Της Μαίρης Παπαδημητρίου
Υπάρχει κι αυτό το γνωμικό, είπαμε εμείς οι Έλληνες σαν ράτσα είμαστε λαός ευφυής, ανθεκτικός στις κακουχίες, επίμονοι όταν βάζουμε στόχους ωφέλιμους. Στις αντιξοότητες βάζουμε γερή πλάτη αλλά έχουμε κι ένα μειονέκτημα είμαστε ανυπόμονοι, κουφιοκεφαλάκηδες και επίμονοι. Αυτό το τελευταίο είναι το μεγάλο και το ουσιαστικό πλην. Φαίνεται υπάρχουν ακόμη ελάχιστα, ελαχιστότατα ελαττώματα, κουσούρια κατά την λαϊκή έκφραση, απομεινάρια από τα τετρακόσια χρόνια του τουρκικού ζυγού. Μην βιαστείτε να με θεωρήσετε αιθεροβάμονα γιατί κάνοντας μια βαθιά και ειλικρινή αυτοκριτική ίσως μου δώσετε δικαιολογία.
Παρακολουθώντας τα τραγικά συμβάντα, δεν είμαι ικανή να διαχειριστώ αυτή τη λαίλαπα. Όμως επειδή είμαι οπισθοδρομική και δεν έχω θεοποιήσει την σύγχρονη τεχνολογία, τα κομπιούτερς, τα κινητά τηλέφωνα που σύμφωνα με τις διαφημίσεις, που μας κάνουν πλύση εγκεφάλου, τα πάντα έχουν υποκαταστήσει τον ανθρώπινο νου, τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Παραμένω στην άποψη που πρεσβεύω ότι όσο πιο τελειοποιημένες κι αν είναι οι μηχανές δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Οπισθοδρομική να με χαρακτηρίσετε, ανάξια να προσαρμοστώ στα τεχνολογικά επιτεύγματα, ακόμη και ν’ αποδώσετε αυτή την άποψή μου λόγω ηλικίας ακόμη και το ρητό «όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια». Δεν αυτοδιαφημίζομαι αλλά τελευταίως έχω περιπέσει σε μεγάλες παγίδες και μεγάλες περιπέτειες και όλα αυτά τα γεγονότα γύρω από το κοινωνικό περιβάλλον δεν αντέδρασα όπως όφειλα. Προσωπικά πιστεύω ότι η αυτογνωσία και κυρίως ο αυτοσεβασμός, είναι προσόντα που ελάχιστα άτομα τα παραδέχονται. Παρακολουθώντας, επειδή περίμενα να φθάσει η σειρά μου σε κατάστημα γνωστότατο για τις τηλεφωνικές επικοινωνίες, διαπίστωσα ότι οι ηλικιωμένοι δεν βοηθιούνται καθόλου για να μην ξεπεράσω τα όριά μου και μπορώ να πω ότι είναι οι τελευταίοι που εξυπηρετούνται από τους υπαλλήλους του καταστήματος. Θέλοντας να θυμίσω την παρουσία μου, η υπεύθυνη του εν λόγω καταστήματος δεν ασχολήθηκε καθόλου και την ίδια αντιμετώπιση πρόσεξα σ’ έναν κύριο της τρίτης ηλικίας που στο ταμείο αντιμετώπισε την ίδια συμπεριφορά.
Κάνοντας έναν απολογισμό κατέληξα στο συμπέρασμα γιατί έχω ταξιδέψει πολλές φορές στην Ευρώπη άλλωστε η νεολαία ακόμη και τα νήπια ταξιδεύουν εις τας Ευρώπας.
Παρατηρώντας και κάνοντας σύγκριση με τους εταίρους Ευρωπαίους, κατέληξα στο θλιβερό συμπέρασμα για την χώρα μας. Αντί οι απόμαχοι της ζωής, όπως συμβαίνει σε ευρωπαϊκά κράτη που σπεύδουν να βοηθήσουν τους συνταξιούχους εδώ συμβαίνει το αντίθετο. Αν προσέξετε γύρω σας θα διαπιστώσετε ότι δεν γράφω ανακρίβειες και απωθημένα. Είναι φυσικό πράγμα αυτή η συμπεριφορά γιατί οι μεσήλικες και οι πιο μεγαλύτεροι των τριάντα και άνω, δεν έμαθαν από το περιβάλλον που επικρατεί γύρω μας τι σημαίνει σεβασμός, τι σημαίνει αξιοπρεπής συμπεριφορά, τι σημαίνει ευγένεια. Παρακολουθώντας ένα τυχαίο γεγονός στο δρόμο ηλικιωμένος κύριος που διαμαρτυρήθηκε για μη αρμόζουσα συμπεριφορά απέναντί του από νέο συνάνθρωπο, όχι δεν δέχθηκε συγνώμη, αλλά δεν μου επιτρέπει η ηλικία μου να αναφέρω την απάντηση. Γι αυτό τα κρούσματα της ενδοοικογενειακής βίας φυτρώνουν καθημερινά στις εφημερίδες και στα κανάλια και το μπούλινγκ στα μικρά παιδιά δεν έχει τελειωμό.
Θα μου πείτε «ο καθείς εφ’ώετάχθη». Σε τέτοιες καταστάσεις ζούμε, αυτό εισπράττουμε. Καιρός όμως να γυρίσουμε σελίδα, να πούμε ότι τις τελευταίες ημέρες ο Μάρτιος ανταποκρίνεται πλήρως στα καθήκοντά του, λαμπερός ήλιος, θερμοκρασία 18-20 βαθμούς, βγήκαν τα νεανικά κορμιά που είναι χάρμα οφθαλμών με το ντύσιμο και την ζωντάνια που συνοδεύουν τα νιάτα. Και όσο κι αν είναι δύσκολες οι ημέρες που βιώνουμε, πρέπει όλοι να προσπαθήσουμε να είναι πιο ανθρώπινες. «Καιρού επιτρέποντος και Θεού, κυρίως θέλοντος, άλλωστε οι χαιρετισμοί είναι ο προάγγελος της Μεγάλης Εβδομάδας και μετά τα πάθη του Χριστού η πολυπόθητη Ανάσταση. Εδώ παρατηρώ, και το τονίζω, τα λευκά μαλλιά των ηλικιωμένων είναι ελάχιστα σε σύγκριση με τα ξανθόμαλλα και τα μελαχροινά κεφαλάκια στις εκκλησίες.
Ενθαρρυντικό ακούγεται!
