Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
2023.
Ματωμένος ο ερχομός τής Άνοιξης, λίγο πριν εκπνεύσει ο Φλεβάρης. Μαύρο αίμα έπεσε από το μέλλον. Οι ψυχές των νέων έφυγαν, έφυγε ένας τεράστιος κόσμος δυνάμεων και ελπίδων. Η πίκρα σηκώθηκε σαν σύννεφο στον ουρανό.
Ξεψύχησαν μέσα στα βαγόνια ή κάτω απ’ το φλεγόμενο τρένο τού θανάτου. Έτρεξε αμέσως ο Ιούδας με τα τρία πρόσωπα, ντυμένος με διαφορετικές σημαίες, να τους νεκροφιλήσει. Η ψυχή μας φτερούγισε πάνω απ’ τα πτώματα, νιώσαμε οι ίδιοι φλεγόμενοι. Οι τελευταίες φωτιές έκαψαν και τις τελευταίες μας ελπίδες.
Η σιωπή συνέχισε το δραματικό ταξίδι, σαν αχτίδα ενός άφωτου άστρου. Ήρθαν τα συνεργεία διάσωσης, η πυροσβεστική, ο στρατός, ήρθαν οι Άγιοι και οι ήρωες, μα τα βρήκαν όλα τυλιγμένα με θάνατο.
Nιώσαμε ότι βρεθήκαμε στο κενό, τυλιχτήκαμε κι εμείς μέσα στο ίδιο σάβανο της ανυπαρξίας. Το φως τής καρδιάς έσβησε, με άλλο φως προχωρήσαμε ψάχνοντας το δικό σας. Πήγε στον ήλιο, πιο πάνω ακόμη, το χάσαμε. Μετά, νύχτωσε ξανά κάτω από τ’ αναποδογυρισμένα βαγόνια. Τρομάξαμε. Η ζωή, ένα εκτροχιασμένο τρένο. Από εδώ η μαύρη σκόνη, και από κει η μαύρη σκόνη, τη βλέπουμε και απ’ τις δυο μεριές.
Ένα σύννεφο μαύρου καπνού βγήκε, όταν έσβησε και η τελευταία φωτιά. Οι πνοές αφημένες στην ευσπλαχνία τής νύχτας όλων των ημερών, μια νύχτα δική μου, μα και του καθενός. Τώρα, ένα δάχτυλο σκοταδιού με ακολουθεί κινούμενο σαν κουπί σε φουρτουνιασμένο πέλαγος.
Στην εστία τής αλλόκοτης ακτινοβολίας, ο θάνατος βρήκε τους θησαυρούς μας. Θα αναζητήσουμε περισσότερο αυτούς τους ανθρώπους στο μέλλον, που θα είναι φτωχότερο. Ανάμεσά τους ετούτος ο Επιτάφιος:
Χάθηκε η ζωή σας στις ράγες τού απείρου. Εκεί, σας σκότωσαν, δεν υπάρχουν άλλα μπουμπούκια να ανοίξουν την άνοιξη! Ορφάνεψε και η γενιά σας. Ο ήλιος ύψωσε ένα μακρύσύννεφο θλίψης. Τα πουλιά δεν κατεβαίνουν στη γη. Πέταξαν τρομαγμένα, ψηλά, πιο ψηλά απ’ όσο μπορούμε να δούμε. Πριν μπούμε στις κάμαρες της μοναξιάς, με τη ζωντανή μορφή μας, σέρνοντας τη σκιά μας, θα ’χουμε πιει όλο το φαρμάκι και θα ’χει πετρώσει η καρδιά μας. Τα συρτάρια και οι βαριές καρέκλες αστράφτουν απ’ τον ήλιο, που αφήσατε μέσα!
