Εργα του Βολιώτη Βαγγέλη Πατσέα εκτίθενται από σήμερα στην «Περισπωμένη»
Εγκαινιάζεται την Τρίτη 15 Δεκεμβρίου στις 8.00 το βράδυ η νέα έκθεση με κεραμικές φιγούρες του Βολιώτη καλλιτέχνη Βαγγελη Πατσέα στην «Περισπωμένη» café – χώρος εικαστικής έκφρασης. Η έκθεση θα διαρκέσει έως και την Παρασκευή 15 Ιανουαρίου και η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη.
Αναφερόμενος στο έργο του δημιουργού, ο Μάνος Κουμπαρέλης επισημαίνει μεταξύ άλλων ότι «η νέα έκθεση του Βαγγέλη Πατσέα στο φιλόξενο χώρο της «Περισπωμένης» του Μίλτου Κωνσταντού, σηματοδοτεί ένα στιβαρό βήμα από την ατομικότητα στη συλλογικότητα.
Ο Πατσέας, στα 44 του πια, συνειδητοποιεί βαθύτερα και αποφασίζει να διαδηλώσει ότι το έργο του δεν είναι αποτέλεσμα μιας αυτοφυούς καλλιτεχνικής φλέβας, μιας πιο διεισδυτικής από το μέσο κριτικής ματιάς που ανατέμνει την καθημερινότητα, λειαίνει τις περιττές λεπτομέρειές της και δωρικά απλουστευμένη την μεταπλάθει σε κεραμικό δημιούργημα.
Αναθυμάται τα χρόνια που πέρασε στα «θρανία» της Σχολής Εφαρμοσμένων Τεχνών του δήμου Βόλου (1993-1995) παρακολουθώντας μαθήματα Κεραμικής, τη μαθητεία του στη Γλυπτική κοντά στον Αναστάσιο Κρατίδη, αλλά και στο εργαστήρι του Νικολάι Στόιτσεφ. Δίχως αυτούς τους σταθμούς, ποια θα ήταν άραγε η διαδρομή της καλλιτεχνικής του πορείας.
Αλλά δεν είναι μόνο οι επώνυμοι δάσκαλοι. Από την αγωνιώδη ερευνητική ματιά του βιαστικού ταξιδιώτη, ως το μακάριο, περιεκτικό της σοφίας των αναπόδραστων εναλλαγών του χρόνου, βλέμμα του απλού χωρικού. Από το σκαμμένο, ηλιοκαμένο πρόσωπο του ναυτικού και του εργάτη που ξαποσταίνει σ’ ένα παγκάκι του λιμανιού, απολαμβάνοντας τις στιγμές της λιγοστής σχόλης του, ως την αγέρωχη, αποφασιστική, αρυτίδωτη όψη του παλαιού αστού που εσωτερικά βαυκαλίζεται για τον ισχυρό κοινωνικό του ρόλο. Από το άλλοτε αθώο, και άλλοτε σκάνταλο και μικρομέγαλο χαμόγελο του μικρού κοριτσιού που πηγαίνει σχολείο, ως το ξεχειλισμένο από αγάπη, αλλά και αγωνία να μεταδώσει τη γνώση που έχει και ξέρει ότι δεν είναι δικιά του, μειδίαμα του γνήσιου δάσκαλου». Ο Πατσέας σταδιακά πέρασε από τις μοναχικές φιγούρες των πρώτων χρόνων της καλλιτεχνικής του δημιουργίας, στα ζευγάρια και με τη νέα του έκθεση στις κοινωνικές συναθροίσεις μιας σχολικής τάξης, ενός δρόμου, σε παρέες εργατών, σε ομάδες ταξιδιωτών, σε συντροφιές ηλικιωμένων, διανθισμένες από παραμυθένιες φιγούρες που ξεπηδούν από τα κατάστιχα της μνήμης μας. Περνά και ίδιος από την αποτύπωση της προσωπικής του μοναχικότητας μέσα στα έργα του, στη διέξοδο της κοινωνικής συναναστροφής, πάντοτε δίχως εκπτώσεις στην ανάγκη της γνησιότητας. Ολοι όσοι αντικρίσαμε και θα ανταμώσουμε ώσπου να κλείσουν τα μάτια μας, μάς διδάσκουν, διαμορφώνουν το είναι μας και καθώς αυτό ζυμώνεται με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ιδιοπροσωπίας μας γεννούν τα έργα μας, που είναι τελικά «έργα πολλών ανθρώπων».
