Πριν ρισκάρουν τη ζωή τους στα νερά της Μεσογείου, πριν διασχίσουν τα πεδία της μάχης στη Λιβύη και πολύ πριν οι ελάχιστοι τυχεροί φθάσουν στο νεοανεγερθέντα φράχτη στο Καλαί της Γαλλίας, οι περισσότεροι μετανάστες από την δυτική Αφρική πρέπει να διασχίσουν την Σαχάρα. Πολλοί πεθαίνουν σ’ αυτό το πρώτο κομμάτι του ταξιδιού τους, γράφει ο «Guardian».
Στην έρημο, όπου οι αμμόλοφοι αλλάζουν καθημερινά σχήμα, είναι πολύ εύκολο να χαθούν. Αν χαθούν, θα τους τελειώσει το νερό και δεν θα επιζήσουν για περισσότερες από τρεις μέρες. Αν δεν χαθούν, μπορεί να πέσουν θύμα κάποιου ληστή, των τζιχαντιστών ή απλώς ενός καιροσκόπου που θα κλέψει το φορτηγό του διακινητή που τους μεταφέρει και θα σκοτώσει ίσως τον οδηγό και τους επιβάτες.
Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει πόσοι έχουν πεθάνει στη Σαχάρα. Για κάθε πτώμα που εντοπίζεται _ περισσότερα από 40 έχουν βρεθεί από την αρχή του χρόνου _ μπορεί να υπάρχουν άλλα πέντε ή 50 που δεν θα βρεθούν ποτέ. Η Σαχάρα είναι πιο επικίνδυνη από την Μεσόγειο, ωστόσο πάρα πολλοί άνθρωποι ρισκάρουν τη ζωή τους για να την διασχίσουν.
Ευρωπαίοι και Αφρικανοί ηγέτες θα συναντηθούν στη Μάλτα σήμερα Τετάρτη για να συζητήσουν πιθανούς τρόπους να ανακόψουν την ροή αυτή.
Το ταξίδι αρχίζει στο Αγκαντέζ, μια πόλη στην άκρη της ερήμου στον Νίγηρα, όπου εκατοντάδες μετανάστες καταφθάνουν νόμιμα κάθε βράδυ. Οι περισσότεροι τηλεφωνούν στον διακινητή που τους σύστησε κάποιος φίλος τους, άλλοι προσεγγίζουν έναν από τους διακινητές που κυκλοφορούν στον σταθμό των λεωφορείων.
Σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης (ΙΟΜ), οι περισσότεροι απ’ όσους περνούν από το Αγκαντέζ δεν είναι πρόσφυγες. Προσπαθούν να ξεφύγουν από την απόλυτη φτώχεια. Η διεθνής κοινότητα δεν θεωρεί ότι αυτό αποτελεί λόγο για να γίνουν δεκτοί στην Ευρώπη. Αλλά όσοι φθάνουν στο Αγκαντέζ προφανώς το θεωρούν, διαφορετικά δεν θα ρισκάριζαν την ζωή τους.
Η ιστορία του Πολ Οχιόγια μοιάζει με την ιστορία πολλών που πέρασαν από το Αγκαντέζ το καλοκαίρι. Ο 31χρονος αυτός Νιγηριανός είναι υδραυλικός. Δανείστηκε 3.000 δολάρια (2.800 ευρώ) για να φθάσει στην Ευρώπη. Γιατί; Γιατί δεν είχε να φάει αφού έκανε μόλις δυο δουλειές τον μήνα. «Καλύτερα να πεθάνω εδώ παρά να επιστρέψω στη Νιγηρία», λέει.
Οι διακινητές ξεκινούν κάθε Δευτέρα για να διασχίσουν την Σαχάρα όλοι μαζί. Στριμώχνουν 30 επιβάτες σε κάθε φορτηγό.
Όσοι καταφέρνουν να διασχίσουν την Σαχάρα δεν φαντάζονται ότι τα χειρότερα είναι ακόμη μπροστά τους.
Η χειρότερη στιγμή είναι η άφιξη στη Λιβύη. Οι περισσότεροι κατεβαίνουν στο Χαρτούμ, άλλοι βορειότερα, στη Σάμπχα. Μόλις φθάσουν, οι διακινητές συχνά τους φυλακίζουν ζητώντας περισσότερα χρήματα, και ας έχουν πληρωθεί πριν ξεκινήσουν το ταξίδι. Δεν τους αφήνουν παρά μόνο όταν η οικογένειά τους ή κάποιος γνωστός τους πληρώσει τα λύτρα.
Αυτό συνέβη και στον Οχιόγια. Δεν είχε να πληρώσει και τον κράτησαν ένα μήνα. Τουλάχιστον δεν τον βασάνισαν, όπως πολλούς άλλους, σύμφωνα με τον Ερυθρό Σταυρό στο Αγκαντέζ.
Λόγω των βασανισμών που υφίστανται στη Λιβύη, πολλοί αισθάνονται ότι δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να επιχειρήσουν να διασχίσουν τη Μεσόγειο. Στο παρελθόν, η Λιβύη θα μπορούσε να ήταν ο τελικός τους προορισμός, η χώρα όπου θα έβγαζαν λεφτά και θα επέστρεφαν στο σπίτι τους με ψηλά το κεφάλι. Αλλά με τον εμφύλιο πόλεμο να μαίνεται και κανέναν να τους προστατεύσει, οι περισσότεροι μετανάστες κινδυνεύουν να πέσουν θύματα απαγωγής, εκβιασμού ή καταναγκαστικής εργασίας. Γι’ αυτό είναι αναγκασμένοι να φύγουν. Αλλά το ταξίδι πίσω στο Αγκαντέζ στοιχίζει όσο και εκείνο στη Μεσόγειο και οι κίνδυνοι είναι παρόμοιοι.
Η σύνοδος στη Μάλτα έχει ως στόχο να αποτραπούν οικονομικοί μετανάστες όπως ο Οχιόγια από το να έρθουν στην Ευρώπη με την απειλή της άμεσης απέλασης. Αλλά θα χρειαστούν πολύ περισσότερα για να τους αποτρέψουν. «Οι λευκοί έφθασαν στην Αφρική από τη θάλασσα χωρίς βίζα», λέει ο Ζοέλ Γκόμεζ από το Καμερούν θεωρώντας ότι είναι καθήκον της Ευρώπης να ξεπληρώσει αιώνες αποικιοκρατίας.
tovima.gr
