Της Κικής Γιαμουρίδου
“Είσαι δυνατή εσύ, δεν σε φοβάμαι”. “Αντέχεις”. Μια φράση καθημερινή πια,
απλά να επαναλαμβάνεται. Oλοι, την ίδια έκφραση. Απλά τα πράγματα δηλαδή.
Βγάλτα πέρα μόνη σου. Λες και είμαι από σίδερο. Λες και δεν έχω δικαίωμα να λυγίσω. Aνθρωπος είμαι. Το θυμάται κανείς;
Έχω ανθρώπινες και όχι υπερφυσικές αντοχές, έχω όρια, έχω συναισθήματα,
πάθη και αδυναμίες. Δεν γίνεται πάντα να είναι όλα καλά, ούτε να κρύβομαι πίσω από ένα χαρούμενο και ευτυχισμένο προσωπείο. Θέλω το χρόνο μου για να αντιμετωπίσω το ό,τι έχει συμβεί. Θέλω έναν άνθρωπο δίπλα μου να το
μοιραστώ, να το παλέψουμε μαζί και να ακουμπήσω πάνω του. Να νιώσω
αυτή τη σιγουριά, πως έχω στήριγμα.
Αυτό θέλω λοιπόν να ακούσω, έστω μια φορά. «Αν πέσεις, θα είμαι δίπλα σου
και θα σε σηκώσω!». Μεγάλη κουβέντα. Αμέσως, σηκώνεσαι. Δεν θέλεις και δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου, να πέσει ποτέ. Τραβάς μπροστά. Ορμάς γενναία και με πυγμή. Θέλεις να προσπαθήσεις. Θέλεις σε κάθε περίπτωση να μην
κάνεις πίσω. Δεν είσαι μόνος.
Πάντα ό,τι μοιράζεται, σε γεμίζει δύναμη. Σε πάει μπροστά και δημιουργείς,
χτίζεις, προσφέρεις. Δυο καρδιές, δυο μυαλά, πολλά χέρια…όλα διπλάσια. Μεγάλη και η χαρά. Πλούσια η καρδιά. Χαμογελάει. Αυτό θέλει ο άνθρωπος. Πλάτη. Ένα χαμόγελο, ένα χέρι να πιαστεί, ένα καλό λόγο, μια αγκαλιά. Δεν κοστίζει, μα αξίζει. Μόνος, ούτε στον Παράδεισο. Μακάρι να ξέρω ότι απλά, είσαι εκεί! Στα εύκολα και στα δύσκολα, στα καλά και στα κακά. Απλωσε το χέρι σου,άνοιξε την αγκαλιά σου. Αυτό μου αρκεί!
Δεν είναι όλη η ζωή μας πλούτος και χρήμα. Η πραγματική αξία κρύβεται αλλού.
Έχει να κάνει με τον άνθρωπο και τις αξίες. Πρόσφερε βοήθεια ουσιαστική
και πάρε πλούτο. Ακόμη και ο ίδιος ο Θεός βοηθά, μόνο όμως όταν δει πριν, προσπάθεια από τους ανθρώπους. Τόσο απλά, μα και ξεκάθαρα!
