Η Ελληνοαυστραλή Στέλλα Αρχοντούλη είναι μια μαθήτρια με τεράστιο ταλέντο. Σε ηλικία μόλις 14 ετών, η Στέλλα έχει ήδη λάβει διεθνείς διακρίσεις, ως καλλιτέχνιδα που φιλοτεχνεί μάνγκα, εικονογράφος και animator, έχοντας κατακτήσει την πρώτη θέση σε διαγωνισμό που πραγματοποιήθηκε σε ολόκληρη την Αυστραλία και την Ιαπωνία – την πατρίδα αυτών των ειδών τέχνης – και μάλιστα για δύο διαδοχικά έτη.
Η Στέλλα ζωγραφίζει από ηλικία 3 ετών, όπως και τα περισσότερα παιδιά, ενώ συνθέτει και μουσική, γράφει διηγήματα και σενάρια, αλλά και στίχους.
Και οι δύο γονείς της είναι μουσικοί, επομένως, δεν είναι παράξενο που η Στέλλα έχει υπέροχη φωνή.
Όμως η πιο σημαντική της δουλειά, και μάλιστα με διαφορά, αφορά τη ζωγραφική και το animation, ένα ταλέντο που η μητέρα της, η Σόφι Αρχοντούλη πιστεύει ότι η κόρη της κληρονόμησε από τον πατέρα της (τον εκλιπόντα σύζυγό της) Ηλία Αρχοντούλη, που δυστυχώς έχασε αιφνιδίως τη ζωή του το 2007, αφήνοντας πίσω του την καταρρακωμένη σύζυγό του, Σόφι και τα τέσσερα μικρά παιδιά τους – η Στέλλα ήταν μόλις ενός έτους, ενώ η Ιλιέσα δεν είχε καν γεννηθεί.
Ο Ηλίας Αρχοντούλης ήταν επίσης ζωγράφος, αλλά και σχεδιαστής, αρχιτέκτονας και μουσικός.
Η Σόφι λέει για τον εκλιπόντα σύζυγό της: «Ήταν απλώς ο καλύτερος άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Ζήσαμε μαζί 13 τρισευτυχισμένα χρόνια».
«Ο Ηλίας ήταν πολυτάλαντος. Είχε βραβευθεί για το αρχιτεκτονικό έργο του, ενώ ήταν και μουσικός (έπαιζε ντραμς, κιθάρα και ήταν ο βασικός τραγουδιστής του ελληνικού συγκροτήματος Exodus). Επιπλέον ήταν συνθέτης και μαέστρος σε ελληνικές συναυλίες στην Αδελαΐδα».
«Επιπλέον ήταν και ζωγράφος, είχε πουλήσει αρκετά αντίτυπα του πίνακα Γυναίκες που Χορεύουν, ένα έργο που φιλοτέχνησε κατά τα λεγόμενά του «όταν ερωτευόμουν τη Σοφία μου».
«Ο Ηλίας πέθανε ξαφνικά από έμφραγμα ενώ ήταν στη σκηνή και τραγουδούσε για τον γάμο μας. Ο αδερφός του ήταν μπασίστας και εγώ έπαιζα αρμόνιο. Ήμασταν και οι τρεις μας μαζί στο συγκρότημα».
Το 2018, δύο ξαδέρφια του Ηλία που εργάζονται ως σχεδιαστές και animators στη Rockstar Games στη Νέα Υόρκη, διέκριναν το ταλέντο της Στέλλας και της δώρισαν ένα μπλοκ ζωγραφικής.
Αυτό άλλαξε τη ζωή της και η δημιουργικότητά της εκτοξεύθηκε σε νέα επίπεδα.
Όταν ήταν 12 χρονών, ο ξάδερφός της ο Έινταμ τη σύστησε στην τέχνη των anime. Αν και αρχικά δεν ενθουσιάστηκε, στη συνέχεια, παρακολουθώντας αντίστοιχες σειρές «κόλλησε».
«Τα anime είναι πραγματικά υπέροχα ως προς το στυλ τους. Διηγούνται μια ιστορία με πολύ δημιουργικό τρόπο, όχι με τα κλισέ που βλέπω στις δυτικές ταινίες και είναι γενικώς αισθητικά ευχάριστα», εξηγεί η ίδια η Στέλλα στο Greek City Times.
Το 2019, όταν ήταν 13 ετών, η Στέλλα βγήκε πρώτη σε διαγωνισμό που πραγματοποιήθηκε στην Αυστραλία και την Ιαπωνία για τον σχεδιασμό anime, το AnimeGO Pop Festival, στο οποίο συμμετείχαν άτομα κάθε ηλικίας.
Η Στέλλα απλώς είδε την αφίσα που διαφήμιζε τον διαγωνισμό στους διαδρόμους του σχολείου της και αποφάσισε να δηλώσει συμμετοχή.
Η Στέλλα εξηγεί ότι το σχέδιό της είχε ως έμπνευση «το αίσθημα της μοναξιάς, όμως παράλληλα τον εντοπισμό ενός πράγματος που σε κάνει να αισθάνεσαι λιγότερο μόνος».
Η μετριόφρων καλλιτέχνης δεν έμαθε καν ότι νίκησε όταν ανακοινώθηκαν τα βραβεία, αφού δεν παρευρέθηκε στην απονομή. Το έμαθε μόλις μια εβδομάδα αργότερα, όταν… ένας φίλος της της το είπε στο σχολείο.
«Αισθάνθηκα τεράστια έκπληξη και ευτυχία, χοροπηδούσα από τη χαρά μου», θυμάται.
Λίγο καιρό αργότερα, άρχισε να κάνει την πρακτική της στην Browntable, μια εταιρεία animation με έδρα τις ΗΠΑ, σχεδιάζοντας μάλιστα τη δική της σειρά animation στο YouTube.
Το 2020, έχοντας συμπληρώσει πια τα 14 της χρόνια, έλαβε μέρος σε διαγωνισμό για ταινίες animation, στην ίδια διοργάνωση. Εκτός από το σχέδιο, συνέθεσε, τραγούδησε και ηχογράφησε το κομμάτι που ακούγεται στην ταινία της.
Κέρδισε ξανά την πρώτη θέση.
Αυτή τη φορά, παρευρέθηκε στην απονομή. Όπως λέει «σοκαρίστηκα και μετά έτρεξα σαν τρελή στη σκηνή για να παραλάβω το βραβείο μου».
Στην ταινία της πρωταγωνιστεί η Ούνα, μια 20χρονη κοπέλα ζει μαζί με την Σάκουρα σε ένα διαμέρισμα στο Τόκιο. Η Σάκουρα είναι μια 18χρονη φοιτήτρια που ταξιδεύει κατά μήκος της Ιαπωνίας για να έρθει σε επαφή με τον πολιτισμό της χώρας και να γράψει για αυτόν. Οι δυο τους εμπλέκονται σε μια σειρά από απίθανα περιστατικά και προσπαθούν να σχεδιάσουν μαζί μάνγκα. Όμως δεν μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει να δίνεις το 100% των δυνάμεών σου σε μια προσπάθεια – επειδή το κάνουν πάντα. Στη διάρκεια της ταινίας, και οι δυο τους μοιράζονται τα συναισθήματά τους και στο τέλος καταλήγουν ότι η σκληρή δουλειά έχει τις θετικές της πτυχές.
«Το συναίσθημα είναι ένα από τα κυριότερα πράγματα που πρέπει να σκεφτόμαστε», λέει η Στέλλα στο Greek City Times, «και η δουλειά μου προσπαθεί να δώσει χώρο στα συναισθήματα της μοναξιάς, της μελαγχολίας αλλά και της χαράς, να τα νομιμοποιήσει και να δείξει ότι πάντα υπάρχει μια αιτία από πίσω τους».
Μέσα από τη δουλειά της ελπίζει ότι «θα αποδείξω στον εαυτό μου και στους άλλους ότι ακόμη και σε νεαρή ηλικία, είμαι σε θέση να φτάσω εκεί που θέλω» και να εμπνεύσει κι άλλα παιδιά να κάνουν το ίδιο.
Πλέον, με τα κέρδη της από τα βραβεία, έχει αγοράσει έναν καλύτερο υπολογιστή, ικανό να σηκώσει τα βαριά προγράμματα που απαιτούνται για τη δουλειά της.
Άλλωστε, όπως λέει, αυτό ακριβώς θέλει να κάνει σε όλη της τη ζωή.
[in.gr]
