Του Αθ. Παπαδημόπουλου, προέδρου Εργατικού Κέντρου Βόλου
Μια ρεαλιστική «πρόταση ζωής» ενάντια στην παρακμή και την ύφεση
Ρεαλιστική, εφικτή και, πάνω από όλα, απολύτως επιβεβλημένη, η πρόταση της ΓΣΕΕ για αύξηση του κατώτατου μισθού στα 826 ευρώ, αντί των «ψιχίων» που προανήγγειλε πως θα δώσει η κυβέρνηση.
Την ώρα που η ακρίβεια και η αισχροκέρδεια ροκανίζουν τα εργατικά εισοδήματα, με την προκλητική πάντα ανοχή της πολιτικής εξουσίας, καμιά δημοσιονομική δικαιολογία δεν μπορεί να αποδυναμώσει αυτό το «αίτημα ζωής» της ΓΣΕΕ, καμιά κεντρική τραπεζική οικονομική έκθεση και σύσταση δεν μπορεί να παραβλέψει το αγωνιώδες βιοτικό «SOS»!
Πολύ περισσότερο, που στον μισθολογικό τομέα η Ελλάδα είναι -έτσι και αλλιώς- ουραγός στην Ευρώπη, (με τη Βουλγαρία μόνο να βρίσκεται παρακάτω) και τους Έλληνες εργαζόμενους να έχουν υποστεί μια άνευ προηγουμένου αφαίμαξη, τη μαύρη δεκαετία των μνημονίων!
Εδώ δεν χρειάζεται σκέψη. Ιδίως όταν για την ικανοποίηση των αξιώσεων των μεγαλεργοδοτών και του μεγάλου κεφαλαίου η κυβέρνηση έχει όλα αυτά τα χρόνια αποδειχθεί αρκετά γαλαντόμα.
Κατά την πάγια μάλιστα θέση του Συνδικαλιστικού Κινήματος, η αύξηση μόνον του κατώτατου μισθού στα ως άνω επίπεδα δεν αρκεί. Χρειάζεται να συνδυασθεί και με νομοθετική ρύθμιση για την αυτοδίκαιη προστασία της πλήρους και εξαρτημένης εργασίας απέναντι στην, τροφοδοτούσα την ανεργία και το ασφαλιστικό έλλειμμα, μερική απασχόληση και φυσικά να ολοκληρωθεί με την ουσιαστική θωράκιση των υγιών σχέσεων εργασίας.
Χρειάζεται να εξαρτηθεί με το «ξεπάγωμα» των τριετιών, χρειάζεται να φέρει τη σφραγίδα της πραγματικής βούλησης να πάψουν να βρίσκονται τα εκατομμύρια των εργαζομένων του Ιδιωτικού τομέα στο κατώφλι της φτώχειας!
Αν όλα αυτά δεν γίνουν και οι κυβερνητικές εξαγγελίες… παράτασης της λιτότητας περιορισθούν στις προεκλογικές της πομφόλυγες, τότε είναι βέβαιο ότι το «καμπανάκι» που έχει από καιρό ήδη κρούσει η Ευρωπαϊκή Ένωση, για «ουσιαστική ενίσχυση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων στα κράτη-μέλη της, ώστε να αποτραπεί ο κίνδυνος μιας οικονομικής ύφεσης», θα πάει χαμένο.
Κάτι που σημαίνει ότι όχι στο μακρινό μέλλον η εθνική οικονομία της Χώρας ενδεχομένως πληρώσει πολύ ακριβά την αγοραστική αδυναμία και τη «φτώχεια» των εργαζόμενων, της βασικής δηλαδή κινητήριας δύναμης στην αγορά.
Ο κίνδυνος ύφεσης είναι μπροστά μας επειδή οι νεοφιλελεύθεροι πειραματισμοί συνεχίζουν να συνθλίβουν την εργατική τάξη, μετατρέποντας τον ιδρώτα της σε κεφαλαιακή υπεραξία για λίγους.
Το συνδικαλιστικό κίνημα προειδοποιεί πως όσο οι εργοδότες θα «τρίβουν τα χέρια τους» για τα αλλεπάλληλα νομοθετικά δώρα, τόσο πιο θαμπή και αβέβαιη θα γίνεται η ουσιαστική προοπτική της ανάπτυξης.
Η κυβέρνηση, οδεύοντας προς την κάλπη, καλά θα κάνει να το αντιληφθεί αυτό, αν δεν θέλει να βάλει ταφόπλακα στο μέλλον της χώρας, ανοίγοντας τον «ασκό του Αιόλου» για αυριανές αναπόφευκτες κοινωνικές εντάσεις.
Οι εργαζόμενοι «μπούχτισαν» από υποσχέσεις, αξιώνουν έργα και προειδοποιούν πως θα κάνουν ό,τι χρειασθεί αγωνιστικά, καταρρίπτοντας ένα-ένα τα άλλοθι για την κοροϊδία τους.
Η απαξιωτική και αλαζονική τακτική της κυβέρνησης να «βλέπει» τους εργαζόμενους και τους φτωχούς πολίτες σαν «ιθαγενείς», μοιράζοντάς τους φτηνά (επιδοματικά) «καθρεφτάκια», σύντομα θα αποβεί για την ίδια οδυνηρό μπούμερανγκ.