Του Θεοχάρη Νικ. Σαρίκα
«Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι. Ος γαρ αν θέλη την ψυχήν αυτού σωσαί, απωλέσει αυτήν…» Ο Κύριος
Η Εκκλησία μας τοποθετεί τη γιορτή της Σταυροπροσκυνήσεως στο μέσον της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, Αυτό σημαίνει πόση σημασία δίνει η Εκκλησία στον Σταυρό του Χριστού.Σταυρός σημαίνει περίοδος αγώνων πνευματικών, πορεία δοκιμασιών για τους πιστούς ατελείωτη. Ο σταυρός για αυτούς που ακολουθούν τον Χριστό σημαίνει κάτι το συγκεκριμένο, κάτι που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση και παρεξηγήσεις. Σημαίνει κάτι το πολύ σκληρό, κάτι το εντελώς αποτρόπαιο, γιατί σημαίνει διωγμούς, απόρριψη, καταδίκη. Δεν σημαίνει δηλαδή καταξίωση, δόξα, τιμές, όπως νομίζουν πολλοί σήμερα. Δεν έχει την έννοια της πνευματικής καταξίωσης, της δόξας, όπως ίσως κάποιοι νομίζουν, αλλά αντιθέτως μια μαρτυρική πορεία ζωής. Ο Χριστός δεν δίνει υποσχέσεις, ούτε χαϊδεύει τις ανθρώπινες αδυναμίας, για πλούτη και δόξα, ούτε περιφρουρεί την ψυχή μας. Ούτε περιφρουρεί την πνευματική πορεία, όπως ίσως φαντάζονται πολλοί.
Αντιθέτως, μας λέει να διακινδυνεύσουμε και αυτήν ακόμα την ψυχή μας: «… όποιος δε απωλέσει την ψυχή του ένεκεν εμού και του ευαγγελίου…» Είναι σαν να μας λέει «ή όλα ή τίποτα». Το απόλυτο ζητά ο Κύριος και όχι το σχετικό. Το σχετικό, ενώ είναι ωραίο στα μάτια των ανθρώπων, είναι αποκρουστικό στα μάτια του Κυρίου. Εμείς θέλουμε τον Κύριο, αλλά λοξοκοιτάζουμε και τον Βελίαλ, τον σατανά. Αυτό ο Κύριος το αποκρούει λέγοντας: «Ουδείς οικέτης δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν· ή γαρ τον ένα μισήσει και τον έτερον αγαπήσει, ή ενός ανθέξεται και του ετέρου καταφρονήσει. ου δύνασθε θεώ δουλεύειν και μαμωνά». Στο βιβλίο της «Αποκάλυψης», ο Κύριος καλεί τους ανθρώπους να είναι θερμοί στην πίστη. Τους χλιαρούς θα τους εμμέσει.
Από τα ανωτέρω προκύπτει ότι ο Χριστός δεν θέλει χριστιανούς χλιαρούς. Θέλει θερμούς χριστιανούς. Θέλει τον άνθρωπο να είναι «ζέων τω πνεύματι», να εργάζεται με ζήλο και αυταπάρνηση την «υπόθεση του Κυρίου».
Η προτροπή του Κυρίου προς τους μαθητές του πλην των δυσκολιών που θα συναντήσουν στην άρση του σταυρού των, έχει και μία άλλη μεγάλη δυσκολία: να ακολουθήσουν οι χριστιανοί τον Χριστό. Πολλοί νομίζουν ότι ακολουθώντας τον Χριστό σημαίνει ότι πρέπει να αφήσουν τα πάντα: συγγενείς, παιδιά, γυναίκα, φίλους, εργασία, ενδιαφέροντα της καθημερινής ζωής. Αυτή η άποψη της αναχώρησης είναι μια εξωτερική, τοπική και γεωγραφική αναχώρηση. Ο Χριστός δεν ζητά μια τέτοια αναχώρηση. Αυτή την απόλυτη αναχώρηση δεν την έκαναν ούτε οι μαθητές του Κυρίου. Αυτοί ακολουθούσαν τον Κύριο για περιορισμένα χρονικά διαστήματα και μετά επανέρχονταν στους οικείους των, στα έργα τους, στις καθημερινές ασχολίες των.
Περισσότερο ζητά την τροπική, την εσωτερική αναχώρηση. Η εσωτερική, η πνευματική των σχέση με τον Κύριο ήταν μόνιμη. Αυτή είναι η «Μαθητεία του Κυρίου». Είμαι δηλαδή με τον Κύριο και όχι ακολουθώ κατά πόδας τον Κύριο. Ακολουθώντας τον Κύριο σημαίνει ότι σηκώνω τον σταυρό μου, αυτόν που μου έδωσε ο Κύριος. Και αυτό μπορεί να θέσει ζήτημα ζωής ή θανάτου. Σε μια τέτοια περίπτωση ο χριστιανός έχει έτοιμο την απάντησή του: θάνατος. Πορεία μαρτυρική, θυσιαστική. Ο χριστιανισμός δεν προβάλλεται ως μια κοινωνική διασφάλιση. Ούτε ως μια ευχάριστη πρόταση ζωής. Όποιος έχει τέτοιες αντιλήψεις και ακολουθεί τον χριστιανισμό για να πετύχει κοινωνικά, επαγγελματικά, οικονομικά, έχοντας στο νου του την αντίληψη ότι οι άνθρωποι θα έρχονται στα μαγαζιά μας, γιατί μας έχουν για καλούς, είναι μια κοσμική, μια συμφεροντολογική αντίληψη, που δεν είναι δεχτή από τον Κύριο. Δεν οδηγεί σε αμοιβή, αλλά σε αιώνια απώλεια.
Ο απόστολος Παύλος κάνει λόγο και για την απώλεια της ψυχής του, να πάει δηλαδή ο ίδιος στην κόλαση, αρκεί με αυτό να πάνε οι πιστοί στον παράδεισο. Αυτή είναι η μεγαλύτερη άρση του σταυρού. Αναφέρεται στον ίδιο τον εαυτό μας, να αρνηθούμε τον ίδιο τον εαυτό μας. Αναφέρεται στην ίδια την ψυχή μας, στην απώλεια ακόμη και αυτής, προκειμένου κάποιοι άλλοι να γευτούν την αιώνια ζωή.
Αυτό όμως φαίνεται να οδηγεί τον άνθρωπο σε μια παραζάλη, σε μια απογοήτευση. Ο απόστολος Παύλος λύνει αυτή την παραζάλη μας, λέγοντας ότι έχουμε μέγα Αρχιερέα, που έπαθε για μας, με όλους τους τρόπους που η ανθρώπινη φύση μπορεί να δοκιμαστεί, χωρίς να πέσει σε αμαρτία. Αυτόν τον Αρχιερέα πρέπει να πλησιάσουμε, για να πάρουμε δύναμη στον πνευματικό μας αγώνα, και βοήθεια στον αγώνα της ζωής μας. Αυτός θα μας βοηθήσει να σηκώσουμε τον προσωπικό σταυρό μας. Ο Χριστός, ο σταυρός μας είναι ο θησαυρός μας.
