Το φαινόμενο της ανόδου του εξτρεμισμού, στον οποίο έχει οδηγήσει η πολιτική λιτότητας στην Ευρωπαϊκή Ένωση αναλύουν σε εκτενή άρθρα τους οι εφημερίδας Wall Street Journal και Νιου Γιορκ Τάιμς.
«Οι κάλπες στις 28 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ανέδειξαν την ισχυρή παρουσία των ακροδεξιών, άλλοτε περιθωριακών, ευρωσκεπτικιστικών, ξενοφοβικών και νεοναζιστικών κομμάτων στη νέα Ευρωβουλή», σημειώνει η WSJ.
Σημειώνει ακόμη ότι «μεγάλος αριθμός εγχώριων αναλυτών και σχολιαστών επισημαίνουν ότι τα μέτρα λιτότητας που συνέθλιψαν την ανάπτυξη και εκτόξευσαν στα ύψη την ανεργία, είναι αυτά που οδήγησαν τους ψηφοφόρους σε πολλές χώρες της ΕΕ να υπογραμμίσουν, με την ψήφο διαμαρτυρίας τους, την αντίθεσή τους και την αποδοκιμασία τους στην πολιτική των μέτρων λιτότητας».
Στη συνέχεια, η σύνταξη της εφημερίδας ερμηνεύει τα αποτελέσματα των εκλογών «ως προειδοποίηση προς την Ευρώπη και τους ηγέτες της ότι οι ψηφοφόροι δεν θα παραμείνουν πιστοί στο ευρωπαϊκό ιδεώδες, εάν αυτό σημαίνει στάσιμες οικονομίες και αυστηρές πολιτικές λιτότητας».
Εκτός από το κύριο άρθρο, στην ίδια εφημερίδα δημοσιεύονται ανταποκρίσεις, ρεπορτάζ και αναλύσεις για τις ευρωεκλογές, προβάλλοντας ως «κοινό συμπέρασμα» ότι «η πολιτική της λιτότητας που έχει ακολουθηθεί στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια, υπήρξε συνταγή για πολιτικό εξτρεμισμό». Ως χαρακτηριστικότερα παραδείγματα χωρών, όπου το εκλογικό αποτέλεσμα επιβεβαιώνει το συμπέρασμα αυτό, παρουσιάζονται η Γαλλία, η Ελλάδα, η Δανία, η Ουγγαρία και η Βρετανία, αν και επισημαίνεται ότι η τελευταία «διαφοροποιείται ελαφρώς» δεδομένης της πάντα «αμήχανης σχέσης» της με την ΕΕ.
Τέλος, στο κύριο άρθρο της WSJ καλούνται οι κεντρώοι Ευρωπαίοι ηγέτες να πάρουν μαθήματα από το εκλογικό αυτό αποτέλεσμα, επισημαίνοντας ότι «προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η διαμαρτυρία των ψηφοφόρων δεν είχε έρθει νωρίτερα, δεδομένων των ποσοστών ανεργίας που κυμαίνονται στο 11% κατά μέσο όρο, με την ανεργία μεταξύ των νέων να φτάνει στο 50% σε κάποιες χώρες».
Σε δημοσίευμα-ανάλυση στην ίδια εφημερίδα τίθεται το ερώτημα «εάν η άνοδος του ακραίου εθνικισμού θα είναι η μάστιγα της ανθρωπότητας, όπως υπήρξε η άνοδος του ακραίου Ισλαμισμού την τελευταία δεκαετία;»
Όπως σημειώνεται, αυτό φαίνεται από την άνοδο εθνικιστικών κινημάτων και πολιτικών στη Ρωσία, σε όλη την Ευρώπη και στην Ασία, όπου αναβιώνουν παλιές εθνοτικές αντιπαλότητες και τίθενται υπό αμφισβήτηση τα διεθνώς αποδεκτά σύνορα και θεσμοί.
Στην Ευρώπη, η πιο πρόσφατη απόδειξη αυτού του φαινομένου, σύμφωνα με το δημοσίευμα, είναι οι ευρωεκλογές όπου το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία αναδείχτηκε πρώτο κόμμα, αλλά και τα αποτελέσματα αντίστοιχων κομμάτων στην Ελλάδα, τη Δανία και τη Βρετανία και η αναβίωση των εθνικιστικών κινημάτων στην Ευρώπη αναπόφευκτα αναβιώνει μνήμες των δυνάμεων εκείνων που οδήγησαν στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ακολούθως, υπογραμμίζεται ότι στη Ρωσία ο πρόεδρος Πούτιν «τροφοδότησε εθνικιστικά αισθήματα» για να δικαιολογήσει την προσάρτηση της Κριμαίας και τον εκφοβισμό της Ουκρανίας, ενώ στην Ασία, ο Ιάπωνας πρωθυπουργός ’Αμπε προσπαθεί να οδηγήσει τη χώρα του να ξεπεράσει δύο δεκαετίες οικονομικής και πολιτικής στασιμότητας με την εν μέρει αναβίωση εθνικιστικών συναισθημάτων. Η άνοδος του εθνικισμού στην Ιαπωνία έρχεται σε σύγκρουση με μια αντίστοιχη τάση στην Κίνα, τονίζεται χαρακτηριστικά.
Επίσης, αναφέρεται ότι, κατά ένα μέρος, τουλάχιστον, ο νέος αυτός εθνικισμός αποτελεί μια «φυσική αντίδραση» εναντία σε μια ολοένα και πιο παγκοσμιοποιημένη οικονομία.
Τέλος, τονίζεται ότι «τα αποτελέσματα της σημερινής ανόδου του εθνικισμού δεν χρειάζεται να είναι δραματικά για να έχουν σημασία. Ίσως, το πιο άμεσο αποτέλεσμα αυτών μπορεί να είναι η αδυναμία των ΗΠΑ να συνάψουν νέες εμπορικές συμφωνίες με την Ευρώπη και την Ασία».
Οι «Νιου Γιορκ Τάιμς», σε ανταπόκριση από τις Βρυξέλλες, αναφέρει ότι οι ηγέτες της ΕΕ αναμένονταν να συναντηθούν (χθες), «κάτω από έντονη πίεση για να μεταρρυθμίσουν την κατεύθυνση της Ένωσης μετά από τα υψηλά ποσοστά στις κάλπες που έλαβαν τα λαϊκίστικα κόμματα της δεξιάς και της αριστεράς στις ευρωεκλογές που ολοκληρώθηκαν την Κυριακή. Ακροδεξιά κόμματα στη Βρετανία, τη Δανία, τη Γαλλία και την Ελλάδα, καθώς και κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς στην Ελλάδα ταρακούνησαν άσχημα τα κατεστημένα πολιτικά κόμματα» όπως τονίζεται.
Στη συνέχεια, σημειώνεται ότι «η προσπάθεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να ορίσει τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, σηματοδοτεί μια ρήξη με το παρελθόν, όταν συνηθίζονταν οι ηγέτες των κυβερνήσεων να ορίζουν τις κορυφαίες θέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης πίσω από κλειστές πόρτες».
ethnos.gr
