Του Γιάννη Ν. Καλαντζή
yanniskalan47@gmail.com
Ο άνθρωπος δεν παίζεται. Περιφρονούσε τον παμπόνηρο κορονοϊό και ολόκληρο χρόνο κουνούσε την ουρά του ικανοποιημένος, επειδή δήθεν τα έβγαζε πέρα μια χαρά μαζί του, όταν, όμως, χτυπήθηκε από τα βέλη του, μάζεψε την ουρά στα σκέλια, καβάλησε αεροπλάνα και ελικόπτερα για να τεθεί υπό ιατρική παρακολούθηση. Ξαφνιάστηκε και φοβήθηκε ο αθεόφοβος, δεν περίμενε ενοχλήσεις από τον θάνατο, γιατί ως άλλος ημίθεος (βλέπε ως οικονομικός γίγαντας), νόμιζε ότι μπορούσε να τα βάλει μαζί του, όπως κάνει με τους Αφροαμερικανούς. Αλλά δεν βάζει μυαλό. Θέλοντας να δείξει ότι είναι ανίκητος, βγήκε ο ανεύθυνος βόλτα στους δρόμους με το θωρηκτό του και, κρύβοντας εκεί μέσα την τρομάρα του, προσπάθησε να τρομάξει το θάνατο, με απώτερο σκοπό να δείξει σε όλους ότι αντέχει, υποστηρίζοντας ότι ο κορονοϊός είναι δώρο θεού!
Περιφρονεί, όμως, ο υπό κατάργηση πρόεδρος, και τους Αφροαμερικανούς της χώρας του, τους οποίους έχει χαρακτηρίσει πολίτες δεύτερης κατηγορίας, τις οίδε για ποιούς λόγους. Δεν θέλει να τους βλέπει, η παρουσία τους τον ενοχλεί και, ως ημίθεος, επιδιώκει να τους εξαφανίσει. Παραμένει απαθής και ασυγκίνητος, έτσι εξηγείται η απαράδεκτη συμπεριφορά του στα τραγικά περιστατικά δολοφονίας μαύρων Αμερικανών πολιτών από φασίστες-ρατσιστές αστυνομικούς, οι οποίοι τους συλλαμβάνουν και εν ριπή οφθαλμού αφαιρούν τη ζωή τους αδικαιολόγητα, είτε με πυρά των αυτομάτων όπλων τους, είτε με ευφάνταστες απάνθρωπες διαδικασίες.
Παραμένει στη μνήμη όλων ο τραγικός θάνατος του μαύρου Τζορτζ Φλόιντ, ο οποίος, πιεζόμενος στο λαιμό από το γόνατο οπλοφόρου και ροπαλοφόρου αστυνομικού, κραύγαζε ότι είναι ασθενής, ότι δεν μπορεί να ανασάνει. Εκείνο, πάντως, που εξοργίζει μαύρους και λευκούς Αμερικανούς πολίτες, αλλά δεν προκαλεί καμιά ανησυχία στον ξανθό πρόεδρο, είναι η αθώωση των δραστών-φασιστών αστυνομικών, η οποία, συνήθως, αποφασίζεται με συνοπτικές δικαστικές διαδικασίες. Η ιστορία της Μπριόνα Τέιλορ είναι παράδειγμα τρανταχτό αυτής της τεράστιας αδικίας.
Η Τέιλορ, μη προνομιούχος Αφροαμερικανίδα στη χώρα που υποφέρει ακόμη από το προπατορικό αμάρτημα του ρατσισμού, τελείωσε το λύκειο, εκπαιδεύτηκε ως τεχνικός ιατρικών επαγγελμάτων και εργαζόταν σε μονάδα εντατικής θεραπείας. Το απόγευμα της 13ης Μαρτίου 2020, μετά από ένα εξοντωτικό τετραήμερο, με αλλεπάλληλες νυχτερινές βάρδιες, στη διάρκεια των οποίων παρακολουθούσε την πορεία της υγείας θυμάτων του κορονοϊού, βγήκε για φαγητό με το νέο σύντροφό της, τον Κένεθ Γουόκερ, σε εστιατόριο, στο Λούισβιλ του Κεντάκι, όπου ζούσαν και οι δυο.
Επέστρεψαν βράδυ στο διαμέρισμα, είδαν για λίγο τηλεόραση και έπεσαν στο κρεβάτι να κοιμηθούν. Για κακή τους τύχη, εκείνη ακριβώς τη νύχτα, η αστυνομία του Λούισβιλ έστειλε τρεις λευκούς αστυνομικούς να συλλάβουν στο διαμέρισμα του ζευγαριού τον πρώην σύντροφο της Μπριόνα για υπόθεση ναρκωτικών, υπολογίζοντας ότι ζούσε ακόμα μαζί της. Γκρέμισαν την πόρτα και όρμησαν μέσα με προτεταμένα τα όπλα. Ο Κένεθ, νομίζοντας ότι πρόκειται για κακοποιούς, έβγαλε το όπλο του, που κατείχε νόμιμα και πυροβόλησε, τραυματίζοντας έναν από τους αστυνομικούς. Οι άλλοι δυο ανταπέδωσαν τα πυρά κα έξι σφαίρες τραυμάτισαν θανάσιμα την κοπέλα, ενώ άλλες έπληξαν γειτονικά διαμερίσματα.
Ο αδικαιολόγητος θάνατος της Μπριόνα προηγήθηκε του θανάτου του Φλόιντ, που συνέβη στη Μινεάπολη, στις 15 Μαΐου 2020. Τι επακολούθησε τη δολοφονία του Φλόιντ είναι γνωστά σε όλον τον κόσμο. “JysticeforGeorgeFloyd” και “Blacklivesmatter“ ήταν τα κύρια συνθήματα στις διαδηλώσεις και καταστροφές και λεηλασίες σημάδεψαν τις 50 Πολιτείες. Η απόφαση του δημοτικού συμβουλίου της Μινεάπολης, να διαλύσει το αστυνομικό τμήμα της πόλης, θεωρήθηκε sinequanon, όχι όμως πανάκεια για τις φυλετικές διακρίσεις.
Σύμβολο στο πανεθνικό κίνημα κατά του ρατσισμού και της αστυνομικής βίας έγινε και η άτυχη Αφροαμερικανίδα Μπριόνα Τέιλορ. Μουσικοί της ραπ έγραψαν τραγούδια, το πρόσωπό της κάλυψε το εξώφυλλο περιοδικού της Οπρα Γουίνφρεϊ, τις μπλούζες άσων του ΝΒΑ και τη φόρμα του πρωταθλητή της Formula 1 Λιούις Χάμιλτον, πάνω από την επιγραφή: «Συλλάβετε τους μπάτσους που σκότωσαν την Μπριόνα Τέιλορ». Σταπλακάτείχεκυριαρχήσειτο“We see the police (who) kill people in their beds”.Στις 23 Σεπτεμβρίου το συμβούλιο ενόρκων του Λούισβιλ ανακοίνωσε ότι ουδείς των τριών αστυνομικών θα διωχθεί για ανθρωποκτονία!
Η τραγελαφική διαχείριση της πανδημίας από τον ανεύθυνο Τραμπ και ο ρατσιστικός τρόπος, με τον οποίο αντιμετωπίζει τα προβλήματα των πολιτών, διάβρωσαν τον ασταθή κοινωνικό συνασπισμό, απειλώντας τη δημοκρατία στη χώρα με το δημοκρατικότερο σύνταγμα του κόσμου. Οι δολοφονίες των δυο Αφροαμερικανών και άλλων που ακολούθησαν ούτε οι πρώτες είναι, ούτε οι τελευταίες.Oθάνατός τους, τραγικά συμβάντα αδιάκοπης λύπης και πόνου, στιγματίζουν την υπόλοιπη ζωή συγγενών και φίλων, ένα συνεχές μαρτύριο, αποτέλεσμα των αδικοχαμένων συζύγων, γιων, αδελφών. Το μίσος πλημμυρίζει την ψυχή τους, όταν πληροφορούνται την ατιμωρησία των ενόχων. Χωρίς δικαίωση, η θύμηση των αγαπημένων νεκρών, παραμένει φρικτό μαχαίρι στη σακατεμένη καρδιά.
Λίγο πριν το τέλος του αμερικανικού εμφυλίου πολέμου (1865) ο Νιούτον Νάιτ, ένας τολμηρός αγρότης από το Νότο, οργάνωσε εξέγερση με λευκούς και μαύρους αγρότες. Η ιστορία, αληθινή, γυρίστηκε ταινία, στην οποία οι καταδιωκόμενοι από τον στρατό μαύροι τραγουδούν μια αυτοσχέδια μουσική σύνθεση. Από το τραγούδι αυτό παρατίθεται ο πρώτος στίχος κάθε στροφής:
Ι’m crying for the mother, who lost her only son/…, I’m crying for the father, who lost his baby-child/…, I’m crying for my sister, who lost her loving man/…, I’m crying for my brother, who couldn’t see the light…!
Η μοίρα είναι σκληρή. Κανένας δεν μπορεί να τη νικήσει. Διαφορετική από εκείνη των λευκών, οι άμοιροι μαύροι, αιώνες τώρα, την κολακεύουν, εκείνη, όμως, αντιστέκεται. Η δυστυχία και οι συμφορές κυκλώνουν τις ζωές τους ακατάπαυστα, ιδιαίτερα όταν ο πρόεδρος της χώρας «πληροί τα στοιχεία για να κλεισθεί σε ψυχιατρική κλινική»!
