Επειτα από δυόμισι χρόνια αιματηρών μαχών, ο συριακός εμφύλιος έχει πια περάσει τα σύνορα φτάνοντας στην καρδιά του Λιβάνου κι επαναφέροντας τον εφιάλτη του αλληλοσπαραγμού στη γειτονική χώρα, οι τύχες της οποίας είναι άλλωστε εδώ και δεκαετίες άρρηκτα συνδεδεμένες με όσα συμβαίνουν στη Δαμασκό.
Οπως στη Συρία, έτσι και στον Λίβανο, πλέον υπάρχουν δύο στρατόπεδα. Από τη μία βρίσκονται οι σιίτες (Χεζμπολάχ, Αμάλ) που στηρίζουν τον άξονα Ασαντ-Τεχεράνης υποστηριζόμενοι από μερίδα μαρωνιτών χριστιανών (όλοι μαζί αυτοί αποτελούν τον φιλοσυριακό συνασπισμό της «8ης Μαρτίου»), και από την άλλη οι σουνίτες (το κίνημα της «14ης Μαρτίου» του Χαρίρι) που επιδιώκουν την αλλαγή του καθεστώτος στη Συρία και την περιθωριοποίηση της Χεζμπολάχ στο εσωτερικό.
Η ισχυρότατη βομβιστική επίθεση που τάραξε χθες το πρωί την πρωτεύουσα του Λιβάνου κοστίζοντας τη ζωή σε έξι άτομα (μεταξύ αυτών και στον σουνίτη πρώην υπουργό Μοχάμεντ Σατάχ) και τραυματίζοντας δεκάδες, ήρθε να επιβεβαιώσει στην πράξη την πορεία κλιμάκωσης της εμφυλιοπολεμικής σύρραξης. Στόχος της επίθεσης η οποία πραγματοποιήθηκε με όχημα παγιδευμένο με εκρηκτικά, ήταν ο 62χρονος Μοχάμεντ Σατάχ.
Πάλαι ποτέ πρεσβευτής του Λιβάνου στις ΗΠΑ (1997-2000), πρώην υπάλληλος του ΔΝΤ, πρώην υπουργός Οικονομικών της χώρας (2008-2009) και στενός συνεργάτης του άλλοτε πρωθυπουργού Σαάντ Χαρίρι (2009-2011), ο Σατάχ ξεχώριζε ως ένα από τα πιο προβεβλημένα στελέχη του σουνιτικού κινήματος της «14ης Μαρτίου», καθώς και ως ένας από τους σφοδρότερους επικριτές του Μπασάρ αλ Ασαντ και όσων τον υποστηρίζουν (Χεζμπολάχ, Ιράν). Μάλιστα, η επίθεση εναντίον του πραγματοποιείται μόλις τρεις εβδομάδες προτού ξεκινήσει η δίκη των πέντε μελών της Χεζμπολάχ που κατηγορούνται για τη δολοφονία του σουνίτη πρωθυπουργού Ραφίκ Χαρίρι τον Φεβρουάριο του 2005.
Ανοιχτά πυρά
Ωστόσο, η βομβιστική επίθεση της Παρασκευής δεν αποτελεί ακριβώς «μεμονωμένο περιστατικό». Κάθε άλλο μάλιστα.
Τους τελευταίους μήνες, εντός των συνόρων του Λιβάνου, έχουν πολλαπλασιαστεί τα τρομοκρατικά χτυπήματα εναντίον σιιτικών και σουνιτικών στόχων, ενώ σουνίτες και αλαουίτες (παρακλάδι του σιιτικού ισλάμ) ανταλλάσσουν πλέον ανοιχτά πυρά σε πόλεις όπως η Τρίπολη. Είναι εμφανές πως οι δύο πλευρές βαδίζουν στον δρόμο του εμφυλίου.
Ενδεικτικά, στις αρχές Δεκεμβρίου έπεσε νεκρός από πυρά αγνώστων κοντά στη Βηρυτό ένας κορυφαίος αξιωματούχος της Χεζμπολάχ, ενώ λίγες ημέρες πριν (στις 19 Νοεμβρίου), τρομοκράτες προσκείμενοι στη σουνιτική Αλ Κάιντα είχαν πραγματοποιήσει πολύνεκρες βομβιστικές επιθέσεις εναντίον της ιρανικής πρεσβείας στη λιβανέζικη πρωτεύουσα. Υπενθυμίζεται πως τον Οκτώβριο του 2012 είχε σκοτωθεί από έκρηξη βόμβας και ο σουνίτης Γουισάμ αλ Χασάν, επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών της χώρας.
Η αστάθεια εντός του Λιβάνου ενισχύεται και από το κύμα των προσφύγων από τη γειτονική Συρία. Μέχρι σήμερα υπολογίζεται πως περίπου 1 εκατ. Σύροι έχουν βρει καταφύγιο στον Λίβανο. Δεδομένου δε ότι οι πρόσφυγες είναι στη συντριπτική τους πλειονότητα σουνίτες, το κλίμα μεταξύ των θρησκευτικών κοινοτήτων επιδεινώνεται ακόμη περισσότερο.
Ολα τα παραπάνω προφανώς ξυπνούν μνήμες από το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν. Υπενθυμίζεται πως ο Λίβανος βρισκόταν σε εμφύλιο από το 1975 έως τις αρχές της δεκαετίας του 1990, ενώ είχε στο έδαφός του εγκατεστημένα συριακά στρατεύματα για συνολικά 29 χρόνια, έως και το 2005.
ethnos.gr
