ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Ευθύνη!

ευθύνη-928859

Της Κικής Γιαμουρίδου, αρθρογράφου – κειμενογράφου λογοτεχνικών κειμένων, αν/προέδρου της φιλανθρωπικής δράσης «Θαύμα»

Συνηθισμένη, καθημερινή , γνωστή μα και άγνωστη τελικά λέξη στους πολλούς. Με απλά λόγια, η υποχρέωση κάποιου να ανταποκριθεί επαρκώς και σωστά στην οικογένεια, στη δουλειά, σε ό,τι αναλαμβάνει.

Από μικρή ηλικία, ο κάθε άνθρωπος, καλείται να καλλιεργήσει το αίσθημα της ατομικής ευθύνης και κατ’ επέκταση της ευθύνης, στον τρόπο που κινείται, στο παιχνίδι, στο σχολείο – όπου αξίες σαν κι αυτή καλλιεργούνται εκεί -αργότερα στην οικογένεια, με τη φροντίδα του μικρότερου αδερφού/ης, την αυτοφροντίδα όταν μένουμε μόνοι, από κάποια ηλικία και μετά.

Ακολουθούν διάφορα στάδια, που μας προσαρμόζουν, μας διδάσκουν, μας παραδειγματίζουν, μας μυούν, στο να γινόμαστε υπεύθυνα άτομα! Κάποια στιγμή, αναλαμβάνουμε περισσότερα καθήκοντα -άρα ευθύνες- ως γονείς, ως εργαζόμενοι, ως κοινωνικά όντα.

Είναι εκείνη η στιγμή, που ο καθένας φανερώνει πόση δουλειά έχει γίνει από όσους έπρεπε μέχρι τώρα και που φυσικά, πόσο ο ίδιος έχει δουλέψει με τον εαυτό του, ώστε να είναι υπεύθυνος και συνεπής στον ίδιο του τον εαυτό και στους άλλους.

Εχθροί της ευθύνης είναι η αμέλεια, η ανευθυνότητα, η προχειρότητα, ο παρτακισμός, το «βόλεμα», η ραθυμία. Πιστεύω ακράδαντα, πως αν ο καθένας εξαφάνιζε μαγικά τις παραπάνω λέξεις από το χαρακτήρα του, τη ζωή του, την καθημερινότητα του, ότι θα ζούσαμε σ’ έναν καλύτερο κόσμο και θα απολαμβάναμε τα οφέλη.

Ποτέ επίσης δεν φταίει ο ένας και ποτέ δεν γίνεται κάτι αναίτια.

Χτυπάνε καμπανάκια, πριν χτυπήσουν οι καμπάνες. Το χειρότερο που κάνουμε όλοι -νομίζω- είναι να ψάχνουμε πάντα κάποιον και να του φορτώσουμε τις ευθύνες.

Οι περισσότεροι, «είμαστε» αθώοι. Δεν φταίμε, δεν ξέρουμε. Μόνο ως «αναμάρτητοι», χρεώνουμε και ξεστομίζουμε μεγάλα λόγια.

Δεν έχουμε καταλάβει όμως, πως ειδικά στην οποιαδήποτε μεγάλη καταστροφή, έχουμε συμβάλλει. Γιατί απλά βολευόμαστε, καθόμαστε στην ησυχία μας, δεχόμαστε, υπομένουμε, συντηρούμε καταστάσεις και είμαστε η κοινωνία του «δε βαριέσαι».

Δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας, δεν τα διορθώνουμε και απλά, πάμε παρακάτω.

Όμως το κάθε πρόβλημα, μπορεί εύκολα να φτάσει δίπλα μας και να χτυπήσει την πόρτα μας. Τότε αρχίζει ο εφιάλτης και επέρχεται το σοκ.

Οι υπόλοιποι… κάνουν ό,τι και εμείς μέχρι χθες. Αυτοί είμαστε εμείς και αποτελούμε αυτό που λέγεται κοινωνία και οικογένειες κάνουμε και παιδιά μεγαλώνουμε και δουλεύουμε. Εμείς!

Ας κλείσουν λοιπόν τα στόματα και ας γίνουν έργα. Ο καθένας από το μετερίζι του. Το «λίγο» θα γίνει «πολύ».

Δουλειά και μάλιστα πρώτα από όλα με τον εαυτό μας. Εάν δεν δουλέψεις σωστά, τίποτα δεν θα δουλέψει.

Σίγουρα γίνονται Θαύματα, όμως δεν γίνεται να συμβαίνουν πάντα. Ελευθερία σημαίνει ευθύνη. Δεν θα γίνουμε ποτέ ελεύθεροι, αν δεν γίνουμε υπεύθυνοι.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου