Του Γιάννη Γεωργούδη
Όταν ένας λαός δέχεται συνεχώς ύπουλα και απανωτά χτυπήματα από εξωτερικούς αλλά και εσωτερικούς εχθρούς, τότε φτάνει η στιγμή που παύει πλέον να αντιδρά. Έχει ήδη εξαντληθεί από την αγανάκτηση, τον θυμό και την απόγνωση και μπαίνει πλέον σε κατάσταση παραίτησης και εγκατάλειψης. Βλέπει ότι δεν μπορεί πλέον να αντισταθεί στο τσουνάμι που έρχεται καταπάνω του και αφήνεται να τον παρασύρει.
Το σχέδιο καταστροφής και εξαφάνισης της πατρίδας μας από διάφορους κύκλους εξουσίας προχωρά με γοργούς και σταθερούς ρυθμούς. Ο λαός οδηγείται σιγά σιγά στην οικονομική φτωχοποίηση, την πνευματική ανεπάρκεια, την περιουσιακή του εξαφάνιση, την εξευτελιστική επαιτεία και την ψυχολογική απόγνωση. Οι πενιχροί μισθοί σε συνδυασμό με τις στραγγαλιστικές αυξήσεις των βασικών ειδών πρώτης ανάγκης και ληστρικών φόρων του κράτους, επιφέρουν μία διάχυτη γκρίνια και οδηγούν τους ανθρώπους σε απονενοημένες κινήσεις. Εάν δεν οδηγηθούν στην αυτοκτονία, θα οδηγηθούν τουλάχιστον στα ψυχοφάρμακα.
Ο λαός αισθάνεται προδομένος και εξαπατημένος. Εργάζεται να επιβιώσει με καθημερινά δεκάωρα και δωδεκάωρα δίχως πληρωμένες υπερωρίες, πληρώνει υπέρογκους φόρους για να έχει μία στοιχειώδη υποστήριξη του κράτους, μία αξιοπρεπή υγεία, μία σωστή «παιδεία», μία αδέκαστη δικαιοσύνη, μία αποτελεσματική αστυνομία, μία αμερόληπτη ενημέρωση, μία κοινωνική ισότητα δίχως αναξιοκρατία, ασυλίες και ακαταδίωκτα, αλλά και μία γενικότερη ασφάλεια από εσωτερικούς και εξωτερικούς υπονομευτές της χώρας. Ο λαός δεν έχει μόνο υποχρεώσεις και καθήκοντα, αλλά έχει δικαιώματα και αυτονόητες απαιτήσεις. Απαιτεί βάσει της υψηλής φορολογίας του να έχει άψογες υπηρεσίες, μία αποτελεσματική κρατική μηχανή με ενημερωμένους και εκπαιδευμένους υπαλλήλους, επαρκή υλικοτεχνικά μέσα, και ένα υποστηρικτικό γενικότερα κράτος. Απαιτεί από το κράτος να ενεργεί σε όλους τους τομείς προληπτικά και όχι κατασταλτικά. Υποτίθεται ότι εκλέγει δημοκρατικά τους αντιπροσώπους του, ώστε να υπερασπίζονται την εθνική κυριαρχία και να διατηρούν το υψηλό πατριωτικό φρόνημα στον λαό. Εδώ όμως ο λαός φέρεται εντελώς μαζοχιστικά, όταν επιζητά συνέχεια τους ίδιους τυράννους του, οι οποίοι βάζουν πάνω απ’ όλα το προσωπικό και κομματικό συμφέρον και όχι το συμφέρον της πατρίδας και του λαού.
Όταν ο λαός βλέπει το κράτος να του μιλά για πράσινη ανάπτυξη και ανέχεται ή αδιαφορεί σε ένα καθεστώς εμπρησμών και στην συνέχεια σε μία έξαρση αδειοδοτήσεων για εγκαταστάσεις ανεμογεννητριών οι οποίες δεν ανακυκλώνονται και καταστρέφουν το περιβάλλον, τότε νοιώθει ότι πρόκειται για εμφανή εξαπάτηση και δόλο.
Όταν ο λαός νοιώθει επαναπαυμένος με την άμυνα του κράτους και βλέπει ότι οι άμεσα υπεύθυνοι εγκληματικά αδιαφορούν για την περιφρούρηση του πολεμικού υλικού της πατρίδας, τότε αισθάνεται ότι τον διοικούν ¨εγκληματίες¨.
Όταν ο λαός ζητά μία προστασία από την αστυνομία και αυτή είναι αφοπλισμένη και χειραγωγημένη απέναντι στο έγκλημα, ενώ η δικαιοσύνη αφήνει ελεύθερους τους θύτες και φυλακίζει τα θύματα, τότε νοιώθει ότι είναι ο ίδιος θύμα μιας κακοποιημένης και παραβιασμένης δήθεν δημοκρατίας. Βαρέθηκε ο λαός να ακούει συνεχώς για χρονοβόρες εξεταστικές επιτροπές και ΕΔΕ, καθώς εκφράσεις όπως: «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο», «θα λάμψει η αλήθεια», «ο πέλεκυς της δικαιοσύνης θα είναι αμείλικτος» και τόσες άλλες βαρύγδουπες απαντήσεις απέναντι στο έγκλημα. Στο τέλος το θέμα ξεχνιέται, διότι ο λαός έχει κοντή μνήμη και η υπόθεση πηγαίνει στο αρχείο ως συνήθως.
Είμαστε η χώρα του δήθεν και του υποτίθεται. Ο λαός υποτίθεται ότι εκλέγει, η πολιτεία υποτίθεται ότι κυβερνά, ο εκπαιδευτικός υποτίθεται ότι διδάσκει, ο μαθητής υποτίθεται ότι ακούει, ο εκάστοτε διοικητής υποτίθεται ότι διοικεί, ο υπάλληλος υποτίθεται ότι εργάζεται, ο κάθε υπουργός υποτίθεται ότι βλέπει μπροστά από το τώρα και ενεργεί ανάλογα και ο καθένας κρύβεται πίσω από ένα «υποτίθεται». Ζούμε τελικά σε έναν ψεύτικο κόσμο που φοβάται να αντιμετωπίσει την αλήθεια. Σήμερα η αλήθεια ζητά συγγνώμη από το ψέμα και ο σεβασμός φοβάται την αναίδεια. Το αίσθημα αδικίας και ο φόβος είναι διάχυτα μέσα στην κοινωνία μας.
Πόση ακόμα υπομονή και ανοχή να δείξει αυτός ο ταλαίπωρος λαός; Πόσο ακόμα να σκύψει το κεφάλι; Την απάντηση και την λύση δεν μπορεί να την δώσει κανείς, παρά μόνο ο Θεός. Μόνο σε επέμβαση εκ των άνω μπορούμε πλέον να ελπίζουμε, διότι η ανθρωπότητα από μόνη της αυτοκαταστρέφεται.
