Είναι η ζωή μια θάλασσα
που όλους μας ταξιδεύει
στων πόθων τα αφρογάλαζα νερά
την ομορφιά φυλά και σε μαγεύει
Κι’ αν στο απειρογάλαζο
κορμί της αφεθείς…
και ολέθριες τρικυμίες
αγκαλιάσεις και γευτείς…
μην πτοηθείς και μη δηλιάσεις
τη θέληση πάνω
απ ’τα κύματα να φτάσεις…
κράτα γερά
της πλεύσης το τιμόνι
ο καπετάνιος ο καλός
τα κύματα οργώνει…
Θεριά, αλμύρας ιαχές,
άναρθρες κραυγές αγριεμένες…
σα σμίγουν
με τις θαλασσοταραχές
γεννούν αήττητες,
ψυχές λευτερωμένες.
Κι’ όταν η θάλασσα,
πλουτίσει την ψυχή σου
με λάφυρα «βυθού»
και όνειρα παραδείσου
στο γαλαζόχρωμο φως της αφήσου
και στα ολόλευκα
αφροκύματά της Αναστήσου.
Θάλασσα είναι η ζωή
μπόρες, φουρτούνες, νηνεμία,
μα ακόμη και στην θαλασσοταραχή
η ομορφιά της είναι μία…
βαθιά και σταθερή
εσθήτα αγάπης αναλλοίωτη φορεί
με κύματα και αφρούς
κογχύλια και λαλάρια
δονεί τους λογισμούςž
ντύνει το ακροθαλάσσι
με μια Αλήθεια αρχέγονη
αναγεννά την πλάση.
«Θάλασσα, κύμα, αφρός.
Η φύση του έρωτα
είναι να τελειώνει,
είναι σαν το μεγάλο κύμα
που όλο και κερδίζει όγκο,
δημιουργεί μια
οργασμική δίνη αφρού
και μετά σιγά, σιγά εξαφανίζεται πάλι
μέσα στη θάλασσα.
Ήταν όμορφο
αλλά τελείωσε.
Η αγάπη όμως,
μοιάζει με τη θάλασσα.
Είναι βαθιά, σταθερή,
αναλλοίωτη
και ενώνει τα πάντα.
Πόσα κύματα
πρέπει να ξεπεράσουμε;
Πόση πίκρα, απογοήτευση,
κατάθλιψη και συγκρούσεις
πρέπει να βιώσουμε,
προκειμένου να αρχίσουμε
να προτιμάμε
την ίδια τη θάλασσα;
Η θάλασσα είναι η αγάπη,
το κύμα ο έρωτας,
και αφρός,
στην κορυφή του,
το σεξ.
Ο αφρός ζει ελάχιστα,
το κύμα λίγο περισσότερο
και η θάλασσα είναι παντοτεινή».
Βαρβάρα Τσακουρίδου
