Του Δημήτρη Μποσνάκη
Μέσα από μια ολιστική ανάγνωση της ιστορίας των αρχών του 20ου αιώνα, όταν συνυπήρχαν εθνότητες, ντοπιολαλιές, θρησκευτικά δόγματα και μια πολυχρωμία μειονοτήτων, διαπιστώνουμε ότι οι κοινές εμπειρίες των ανθρώπων έδιναν άλλη διάσταση στο ρόλο του καλού και του κακού πολίτη, με βάση την κοινωνική συνεισφορά και τη δυνατότητα της υπερφυλετικής διάκρισης. Ήταν η εποχή που εκτινάχθηκε η εξέλιξη και τα αγαθά της απέβλεπαν στη βελτίωση της ανθρώπινης ζωής.
Στη συνέχεια οι ανταγωνισμοί των βιομηχανικών δυνάμεων εργαλειοποίησαν τον εθνικισμό για να δημιουργήσουν εθνικά κράτη -πελάτες των μεγάλων βιομηχανικών δυνάμεων. Πλαστά εθνικά αφηγήματα μέσα από τους δύο Μεγάλους Πολέμους καρατόμησαν τη δύναμη των λαών μέσα σε περιορισμένα σύνορα. Η αληθινή ιστορία διαμελίσθηκε σε επιλεκτικές ασυνέχειες, σε επιλεγμένα σπαράγματα και σε ξεφτισμένα υπολείμματα που επέζησαν ιδιαίτερα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο μεταπολεμικός κόσμος είναι “ένα μουσείο εθνικών γλωσσικών ιδιωμάτων, αταίριαστων πνευματικών πολιτισμών και θρησκειών” που περιμένουν να ανάψει το φυτίλι της έκρηξης. Οι μεγάλοι πόλεμοι σκότωσαν το γενεσιουργό πνεύμα, τη θεληματική συνύπαρξη, το δικαίωμα των λαών να επιλέγουν.
Η ειδησεογραφία των ημερών μας βάλλεται από τα ξεφτίδια ενός ακατανίκητου πλέον εθνικισμού που βάζει τα πλαίσια των πολιτικών επιλογών. Ο εθνικισμός είναι ο μπαμπούλας της εξουσίας για να παραιτηθούν οι λαοί από τις κοινωνικές διεκδικήσεις τους. Ρώσοι εναντίον της Δύσης, Αλβανοί εναντίον Ελλήνων, Μουσουλμάνοι εναντίον Χριστιανών. Όλοι πελάτες της ίδιας πολεμικής μηχανής.
Σήμερα καλούμαστε να επιτελέσουμε το ύψιστο δημοκρατικό δικαίωμα, του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, έχοντας στο ταραγμένο υποσυνείδητο εθνικιστικά κριτήρια, ανύπαρκτους φυλετικούς και θρησκευτικούς διαχωρισμούς. Όμως ο μισός πληθυσμός απέχει από τις εκλογές. Γιατί άραγε; Δεν τον εκφράζουν οι χειρουργικά επιλεγμένοι πολιτικοί και οι πολιτικές; Αυτό είναι ένα πλαστό επιχείρημα. Μήπως δεν τον προσελκύει το εθνικιστικό διακύβευμα που υπολανθάνει ή διατυμπανίζεται σε όλες τις κομματικές κραυγές;
Κανείς φαντάζομαι δεν θα ζήλευε μια εκλογική συμμετοχή του 90%, όπως στη γειτονική Τουρκία, που δείχνει το πολιτιστικό αδιέξοδο μιας χώρας διχασμένης ανάμεσα σε δύο μονοδιάστατα εθνικιστικά μοντέλα. Όμως μήπως η χαμηλή συμμετοχή και η μεγάλη αποχή δείχνει ότι μεγάλο μέρος των πολιτών βρίσκεται πιο μπροστά από την πολιτική εξουσία και ζητάει να επισπεύσουμε το μέλλον; Μήπως η εκλογική δυσαρέσκεια δείχνει δυσφορία για τα υλικά που χρησιμοποιούνται για να χτίσουμε ένα διχαστικό μέλλον; Μήπως πρέπει να ψάξουμε τις συνδετικές ουσίες του Ελληνισμού στα ατάκτως ερριμμένα και συνήθως κακοποιημένα υλικά του παρελθόντος που καταπατήθηκαν για να χτιστεί ο ψευτο-εθνικισμός και οι ψευτο-συμμαχίες;
Σήμερα ψηφίζουμε για να είναι οι λαοί χωρισμένοι, η συνεργασία ναρκοθετημένη και οι ψηφοφόροι άβουλοι συνένοχοι των βιομηχανικών καρτέλ, των μηχανισμών ελέγχου και της έντεχνης βίας; Κάποτε υπήρξαν και διαφορετικές εποχές με τους λαούς να συνυπάρχουν και να συναλλάσσονται με τον δικό τους άγραφο νόμο, μακριά από την άμεση παρέμβαση της εξουσίας. Τότε δεν υπήρχαν ψηφίσαντες και απέχοντες. Η δημοκρατία ήταν άμεση και αποδίδονταν μέσα από τις καθημερινές σχέσεις του εμπορίου και της άμεσης κοινωνικότητας. Τότε οι άνθρωποι ψήφιζαν καθημερινά μέσα σε μια πολυφυλετική κοινωνία γιατί δεν είχαν πολιτικούς να τους χωρίζουν σε αγέλες. Μήπως τελικά το μέγεθος της εκλογικής αποχής δηλώνει την αποδοκιμασία του εθνικιστικού ιδεολογήματος που αντιμετωπίζει τους πολίτες σαν αντικείμενα μιας χρήσεως;
