Του Νίκου Χατζησταματίου, δικηγόρου
Λίγες μέρες πριν σκάσει το θέμα (η γελοιότητα) του ονόματος του ανύπαρκτου κρατιδίου των Σκοπίων, που μεθοδικά φύτεψαν στις πλάτες μας οι … σύμμαχοί μας, που βαφτίστηκε «Βόρεια Μακεδονία», και θεωρήθηκε από τους κυβερνώντες και … διπλωματική επιτυχία (ρεζίλεμα της εξωτερικής μας πολιτικής) για το οποίο θα έπρεπε … να καμαρώνουμε όλοι οι Έλληνες, βρέθηκε σαν λύση αποπρασανατολισμού της κοινής γνώμης το νέο «ολιστικό πρόγραμμα ανάπτυξης».
Για την ονομασία του κρατιδίου των Σκοπίων, έγραψα και επαναλαμβάνω, κωδικά και μόνον, ότι δεν μπορεί να βιάζεται η ιστορία και να δίδεται σε ένα κράτος και σε ένα λαό ψευδεπίγραφο όνομα, άσχετο με την παγκόσμια ιστορία, αλλά και τον ίδιο τον λαό και την ιστορία του, μέσα από την καλλιεργημένη ιστορική αγραμματοσύνη του οποίου και τον πολιτικό αμοραλισμό των κυβερνώντων του, επιβραβεύονται βέβηλες αξιώσεις.
Δεν μπορείς να βαφτίζεις μια χώρα Μακεδονία και ως εκ τούτου το λαό της μακεδόνες, όταν είναι Σλάβοι (διάφορο φύλλο της Άριας φυλής και εμφανίστηκαν στο χώρο καμιά χιλιάδα χρόνια μετά τη Μακεδονία του Φιλίππου και του μεγαλέξανδρου).
Τα κάποτε βόρειο και νότιο Βιετνάμ ήταν ένα κράτος και ξανάγινε ένα, κατοικούμενο από τον ίδιο λαό. Το ίδιο και η Βόρεια και Νότια Κορέα. Στη Μακεδονία, ποια η σχέση βαρβάρων-σλάβων, με τον ήλιο του πολιτισμού κοσμοκράτορα Μέγα Αλέξανδρο και τους πολεμιστές του;
Δεν συνεχίζω όμως, γιατί έτσι παρασύρομαι και εγώ στον «αποπροσανατολισμό».
Γιατί όταν εμείς συζητάμε για το όνομα της Μακεδονίας, παράλληλα περνάν βροχή τα πολυνομοσχέδια περαιτέρω κομμουνιστικής από-διοργάνωσης του κράτους, δηλαδή καταστροφής παντός επιστητού, με βάση τις αποτυχημένες ρέπλικες του θεωρητικού κομμουνισμού, που υπηρετούν οι μηδέποτε εργασθέντες, πάμπλουτοι, κυβερνώντες, με οράματα διακυβέρνησης τύπου νομενκλατούρας Τσαουσέσκου και με καθοριστική σκέψη «Να πεινά ο κόσμος, για να είναι ευχαριστημένος από το ξεροκόμματο του επιδόματος που θα τους δίνουμε και έτσι να σιωπά».
Τα μέτρα που μετά την «περήφανη διαπραγμάτευση» του 2015 πάρθηκαν, ενώ χωρίς αυτήν δεν θα χρειάζονταν καθόλου, οφείλονται αποκλειστικά στη δική μας ανοησία. Όχι ακριβώς τη δική μας, αλλά των κυβερνώντων τη χώρα μας. Εμείς όμως, οι λοιποί, ευθυνόμαστε διότι τους δώσαμε την εξουσία και έτσι ορθά καλούμαστε και πληρώνουμε τις συνέπειές τους.
Ήλθε λοιπόν και η στιγμή για να στηρίζουμε τις ελπίδες μας στο νέο … «ολιστικό πρόγραμμα ανάπτυξης», σοβαρό μέρος του οποίου κάνει αναφορά, υποτίθεται στα σοβαρά, για επενδύσεις σε… χασίσια. Και τότε αναρωτιέμαι: «Εντάξει, να τα στηρίξουμε τα παιδία μας να έχουν το κάτι τους, τόσα χρόνια Ρουβίκωνα έκαναν για νάμαστε σήμερα στην εξουσία, αλλά … ποιος δουλεύει ποιόν;» Γιατί τους ξένους, μετά βεβαιότητας, δεν τους δουλεύουμε. Απλά τους κάνουμε να γελούν μαζί μας.
Με μια έκθεση εκτεταμένης αοριστολογίας και μπαρούφας, που βαφτίστηκε … ολιστικό αναπτυξιακό σχέδιο, πιστεύουν κυρίαρχα ότι θα εξαπατήσουν τους δανειστές, αλλά και θα ταΐσουν τον εγχώριο πληθυσμό με κουτόχορτο, καθώς και ότι μπορούν πανηγυρίζουν από τώρα για την αύξηση της απασχόλησης, που … άρχισε μάλιστα ήδη, πριν καν τεθεί σε ισχύ και αρχίσει να υλοποιείται το πρόγραμμα. Ξεχνάν βέβαια ότι η φαινομενική αύξηση της απασχόλησης οφείλεται στο άνοιγμα της τουριστικής περιόδου που δημιούργησε θέσεις μπάρμεν και σερβιτόρων και αυτές για τους κανά-δυο θερινούς μήνες.
Αυτό δεν είναι ανάπτυξη.
Για να μιλάμε για ανάπτυξη πρέπει να μιλάμε για δουλειές σχετιζόμενες με πάγιες αναπτυξιακές επενδύσεις διαρκείας, μικρές ή μεγάλες, με τις οποίες θα δημιουργούνται σταθερές θέσεις εργασίας για ολόκληρη την εργασιακή χρονιά και με συνέχεια, ακόμη και δια βίου και θα έχουν σαν αποτέλεσμα τη παραγωγή πλούτου.
Το τσιγαρλίκι είναι «κέφι» και δεν μπορεί να γίνει επένδυση. Η ανευθυνότητα και η γελοιότητα έχουν ένα όριο. Και αυτό το όριο έχει ξεπεραστεί εδώ και καιρό.
Χάσαμε σαν χώρα την ευκαιρία καλυτέρευσης της οικονομικής μας θέσης τη τριετία που πέρασε, αρχίζοντας με τη περήφανη διαπραγμάτευση του 2015, που έκανε μη βιώσιμο το δημόσιο χρέος και συνεχίζουμε ελπίζοντας στο «Ολιστικό πρόγραμμα ανάπτυξης» … και η μπούρδα δεν έχει τελειωμό.
Την εικόνα της ελεύθερης αγοράς έδειξαν τα πρόσφατα της Ιταλίας. Ας μη πανηγυρίζουν λοιπόν οι κυβερνώντες για την έξοδο από τα μνημόνια και … τα χαμηλά επίπεδα επιτοκίων που ελπίζουν ότι θα πετύχουν, γιατί αμφιβάλω αν θα βρουν χρήματα και αν τα βρουν το επιτόκιο και οι λοιποί όροι χρηματοδότησης θα είναι αβάσταχτα.
Και τότε θα δούμε, δυστυχώς όλοι, το «πόσα απίδια πιάνει ο σάκος», όταν κάποιοι καιροσκόποι και τυχοδιώκτες πολιτικοί επέλεξαν την ανεύθυνη οδό του λαϊκισμού και της απάτης.
Οι άνθρωποι που μας κυβερνούν σήμερα θα έπρεπε να κρύβονται, πέραν των άλλων ανοσιουργημάτων τους, κατά πρώτο λόγο για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών όπου χωρίς λόγο και λόγω των ανοησιών των Τσίπρα-Καμμένου-Βαρουφάκη, χάθηκαν 40 δισ. ευρώ και κατά δεύτερο για την εκροή καταθέσεων υπό τον εκφοβισμό της επανόδου στη δραχμή, ύψους επίσης 40 δισ. ευρώ. Να σημειωθεί ότι τα 80 αυτά δις. Αντιστοιχούν στο 45% του ΑΕΠ περίπου και αν δεν είχαν συμβεί αυτά, σήμερα, δεν θα υπήρχε λόγος για γενικευμένους πλειστηριασμούς, μια και τα χρήμα δεν θα είχε επενδυθεί … κάτω από το στρώμα, αλλά θα βρίσκονταν στις Τράπεζες, που δεν θα έψαχναν για κεφάλαια επιβίωσης, αλλά θα χρηματοδοτούσαν την ανάπτυξη.
Οι χρεοκοπημένες θεωρίες των Μαρξ, Λένιν και οι μέθοδοι του αιμοσταγούς κομμουνιστή Στάλιν δεν μπόρεσαν να φέρουν ανάπτυξη στην τότε Σοβιετία, παρά μόνο φτώχια και μιζέρια. Ναι. Και επιδόματα, για να μην ξεχνούμε. Αλήθεια γιατί ελπίζεται ότι σήμερα μπορούν να πετύχουν και μάλιστα σε μια χώρα χωρίς τις πλουτοπαραγωγικές πηγές των τότε σοβιετικών δημοκρατιών; Ερώτημα αναπάντητο.
Και τελειώνοντας υπενθυμίζω και το πολυνομοσχέδιο, που με την ψήφισή του κλείνει ο κύκλος του τρίτου μνημονίου. Ο κύκλος κλείνει, αλλά η αποκλειστική ευθύνη για τις καταστροφές παραμένει στη συγκυβέρνηση. Απολογισμός: Η διάπραξη του εγκλήματος εσχάτης προδοσίας με την υποθήκευση της εθνικής περιουσίας για 99 χρόνια. Επόμενες συνέπειες: μηδενισμός της αξίας των τραπεζών, απώλεια 40 δισ. ευρώ, φυγή καταθέσεων ύψους 40 δισ. ευρώ, μέτρα ύψους 14,5 δισ. ευρώ, απολεσθέν ΑΕΠ τουλάχιστον 15 δισ. ευρώ, απώλεια συμμετοχής στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, capital controls, μείωση στις συντάξεις και μισθούς, εξευτελισμός της ιδιοκτησίας, η οποία κατέστη λεία για τους κυβερνώντες, στο μόνο τους στόχο να κρατήσουν τους θώκους, άνθρωποι που δικαιούνται καρέκλα μόνο σε συνοικιακό καφενείο, για να μπουρδολογούν και όχι κυβερνητικές θέσεις ευθύνης.
Ο χρόνος πιέζει και τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν άμεσα.
Μια νέα κυβέρνηση πρέπει να αναλάβει δράση με πρόγραμμα (… όχι βέβαια ολιστικό), με ταχύτητα, με μεθοδικότητα και αποφασιστικότητα για να οδηγήσει τη χώρα, ξαναλέω, «άμεσα», στην ανάπτυξη και έτσι, ύστερα από χρόνια να μπορούμε να ελπίζουμε στην ανάκαμψη. Έτσι μόνον θα επιστρέψει η ελπίδα για το αύριο στους Έλληνες και θα προχωρήσουμε μπροστά την πορεία του έθνους μας.
