Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
120
«Κοίτα που ξημερώνει. Να, κι ο πρώτος πετεινός λαλεί στο φράχτη. Ξύπνησε ο κηπουρός. Κάποιο δεντράκι θα στεριώνει στον κήπο. Οικείος θόρυβος απ’ τα εργαλεία τής δουλειάς – πριόνια, αξίνες – και το βρυσάκι τής αυλής. Κάποιος πλένεται. Μυρίζει το χώμα. Κοχλάζει το νερό στο μπρίκι. Το φάσμα τού καπνού πάνω απ’ τις στέγες. Μια ζεστή μυρωδιά από φασκόμηλο, Επιβιώσαμε, λοιπόν, κι αυτή τη νύχτα». Κοίτα που ξημερώνει. Έμεινε μόνο μια βδομάδα για τις εκλογές. Παρατηρεί κανείς ότι οι υποψήφιοι βουλευτές δεν κινούνται στο φως τής συμφιλίωσης. Αυτό το πολιτικό τους πάθος δεν είχε ποτέ αξία. Ακόμη, βρίσκονται μακριά από του να ερευνούν τα γεγονότα τής εποχής τους. Δείχνουν μάλιστα πολύ λίγη περιέργεια να αποκαλύψουν ή να πιστέψουν αυτά που μπορούν να δουν γύρω τους. Καμία προσωπική αγωνία δεν δείχνουν να μπορούν να εκφράσουν ενώπιον του ανθρώπινου πόνου. Ο λόγος τους είναι γεμάτος από μηνύματα πίστης κι ελπίδας για το κόμμα τους, όχι για το ελληνικό έθνος, εκτός από το έμπρακτο ενδιαφέρον και το όραμα μικρού αριθμού υποψηφίων βουλευτών, που έχουν μέσα τους την απόλυτη κατάφαση. Αυτοί ξέρουν ότι σε κάθε ηθική πρέπει να υπάρχουν στοιχεία ρεαλισμού: Η εντελώς αγνή αρετή είναι καταστρεπτική. Σε κάθε ρεαλισμό πρέπει να υπάρχουν στοιχεία ηθικής: ο κυνισμός δεν έχει θέση. Άρχισε να κυριαρχεί η λογική τού παραλόγου, που οδηγεί στην καταστροφή. Εκμηδενίζουμε τον άνθρωπο για να εκμηδενίσουμε το πρόβλημά του, πράγμα που δεν μπορεί να είναι λύση. Ζούμε μία πολιτική κοσμογονία. Μέσα μας εκτυλίσσονται ωραίες αυταπάτες, ίσως και ανθρώπινες συμπαιγνίες. Πώς θα διαφύγουμε τη δουλεία των δογμάτων και των κομμάτων; Αισθανόμαστε την ανάγκη, όχι μόνο πολιτικών και κοινωνικών αλλαγών, αλλά και ανατροπής τού βιομηχανικού μας πολιτισμού, με την ανάρρηση μιας νέας αντίληψης για την ανθρώπινη πρόοδο. Η σύγχρονη κοινωνία αγνοεί το άτομο και λαμβάνει υπόψη μόνο το ανθρώπινο είδος, γεγονός που οδήγησε στην ατροφία τού ανθρώπινου όντος και στην τυποποίησή του. Ο άνθρωπος πρέπει να παλέψει εναντίον τής απανθρωπιάς τού παραλόγου. Η ζωή πρέπει να επανέλθει στην αλυσίδα των καθημερινών χειρονομιών, γιατί η νίκη της δεν είναι μια αναβολή, αλλά η υπόσχεση μιας νέας νίκης. Κοίτα που ξημερώνει. Προχώρα και αγάπα και μην περιμένεις βοήθεια από κανένα. Θα είσαι ανεξάρτητος μόνο μ’ αυτό τον τρόπο. Εξεγέρσου, χόρευε, τρελός από χαρά, εκφράζοντας ξαφνικά τινάγματα αυτής της εξέγερσης. Κοίτα, τώρα, πόσο όμορφα και σίγουρα ξημερώνει!
