Του Σεραφείμ Αθανασίου
Στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ της 14-9-2022 διάβασα (ίσως να δημοσιεύτηκε και σε άλλα έντυπα) μια διαμαρτυρία του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος (ΚΙΣΕ) που απευθυνόταν στο Ελληνικό Υπουργικό Συμβούλιο, επειδή εκείνο προσυπέγραψε την πρόταση του Υπουργού Δικαιοσύνης για τον διορισμό της κ. Μαριάνθης Παγουτέλη στη θέση της Αντιπροέδρου του Αρείου Πάγου.
Η κ. Μαριάνθη Παγουτέλη είναι Ανώτατη Δικαστική Λειτουργός και παλαιότερα, σε κάποια δίκη πρώτου βαθμού εκδίκασης που στρεφόταν εναντίον του δικηγόρου και συγγραφέα του αντισημιτικού βιβλίου «Εβραίοι, όλη η αλήθεια» κ. Κωνσταντίνου Πλεύρη, η κ. Παγουτέλη είχε, όπως λέει η διαμαρτυρία, μειοψηφήσει υπέρ της αθώωσης του συγγραφέα και με ένα εισηγητικό σκεπτικό της κάπου 32 σελίδων και το ΚΙΣΕ γι’ αυτή της την εισήγηση, υπέρ του κ. Πλεύρη, διαμαρτύρεται.
Δεν γνωρίζω την υπόθεση και δεν θα υπεισέλθω σε αντιπαραθέσεις ΚΙΣΕ, Πλεύρη, Παγουτέλη, Υπουργού Δικαιοσύνης και Υπουργικού Συμβουλίου. Όμως, ως ελεύθερος πολίτης, θα συμπληρώσω τούτο:
Για να αποφασίσει το Υπουργικό Συμβούλιο την τοποθέτηση της κ. Παγουτέλη στη θέση της Αντιπροέδρου του Αρείου Πάγου πάει να πει ότι η Δικαστική Λειτουργός είναι καθ’ όλα άξια.
Όμως, παράλληλα πιστεύω: Για να διαμαρτύρεται το ΚΙΣΕ, γι’ αυτή την προαγωγή, πάει και εδώ να πει ότι το περιεχόμενο αυτού του βιβλίου, για τον λαό του Ισραήλ, είναι υβριστικό, πως γράφει πολλές αναλήθειες και πολλά αρνητικά στοιχεία από τα οποία, ίσως, η κυρία Παγουτέλη να επηρεάστηκε και να έγραψε ό,τι έγραψε, υπέρ του συγγραφέα, στο εισηγητικό της σημείωμα ενώ θα έπρεπε, κατά το ΚΙΣΕ, να είναι προσεκτική ιδιαίτερα όταν έχει να κάνει με έναν λαό, ο οποίος άδικα συνεχώς βάλλεται και άδικα συνεχώς τον πετροβολούν!
Σε αντιπαραθέσεις δεν υπεισέρχομαι, αλλά επειδή πιστεύω ότι τόσο ο συγγραφέας κ. Πλεύρης, όσο και η κ. Παγουτέλη έχουν πολύ μικρότερη ηλικία από τη δική μου, προφανώς δεν μπόρεσαν να δουν τα όσα εγώ είδα.
Και το λέω αυτό γιατί μια -τότε- πληροφορία εκείνα τα ανατριχιαστικά βίντεο τα είχαν αποσύρει με τη δικαιολογία ότι ο δικός μας ευαίσθητος λαός δεν άντεχε να βλέπει εκείνα τα κακουργήματα!
Επειδή λοιπόν μπορεί τα μάτια των Πλεύρη και Παγουτέλη να μη έχουν δει τίποτα από εκείνα που, από τους προγόνους των σημερινών Γερμανών «φίλων» μας και σε βάρος εβραϊκής καταγωγής πολιτών, διεπράχθησαν, θα μου επιτραπεί να αναφερθώ σε εκείνα που εγώ, κάποιο βράδυ στη Ρόδο το 1947 είδα. Και βλέποντάς τα, λιπόθυμος, στο Νοσοκομείο βρέθηκα!
Ως αστυνομικό όργανο και με άλλους συναδέλφους στον Χειμερινό Κινηματογράφο Παλλάς, υπηρεσία τάξης εκτελούσα.
Την εποχή εκείνη αλλιώς ζούσαμε και αλλιώς πορευόμαστε. Φτώχεια παντού επικρατούσε, ο κόσμος όμως με λίγα στραγάλια και πασατέμπο καλύτερα περνούσε και σωροί παιδιών με τους γονείς τους όμορφα διασκέδαζαν, πηγαίνοντας σε κινηματογράφους και γήπεδα ή κάνοντας πέρα-δώθε βόλτες στους δρόμους, τρώγοντας ακόμη και φρέσκα ρεβίθια!
Ακατάλληλο το έργο και χωρίς μικρά παιδιά η ουρά των ενδιαφερομένων, στο ταμείο του κινηματογράφου, πολλών μέτρων βρισκόταν!
Πολύς ο κόσμος και με τη σειρά του εισιτήρια έβγαζε το δε ενδιαφέρον του, το πότε θα μπει στην αίθουσα, μεγάλο ήταν και αυτό μπορώ να πω ανέβαζε και την πίεσή του επειδή, εκείνοι που έβγαιναν, δάκρυα σκούπιζαν.
Κάποια στιγμή και στην τελευταία παράσταση, με τους άλλους συναδέλφους στην αίθουσα μπήκαμε και, με ενδιαφέρον, περιμέναμε να δούμε την ταινία.
Την εποχή εκείνη -δεν ξέρω τώρα τι κάνουν- σε όλους τους κινηματογράφους, και πριν αρχίσει η ταινία του έργου, βίντεο επικαίρων έδειχναν.
Κτυπά του κουδούνι, σβήνουν τα φώτα και αρχίζουν τα επίκαιρα. Γεμάτη η αίθουσα και από παντού φωνές:
Παναγίτσα μου, Τσαμπίκα μου, Χριστέ μου, Πανορμίτη μου, Αγία Ελεούσα τι είναι αυτό το κακό. Τέτοια λόγια άκουγε κανείς από τον αθώο κόσμο και το κλάμα του πήγαινε γόνα.
Τι έβλεπαν και βλέπαμε!
Κάτι μεγάλους εκσκαφείς, σαν αυτούς που σκάβουν στις οικοδομές και σε καρότσες φορτώνουν μπάζα, γυμνά κοκαλιάρικα πτώματα σήκωναν και σε μεγάλους λάκκους τα πετούσαν!
Ένας μάλιστα Γερμανός Αξιωματικός κάπου στεκόταν και με το χέρι του τον οδηγό της φαγάνας οδηγούσε σε πιο σημείο, του άδειου λάκκου, έπρεπε να πετάξει τα γυμνά πτώματα.
Είχαν αρκετούς τέτοιους άδειους λάκκους στους οποίους πτώματα έριχναν και αφού τους γέμιζαν με μπάζα τους σκέπαζαν και αμέσως μετά οδοστρωτήρας πέρναγε πάνω τους και ισοπέδωνε το έδαφος στο οποίο- έτσι πιστεύω- σε λίγες μέρες, αγριόχορτα θα φύτρωναν!
Πιο πέρα από τους λάκκους σωροί από μαλλιά ανδρών και γυναικών υπήρχαν και χωρίς υπερβολή υπερέβαιναν του μέτρου σε ύψος, ενώ το μήκος τα δύο, αντίστοιχα, μέτρα!
Πιο κει άλλος μεγάλος σωρός παπουτσιών παιδιών, γυναικών και ανδρών και πιο πέρα σωρός ρολογιών, δακτυλιδιών, βραχιολιών και χρυσών δοντιών! Και πιο κει «φιγουράριζαν» τα μαύρα φουγάρα των κρεματορίων!
Εκεί γυμνούς όλους μαζί τους άνδρες, γυναίκες και παιδιά (τι προσβολή Θεέ μου) τους έβαζαν, δήθεν για μπάνιο, και μόλις έμπαιναν σφράγιζαν ς πόρτες και από τη στρώση, την ταράτσα εννοώ, δηλητηριώδες αέριο έριχναν και από εκεί σε λίγη ώρα νεκρούς τους έβγαζαν!
Αυτά που έβλεπαν οι θεατές με τρεμάμενη φωνή τα περιέγραφε κάποιος και εξηγούσε στο πως οι σύμμαχοι, με την παράδοση των Γερμανών και την άτακτη φυγή τους, από το Άουσβιτς και άλλων κρεματορίων, πρόλαβαν να περισώσουν πολλά ενοχοποιητικά για τα εγκλήματα των Γερμανών στοιχεία με τα οποία αργότερα, συμπληρώνω εγώ, έγινε και η δίκη της Νυρεμβέργης.
Δεν μπόρεσα να δω όλο το βίντεο εκείνων των επικαίρων με τα αποτρόπαια εγκλήματα, επειδή λιποθύμησα και οι συνάδελφοί μου με μετέφεραν στο Νοσοκομείο της Ρόδου.
Και δεν ήμουνα μόνο εγώ ο λιπόψυχος. Πολλοί Ρόδιοι είχαν λιποθυμήσει επειδή αυτοί οι ευγενείς άνθρωποι κάτοικοι της Ρόδου μπορεί να έφερναν στον νου τους και πολλούς Εβραίους φίλους τους που είχαν το ίδιο δυστυχώς κακό τέλος επειδή και εκείνους βίαια το 1943 τους άρπαξαν και σε μια νύχτα τους εξαφάνισαν οι Γερμανοί πρόγονοι των σημερινών «φίλων» μας!
Θυμάμαι από την Συνοικία Οβριακή, ιδιαίτερα τη νύχτα, φοβόντουσαν να περάσουν οι κάτοικοι των γύρω περιοχών μια που καλά γνώριζαν τους εξαφανισθέντες γείτονές τους!
Όσο για μας τα αστυνομικά όργανα ενδόμυχα παρακαλούσαμε να μη μας βάζουν υπηρεσία στην Πλατεία της Οβριακής με τα ένα σωρό πανέμορφα αλλά Θεόκλειστα και γεμάτα αράχνες σπίτια.
Και όταν, αναπόφευκτα, εκτελούσαμε διατεταγμένη υπηρεσία και, ιδιαίτερα νύχτα, περνούσαμε από τα θεοσκότεινα δρομάκια των σπιτιών και βλέπαμε τις αραχνιασμένες πόρτες κυριολεκτικά τρέμαμε επειδή νομίζαμε πως, από τα κλειστά σπίτια, ακούγαμε κλάματα μικρών παιδιών, φωνές παππούδων και γιαγιάδων, χώρια που όταν με τον αέρα ακούγαμε να τρίζουν παραθυρόφυλλα τρέχαμε προς την πλατεία και μέχρις ότου εκεί βγούμε η ψυχή μας στην Κούλουρη πήγαινε!
Για το όνομα του Θεού και ο Ιησούς Χριστός, ο δικός μας Θεός, Εβραίος την καταγωγή ήταν και οι Άγιοι τόποι στο Κράτος του Ισραήλ βρίσκονται. Και εγώ ως ένας απλός άνθρωπος που νομίζω ότι σωστά σκέπτομαι διερωτώμαι τόσο μίσος γι αυτή τη φυλή πως μπορεί και χωρεί μέσα στις ψυχές φιλόξενων -κατά τα άλλα- Ελλήνων!
Θυμάμαι ένας δικός τους άνθρωπος (δυστυχώς μου διαφεύγει το όνομά του) ως Αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού το 1940, όπως και ο Αλέξανδρος Διάκος, στα Βουνά της Αλβανίας έπεσε!
Έξι εκατομμύρια ψυχές, ίσως και περισσότεροι, με τον τρελο-Χίτλερ, χάθηκαν! Ας τους αφήσουμε παρακαλώ ήσυχους και ας μη τους «κουτσομπολεύουμε»!
Πηγαίνετε στο Ισραήλ (εγώ πήγα) να δείτε την πρόοδό τους. Μένω με την εντύπωση ότι εκείνοι που στρέφονται εναντίον τους, τους ζηλεύουν!
Οσο για τους δικούς μας και εννοώ τους Ισραηλίτες που ζουν στην Ελλάδα, αυτοί οι άνθρωποι ως μονάδες αλλά και ως οικογένειες ποτέ δεν έχουν δώσει αφορμή και μπορώ να πω ότι είναι οι πιο νομοταγείς πολίτες!
Εν κατακλείδι ο ελληνικός λαός που αγαπά Εβραίους και Παλαιστίνιους πιστεύω ότι προσεύχεται κάποια μέρα αυτοί οι γείτονες να τα βρουν και εκεί στους Άγιους Τόπους να ζουν αρμονικά επειδή και εμείς ως Χριστιανοί νοερά ανάμεσά τους βρισκόμαστε!
