Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
Παρόλες τις προφυλάξεις που παίρνουμε, ο χρόνος κάνει, τελικά, τη δουλειά του: Αποκαλύπτει τον χαρακτήρα μας, βάζει ρυτίδες στο πρόσωπο και στην ψυχή μας, καταβροχθίζει τα πάντα, τα μεταβάλλει σε σκόνη, φθίνει το σφρίγος τής γης, φέρνει τη φθορά παντού. Τι δεν αφανίζει ο καταστροφέας χρόνος! Μας παραδίδει στο αόριστο, που, κάποτε, με πείσμα ζητήσαμε να ορίσουμε είτε με πράξεις είτε με λέξεις. Και παρόλο που μάθαμε πολλά για το ακατόρθωτο, επιμένουμε ακόμη, επιμένουμε να χάνουμε χρόνο. Κόβουμε ένα λουλούδι, το κοιτάζουμε, το θαυμάζουμε για το άρωμα και την ομορφιά του και, σύντομα, αθόρυβα, αυτό χάνει το σχήμα του, το χρώμα του, το άρωμά του. Η αθόρυβη λίμα τού χρόνου το κατατρώει. Η ομορφιά, γενικά, είναι επιφανειακή, όμως η ασχήμια προκαλείται από τη φθορά τού χρόνου – μια φθορά που μας παραμονεύει ολόκληρους ως τα γηρατειά, τότε που διαπιστώνουμε πόσα πράγματα άχρηστα, με πόση απληστία μαζέψαμε, αυτά που φράξαν το χώρο και δεν μπορούμε πια να κινηθούμε. «Ω, βέβαια, το ξέρουμε, θα πρέπει πολύ να γεράσουμε, πολύ, ώσπου να γίνουμε δίκαιοι, σοφοί. Να φτάσουμε σ’ εκείνη την ήμερη αμεροληψία, τη γλυκιά ανιδιοτέλεια στις συγκρίσεις, στις κρίσεις, όταν δικό μας πια μερτικό δεν υπάρχει σε τίποτα, πάρεξ σ’ αυτή την ησυχία» τού παλιωμένου χρόνου, όπου ακούς μια φωνή να σου λέει: «Συνέχισε! Χάνει μόνο, όποιος σταματάει». Όμως, όταν πρόκειται ν’ αποφασίσεις να κάνεις κάτι, μη βιάζεσαι. Σκέψου ήρεμα και λογικά. Όταν, όμως, αποφασίσεις, τότε γρήγορα προχώρα στην εκτέλεση της απόφασής σου. Ο Διογένης ήξερε τι έλεγε, όταν είδε μια γριά να καλλωπίζεται. Της είπε: «Αν πηγαίνεις σε ζωντανούς, έκανες λάθος. Αν, όμως, πας στους νεκρούς, μην καθυστερείς».
