Του Δημήτρη Μποσνάκη
«Εξω οι Αμερικάνοι – Μέσα ο Αμερικανισμός», αυτή θα ήταν μια ταιριαστή ευχή για την είσοδο του καινούργιου χρόνου. Στημένη η οικογένεια απέναντι στην τηλεόραση, νιώθει ασφάλεια και προστασία. Καταβροχθίζει τη βιτρίνα, την προστατεύει ο βιαστής. Οποιος ψάχνει έξω από την τηλεόραση, ψάχνει στο νησί των τρελών. Το αρσενικό πρόβατο βελάζει μπροστά στο ποδόσφαιρο και στις ταινίες βίας που μοιάζουν με δελτία ειδήσεων. Η μόδα και ο φόβος υποτάσσουν και κάνουν πιο παραγωγική τη θηλυκή προβατίνα. Αν δεν υπήρχε ο κίνδυνος του βιαστή και ο αρσενικός σωτήρας, το θηλυκό θα δραπέτευε από το κοπάδι. Ο βιαστής, σύζυγος ή πατέρας, την επαναφέρει. Όποια δεν δέχεται να βιαστεί, μπαίνει στο περιθώριο. Το αρσενικό πρόβατο που αντιδρά στο ρόλο του βιαστή, πηγαίνει στο «καλάθι».
Το κόμμα των επιχειρηματιών, οι ημιμαθείς πολιτικοί, τα στοιχισμένα υποζύγια είναι η Αγία Τριάδα, ομοούσια και αδιαίρετη. Ό,τι έχει πάψει να υπάρχει, γίνεται δεκτό. Τα ανύπαρκτα και απονευρωμένα συνδικάτα, η υποταγμένη Εκκλησία, οι μισθοσυντήρητοι διανοούμενοι, παρελαύνουν στα προγράμματα των ΜΜΕ. Οι πολίτες περιδεείς σπρώχνουν το Δείκτη Κατανάλωσης. Όταν αυτός ανεβαίνει, ανεβαίνουν οι τιμές. Ο πολίτης πρέπει να νιώθει την εξουσία πάνω στο σβέρκο του. Όταν η εξουσία καταπατά την αξιοπρέπειά του, υπάρχει το ποδόσφαιρο.
Στη δεκαετία του ’60 το πλήθος οργανώθηκε και μπήκε στην πολιτική αρένα. Η κρίση στην ισορροπία των υπερδυνάμεων έστρεψε αλλού την προπαγάνδα. Σήμερα η επιστράτευση της στρατιωτικής βίας είναι το αντίδοτο στην απογοήτευση των μαζών και στην αποδοκιμασία των πολιτικών. Ο πόλεμος μας ενώνει. Είτε με τους γαλάζιους είτε με τους κόκκινους είσαι με Μας. Δεν είσαι με τα δικαιώματα και τα συμφέροντά σου. Οι καλοθελητές εντολοδόχοι φωλιάζουν και περιμένουν το ανύποπτο θύμα. Η πολεμική αξία δεν έχει χρώμα, ευνοεί τη χρήση βίας, τις εγχώριες επιχειρηματικές ομάδες και τα κοράκια της πολιτικής, με όλα τα κρωξίματα.
Χάρις στο «σύνδρομο του Βιετνάμ» η Αμερική υπέταξε όλον τον πλανήτη, έγινε κήρυκας της ειρήνης και έβαλε όλους τους άλλους να πολεμούν. Οταν «βομβαρδίζουμε» έναν λαό, τον προστατεύουμε από τον κακό του εαυτό, από το να πάει με το στρατόπεδο του «κακού λύκου». Με μέτριας μόρφωσης πολιτικούς, παρίες εκπαιδευτικούς, διεφθαρμένους επιστήμονες, αμόρφωτους στρατιωτικούς, άξεστους αστυνομικούς, χρυσοφόρους δεσποτάδες, και εξαγορασμένους αντιστασιακούς, τα εκατομμύρια των Εβραίων του Ολοκαυτώματος, τα εκατομμύρια των νεκρών του Βιετνάμ, μπορούν να αμφισβητηθούν. Ένα μόνο δεν μπορεί να αμφισβητηθεί- η προθυμία της υποταγής στον Αμερικανισμό. Οσο σκύβει το σβέρκο το θύμα, τόσο πιο κοφτερό το μαχαίρι της σφαγής. Ο βιαστής δεν μπορεί να ξεπεράσει το ρόλο του, στην οικογένεια, στην κοινωνία, στην πολιτική. Η Ιφιγένεια και η Αντιγόνη, ο Ισαάκ, αλλά και η Μήδεια, δείχνουν την προθυμία του ανθρώπου να θυσιάσει το συνάνθρωπό του για να υπηρετήσει τη βία της εξουσίας. Εξω οι βάσεις – Μέσα η μαζική κατανάλωση. Εξω οι πύραυλοι – Μέσα οι εκτοξευτήρες των τιμών. Η ατομική βόμβα είναι ένα απαρχαιωμένο όπλο μπροστά στο Δείκτη Τιμών του Καταναλωτή, το σύγχρονο και αυριανό δέος της ανθρωπότητας.
