Της Μαίρης Παπαδημητρίου
Αλήθεια τι ζητάμε, οι σύγχρονες κοινωνίες, οι ευρωπαϊκές κοινωνίες, οι βαλκανικές κοινωνίες, η δική μας πατρίδα, η ελληνική κοινωνία; Ζητάμε απλά μια ανθρώπινη ζωή, μια απλή, αλλά γεμάτη συναίσθημα, γεμάτη αισιοδοξία, γεμάτη ανθρωπιά, καλή καθημερινότητα, αυτό ζητάμε. Να ξαναγυρίσουμε πίσω, τότε η πατρίδα μας είχε την οικογένεια σαν πρότυπο, που μεγάλωνε τα παιδιά της φτωχούς και πλούσιους, να μαθαίνουν από βρέφη ότι πρέπει να γίνεις, όταν μεγαλώσεις, ένα αξιοσέβαστο πρόσωπο, να είσαι τίμιος, να μην εκπορνεύεται η ζωή σου που Θεός Παντοκράτωρ είναι το χρήμα, είναι η παγαποντιά, είναι η ζήλεια, ο φθόνος που κατατρώει τον σύγχρονο άνθρωπο που αντί να κάθεται στο οικογενειακό τραπέζι, να τρώει ένα καλομαγειρεμένο φαγητό από την οικοδέσποινα του σπιτιού και όχι από τα ντελίβερι που πηγαινοέρχονται από κατώφλι σε κατώφλι για να αντικαταστήσουν την μητέρα μαγείρισσα.
Αυτό ζητάμε. Επειδή όμως είμαι προσγειωμένη κι έχω περάσει από κοινωνίες που άλλες ήταν τότε οι προτεραιότητες, άλλες ήταν οι αρχές, τότε που η γυναίκα βγήκε από την πόρτα του πατρικού σπιτιού και πέρασε το κατώφλι του συζυγικού σπιτιού τότε που η γυναίκα κέρδισε με το σπαθί της, την μερική, αρχικά, ανεξαρτησία, τότε που άρχισε να αναγνωρίζεται η γυναικεία ικανότητα να σπουδάζει, να μορφώνεται, να βγαίνει στην αρένα της ζωής για να μην επωμίζεται μόνον ο πατέρας, ο σύζυγος, ο αδελφός, όλα τα βάρη της οικογένειας.
Μαζί το αντρόγυνο θα εργαστεί και θα μοιραστεί τα έξοδα να χτίσουν το σπιτικό τους, να φέρουν στον κόσμο το παιδί τους, τα παιδιά τους, μαζί θα σταθούν στο πλευρό τους από βρέφη, από νήπια, τα μαθητούδια του Δημοτικού, μαζί θα παλέψουν στα χρόνια του Λυκείου και μαζί θ’ αντιμετωπίσουν τον κοινό αγώνα όταν τα παιδιά τους ανοίξουν τα φτερά τους και περάσουν στα πανεπιστήμια, στα πολυτεχνεία, κι ακόμη όσοι έχουν τα κότσια, ανθρώπινα και οικονομικά να πάνε στο εξωτερικό για να διαπρέψουν στην επιστήμη που διάλεξαν.
Ας γίνει η 25η Μαρτίου που γιορτάζει και η Μεγαλόχαρη και τα ιερά Ευαγγέλια μια αφετηρία που θα έχει ανοιχτούς ορίζοντες, γυρίζοντας την πλάτη σε ότι παύει να έχει περιεχόμενο ανθρωπιάς, θα έχει ικανούς και μορφωμένους προπονητές που αντικρύζουν τα ασκούμενα παιδιά, σαν δικά τους παιδιά και δεν εκμεταλλεύονται τον ρόλο τους να ασκεί την απάνθρωπη εξουσία. Είπαμε ο αθλητισμός είναι η σωσίβια λέμβος που παίρνει το παιδί, που πλαδαρεύει μπροστά στο άψυχο κομπιούτερ, και το οδηγεί στα πράσινα λιβάδια που θα παίξει ποδόσφαιρο, στο γυαλιστερό παρκέ, που θα παίξει μπάσκετ, στις γαλάζιες πισίνες που θα μάθει να κολυμπάει, θα μάθει να χειρίζεται την μπάλα, θα τον οδηγήσει την πλατιά θάλασσα με την ιστιοπλοΐα, την κωπηλασία, το γουϊντσέρφινγκ. Όλα αυτά υπό την επίβλεψη του γονιού, πατέρα ή μητέρα γιατί το παιδί έχει, κυρίως στα εφηβικά χρόνια εκτόνωση, κάπου να ξεσπάσει τη δύναμη που έχουν τα νιάτα, αλλά χωρίς να υποπέσει στα αρπακτικά, τα ανθρώπινα αρπακτικά που γεννιούνται από την φύση τους ανώμαλοι και βρίσκουν τα αθώα θύματα στα νεανικά κορμιά.
Αυτό ζητάμε, να μπει ένας φραγμός, ένα τέλος στην μισαλλοδοξία, στους ανθρώπους που απέχουν κατά πολύ από την ανθρώπινη πλευρά που κρύβει μέσα τους, να ζητήσουν ιατρική βοήθεια για να κατευνάσουν την ανώμαλη φύση τους, αυτό ζητάμε. Η Αυτό ζητάμε για να καμαρώσουμε τις μαθητικές παρελάσεις και τα στρατευμένα νιάτα να παρελαύνουν με ζωηρό βηματισμό και ανθρώπινη λεβεντιά. Αυτή είναι η γιορτινή ημέρα της 25ης Μαρτίου. Πολλά ζητάμε; Αρκεί να παλέψουμε για να πετύχουμε. Πολλά ζητάμε;
