Του Θεοχάρη Νικ. Σαρίκα
Ο ευαγγελιστής Ιωάννης, στο ευαγγέλιό του, αναφέρεται σε μια συνάντηση του Χριστού με τον Νικόδημο, ένα Ιουδαίο άρχοντα και μέλος του Συνεδρίου. Στη συνάντηση αυτή οι δύο άντρες συζητούν διάφορα θεολογικά θέματα, όπως τι σημαίνει να ξαναγεννιέται κανείς πνευματικά, ποια είναι η αιώνια ζωή και διάφορα άλλα. Από τη συζήτηση αυτή ο Νικόδημος αντιλαμβάνεται ότι ο Ιησούς ήταν ένας άνθρωπος, που έχει μια ξεχωριστή και στενή σχέση με τον Θεό. Η περικοπή του Ευαγγελίου που διαβάστηκε σήμερα στους ναούς, περιέχει το σημαντικότατο θέμα της σταυρικής θυσίας του Χριστού και της σημασίας αυτής για τους ανθρώπους. Όλα δε τα γεγονότα της ζωής του Χριστού περιγράφονται στην Παλαιά Διαθήκη. Γι’ αυτό και ο Ιωάννης παραθέτει δύο χωρία από αυτήν. Το ένα είναι από το βιβλίο του προφήτη Δανιήλ, και αναφέρεται στον «Υιό του ανθρώπου» και το άλλο είναι ένα γεγονός που σχετίζεται με την «Έξοδο» και στην περιπλάνηση των Ισραηλιτών στην έρημο, και αναφέρεται στην ύψωση από τον Μωυσή του χάλκινου όφεως στην έρημο.
Όπως αναφέρει ο Δανιήλ, έρχεται μέσα στα σύννεφα του ουρανού «ο υιός ανθρώπου». Είδε δηλαδή ο προφήτης Δανιήλ κάποιον που έμοιαζε με άνθρωπο (ως υιός ανθρώπου), έφτασε στον Προαιώνιο Θεό και οδηγήθηκε μπροστά του. Σε αυτόν δόθηκε εξουσία και δόξα και βασιλεία, ώστε όλοι οι λαοί, ανεξαρτήτως εθνικότητας, γλώσσας, χρώματος επιδερμίδας, ταπεινής ή όχι καταγωγής, να τον υπηρετούν. Η εξουσία του θα είναι αιώνια και ατελεύτητη, και το βασίλειό του θα μείνει για πάντα, δεν θα καταστραφεί δηλαδή ποτέ. (Δν 7, 13- 7,14).
Αυτό τονίζει ο Χριστός στον Νικόδημο, βεβαιώνοντάς τον ότι «κανένας δεν ανέβηκε στον ουρανό παρά μόνο ο Υιός του Ανθρώπου, που κατέβηκε από τον ουρανό. Ο Ιησούς στη συνομιλία του με τον Νικόδημο, αντί να αναφέρει το όνομά του, χρησιμοποιεί τον χαρακτηρισμό του Δανιήλ «Υιός του ανθρώπου», ταυτίζοντας συγχρόνως τον εαυτό του με το πρόσωπο αυτό. Πιο πριν, κατά τη συνάντησή του με τους δύο μαθητές του Φίλιππο και Ναθαναήλ, ο Χριστός είχε χρησιμοποιήσει για τον εαυτό του αυτόν τον χαρακτηρισμό (Ιω 1, 52). Μετά δε το γεγονός της συνομιλίας του Ιησού με τον Νικόδημο, ο Κύριος αναφέρεται στο «Υιό του ανθρώπου) και τον ταυτίζει με τον εαυτό του. Η έκφραση «Υιός του ανθρώπου» απαντάται συχνά στην Αγία Γραφή (72 φορές) και σημαίνει την ενανθρώπηση του Κυρίου. Ο Υιός του Θεού με την ενανθρώπισή του γίνεται και Υιός του ανθρώπου, μέσω της Παρθένου Μαρίας.
Ο Κύριος όμως στην αρχή της σημερινής ευαγγελικής περικοπής χρησιμοποιεί τους όρους ανεβαίνω, κατεβαίνω, που δηλώνουν με έμμεσο τρόπο το Πάθος και την Ανάσταση του «Υιού του ανθρώπου», δηλαδή του ίδιου. Αυτό το φανερώνει ο ίδιος, όταν συνομιλώντας με τους μαθητές του τους διαβεβαιώνει ότι: θα δείτε τον Υιό του ανθρώπου να ανεβαίνει εκεί που ήταν πρωτύτερα, όπως μας πληροφορεί ο Ιωάννης. Η ταύτιση του Ιησού με τον «Υιό του Ανθρώπου» και η ανάβαση του και η κάθοδός του, μαρτυρούν και για τη μοναδικότητα του Ιησού, αλλά και ότι είναι ο μοναδικός, ο αποκλειστικός μάρτυρας, που βρίσκεται παρά του πατρός, μέσω του οποίου μιλά και αποκαλύπτεται ο Θεός.
Ο Χριστός όμως φέρνει εις πέρας και μια μοναδική αποστολή. Σώζει τους ανθρώπους μέσω του Σταυρού και της σταύρωσής του. Το έργο της σωτηρίας μας προεικονίζεται στην Παλαιά Διαθήκη με το γεγονός όπου τα φαρμακερά φίδια δάγκωναν τους Ισραηλίτες κατά την περιπλάνησή τους στην έρημο, επειδή αμφισβήτησαν τις υποσχέσεις του. Ο Μωυσής που κατ’ εντολή του Θεού, θέλησε να βοηθήσει τους απελπισμένους Ισραηλίτες, διέταξε να κατασκευάσουν ένα χάλκινο φίδι και να τον κρεμάσουν ψηλά, σε ένα κοντάρι, κι έτσι , όταν ένα φίδι δάγκωνε κάποιον, αυτός κοιτούσε το χάλκινο φίδι και δεν πέθαινε (Αρ. 21, 9). Ο Ιωάννης, με αφορμή το περιστατικό αυτό, τονίζει στη σημερινή περικοπή του Ευαγγελίου ότι: «Όπως ο Μωυσής ύψωσε τον χάλκινο φίδι στην έρημο, έτσι πρέπει να υψωθεί ο Υιός του ανθρώπου, ώστε όποιος πιστεύει σε αυτόν να μη χαθεί, αλλά να έχει αιώνια ζωή στη βασιλεία του Θεού.
Ο άγνωστος συγγραφέας του βιβλίου της Παλαιάς Διαθήκης: «Σοφία Σολομώντος» επισημαίνει ότι: Τους Αιγυπτίους τους θανάτωσαν τα δαγκώματα των ακρίδων και των μυγών και δεν βρέθηκε θεραπεία για να σωθούν, γιατί τους άξιζε να τιμωρηθούν. Τα παιδιά σου όμως τους Ισραηλίτες , δεν μπόρεσαν να τους καταβάλουν τα δόντια των φαρμακερών φιδιών, γιατί η αγάπη σου τους βοήθησε και τους θεράπευσε. Εκείνος όμως που στρεφόταν και κοίταζε το χάλκινο φίδι σωζόταν όχι από το φίδι που έβλεπε, αλλά από σένα, τον σωτήρα όλων των ανθρώπων. Για να θυμούνται τα λόγια σου, Κύριε, τους δάγκωναν φίδια αλλά αμέσως γιατρεύονταν , για να μην ξεχάσουν τελείως και να θυμούνται την καλοσύνη σου. Κανένα βότανο, ούτε έμπλαστρο τους θεράπευσε, αλλά μόνο ο λόγος σου. Κεφ. 5-7 Απ’ αυτά φαίνεται η σωτηρία που προέρχεται από τον Σταυρό του Κυρίου, που τιμούμε και σήμερα.
Ο Κύριος με τη σταυρική του θυσία μας δίνει την αιώνιο ζωή. Τη ζωή που είναι πάνω από τον χρόνο, γιατί πηγάζει από την πηγή της ζωής, που είναι ο ίδιος. Ο Σταυρός είναι το αιώνιο σύμβολο της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο. Αυτό είναι ιστορικό γεγονός που συντελέστηκε πάνω στον Γολγοθά άπαξ δια παντός.
