδήλατο» θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν οι σινεφίλ από την Τρίτη 10 έως την Πέμπτη 12 Ιουνίου, στις 9:30 μ.μ, στο θερινό κινηματογράφο «Εξωραϊστική» και στο πλαίσιο του καλοκαιρινού κύκλου του «Σινέ Μεσόγεις», με τιμή εισιτηρίου 5 ευρώ.
Στην ταινία της Χάιφα Αλ-Μανσούρ, πρωταγωνιστούν οι : Γουάντ Μοχάμεντ, Ρεμ Αμπντουλάχ, Σουλτάν Αλ Ασάφ. Το φιλμ απέσπασε τρία Βραβεία στο Φεστιβάλ της Βενετίας (CinemAvvenire, C.I.C.A.E. & Interfilm Award).
Ριάντ, Σαουδική Αραβία, σήμερα. Ένα δεκάχρονο κεφάτο κορίτσι, ένα καινούργιο πράσινο ποδήλατο, μια θεοκρατούμενη συντηρητική κοινωνία, μια μικρή προσωπική επανάσταση. Η πρώτη ταινία που γυρίστηκε και μάλιστα με σκηνοθέτη γυναίκα στη Σαουδική Αραβία, μια χώρα όπου εδώ και 30 χρόνια ο κινηματογράφος είναι απαγορευμένος, ενώ οι γυναίκες (μεταξύ άλλων) δεν ψηφίζουν, δεν δουλεύουν παρά μόνο σε συγκεκριμένες θέσεις, δεν καταγράφονται στο γενεαλογικό δέντρο της οικογένειάς τους, δεν αντιμιλούν, δεν μιλούν, δεν πρέπει να φαίνονται στους άντρες, δεν επιτρέπεται να οδηγούν αυτοκίνητο, ούτε καν ποδήλατο.
Η Γουάντζα, δεκάχρονη μοναχοκόρη μια δασκάλας, ζει με τη μητέρα της σ’ ένα τυπικό προάστιο της πρωτεύουσας. Ο πατέρας της, τον οποίο η μικρή υπεραγαπά, την επισκέπτεται σπάνια, καθώς το γεγονός ότι δεν έχει αποκτήσει διάδοχο τον κάνει να ψάχνει για δεύτερη σύζυγο. Η μητέρα της μικρής προσπαθεί να καταπιεί την προσβολή και να ξανακερδίσει τον άντρα της. Η μικρή, όμως, έχει άλλες άμυνες. Ακούει ροκ, περνάει μωβ κορδόνια στα μαύρα all star της και αντιστέκεται, από ένστικτο περισσότερο, στο μισογυνισμό του μουσουλμανικού σχολείου θηλέων. Όνειρό της είναι να αποκτήσει ένα πράσινο ποδήλατο που έχει ερωτευθεί! Μ’ αυτό θα μπορέσει να νικήσει επιτέλους τον παιδικό της φίλο Αμπντουλάχ στην καθημερινή τους κόντρα για το ποιος θα φτάσει πρώτος στο σχολείο.
Η Αλ-Μανσούρ, με ανοιχτό μυαλό και βλέμμα, αυτοπεποίθηση και οικονομία λόγου, έπλασε ένα μικρό αριστούργημα. Το ένστικτό της πότε να επιλέγει ευρυγώνιες λήψεις και μεγάλες σεκάνς και πότε να ζουμάρει σε λεπτομέρειες, αντικείμενα, βλέμματα, αποδεικνύεται αλάνθαστο. Όπως και η ικανότητά της να κρατάει το μοντάζ σφιχτό στους εσωτερικούς χώρους και να αφήνει την ταινία να «αναπνέει» έξω στους δρόμους, σαν να θέλει και η ίδια να πάει μία βόλτα, ελεύθερη.
