Του Βασίλη Κων. Νίκου Δικηγόρου – Θεσσαλονίκη
Ο μεγάλος νεοέλληνας συγγραφέας Νίκος Καζαντζάκης έγραψε. «Ν’ αγαπάς την ευθύνη». Μετά το πρόσφατο τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη με τους 57 νεκρούς, κυρίως νεαρούς φοιτητές και φοιτήτριες, άλλαξε η ευφρόσυνη διάθεση των νεοελλήνων. Μετατράπηκε σε οργή!! Οργή για τους ανεύθυνους. Οργή για τους απαίδευτους και τυχαρπαθεσίτες δημόσιους υπαλλήλους. Υστερα απ’ το τραγικό, καταστροφικό και θανατηφόρο λάθος του, ο Σταθμάρχης ακούστηκε να λέει: «-Τώρα, όπου βγεί!!» Αλήθεια, πόση ανευθυνότητα κι’ άλλος τόσος αμοραλισμός; Ενας, «υπουργός» ανέλαβε την «πολιτική ευθύνη» και παραιτήθηκε. Τι σημαίνει πολιτική ευθύνη; Οτι απλά είναι «πολιτική επιλογή». Κι’ ότι συνταγματικά, δεν επιτρέπεται στη Δικαιοσύνη να επέμβει. Δεν παραβιάστηκε, λένε, θεσμοθετημένη διάταξη νόμου. Κι’ έτσι εμείς καθαρίσαμε. Υπάρχουν, όμως, «νομικές ευθύνες»; Και βέβαια υπάρχουν. Μπήκε φυλακή ο Σταθμάρχης! Οι άλλοι; Κι’ αυτοί που τον εκπαίδευσαν; Κι’ αυτοί που τον τοποθέτησαν; Κι’ αυτοί οι άλλοι, οι ριψάσπιδες που έφυγαν για να γιορτάσουν τα κούλουμα; Ωχ, αδερφέ, τι φταίω εγώ; Υπάρχει κι’ ο Λαός. Ποιος Λαός! Ο Λαός της ανευθυνότητας, της απαιδευσίας, του μέσου, της καφετέριας και του ωχ-αδεφισμού. Υπάρχει, όμως, κι’ ο άλλος Λαός. Ο Λαός της ευθύνης, της συνείδησης, της ενσυναίσθησης,της αλληλεγγύης, του χρέους, του θρήνου, του θυμούκαι της οργής. Αυτόν τον Λαό προσκυνώ. Αυτόν, τον περιούσιο Λαό, που βγαίνει ειρηνικά στους μεγάλους δρόμους, και κραυγάζει την οργή του, την αγανάκτησή του και την απαξία του, για το σύστημα και την αναξιοκρατία των ιθυνόντων. Φτάνει πιά! Μέχρις εδώ, δεν πάει άλλο, με τον ευτελισμό της ανθρώπινης αξίας και ψυχής.
Κι’ ο ποιητής Γιώργος Παπακώστας, το Σύμπαν αναποδογυρίζει, κι’ οργίζεται και κραυγάζει μ’ όση δύναμη του απέμεινε για τους Πανέλληνες, τους νιούς που χάθηκαν στο χάος και στο σκοτάδι του νού!
Γιώργος Παπακώστας *
Τα Θεσσαλικά Τέμπη, χώρος εστί μεταξύ Ολύμπου και Όσης.
Ω! Τέμπη! των αθάνατων θεών κατοικία
και των Μουσών θρόνος και τροφός,
καρποβόλα βαθιά πηγή του Πηνειού
ζεύξη θνητών και αθανάτων,
όπου σας εναπόθησε η φύση
τους πρωτότοκους για τα έργα του βίου.
Σεις, ενώνετε τη θεά γη μητέρα μου.
Σεις, που στο ιερό χώμα περπάτησαν μύστες,
όπου αντάμα με το τραγούδι των Μουσών
φανέρωσαν τις μυστηριακές σκέψεις των συμπάντων
και τις ιερές προφητείες στις βαθιές στοές του Ορφέα
που με τη λύρα τουσυνταράζει τα επουράνια.
Ω! δίμορφα των μακαρίων θεών βλαστάρια
και προάγγελοι της κάθε των θνητών μοίρας,
πως αφήσατε το σκοτεινό πέπλο της νύχτας
ν’ απλωθεί στα συμπαντικά άστρα;
Πως αφήσατε να σβήσουν οι ιερές φωνές
απ’ των αγγέλων τα χείλη στη μαύρη νύχτα;
Γενάρχη, πελασγική γη των θνητών Θεσσαλών,
ποια μοίρα, ποια τύχη,
θα έβαζε κανείς στο νου του
για τούτη την ανέλπιστη
κι’ ανείπωτη συμφορά στην πόλη σου;
Ω! Απόλλωνα με τη χρυσή σου λύρα
και το αρμονικό Φως του σύμπαντος κόσμου!
Εσύ ο κυρίαρχος όλων των εποχών,
πως άφησες, να σβήσει ο μεγάλος Ήλιος
τη λάμψη τους, απ’ τη θέα του κόσμου όλου,
να κλείσουν τα μάτια της Θέμιδας
και να σβήσει το φως της ζωής;
Υπέρτατε Νόμε, πως αφήνεις το άδικο
να κυριαρχεί στην ορμητική κίνηση,
χωρίς τιμωρία για το κακό του τέλους του βίου;
Ω! του Πελασγού απόγονοι,
στολίστε και τιμήστε τούτον τον ιερό βωμό
της πελασγιώτιδας πόλης.
Και σεις Μούσες θεόπνευστες, τώρα
με νιόκοπα κισσού κλωνάρια στολίστε το τέθριππο,
π’ ανεβαίνει στις ουράνιες γραμμές,
και τις μαντατοφόρες βαστάζει ψυχές
των αγνών αιθέρων προς τη θεϊκή πορεία,
άλλο λογίς κακό ποτέ μη γενεί.
Ω! Μητέρα, όλων των πάντων,
Ω! γεννήτρα των αστεριών Θεά,
εσύ που όλα τα δαμάζεις
κι’ αναβλύζεις την αιώνια ζωή,
κράτησε αθάνατη τη μνήμη
των τιμημένων νιόκοπων κλωναριών,
Που ήταν ο μελλούμενος καιρός,
γιομάτα ύπερο κι’ ασπίδα
τούτης της γης, της προγονικής,
το λίκνο της καθαρής δημιουργίας,
η γαλήνη του θεϊκού χώρου, το αέναο ΦΩΣ,
που σχίζανε τα σύγνεφα σαν τον καθάριο βοριά
και οι φωνές τους ενώνανε τη γη με τα ουράνια.
Γράψε τώρα, θεά Δίκη, τ’ όνομά τους
με γράμματα χρυσά, που μόνο σ’ αυτά ταιριάζουν,
εκεί κατάφλογα στου Ήλιου τις γραμμές,
περήφανα σημάδια τα νιάτα τους, να λάμπουν εκεί,
όπου η θεία Δίκη πάντα θ’ατενίζει, κι’ αιώνια θα τιμά!!
Κι’ Εσύ, Ω! των συμπάντων Ανακτα,
στους άθλιους κι’ αδίστακτους,
που της ντροπής διαβαίνουν μονοπάτι
να ξανεμίσουν θέλουν το κακό, δακρύβρεκτοι,
πως δήθεν πάσχουν με την λαού οργή.
Και στης Πατρίδας μου το σμάρι το νεανικό
δώσε καθάριο νου, δώσε θυμό, δώσε παλμό
και φύσημα αγέρα, δώσε, ορμητικό,
να πολεμά με δόξα και τιμή
σε τούτο τον περιδινούμενο καιρό.
Του Ήλιου να γίνει ακάματη η ορμή
να μη αφήσει ποτέ να ξεχαστεί,
εκείνη της δίνης η φρικτή στιγμή
και τούτο το έγκλημα, αυτό το φονικό
πάντα στη μνήμη να ‘ναι και στην ψυχή,
ώστε ποτέ μη πιστέψουν των ανόμων τα λόγια
και του κάθε αργυρώνητου την ισχύ.
*Υ.Γ. Ο Γιώργος Παπακώστας είναι ομοχώριός μου, απ’ το Παλαιοχώρι της Καρδίτσας κι’ απ’ τους νεότερους ποιητές της εποχής μας. Εγκαταβιώνει στο Κλεινόν Αστυ, γράφοντας ακατάπαυστα για τους Πανέλληνες.
Β. Κ. Ν.
