Του Δημήτρη Κουτσιφέλη
Γενάρης 2015, η αναποτελεσματική κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, χάνει στις εκλογές τις οποίες προκάλεσε με τη μεταφορά της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας κατά τρεις μήνες νωρίτερα, ώστε να αποφύγει την 5η αξιολόγηση του προγράμματος.
Τι άφησε πίσω της η κυβέρνηση των Σαμαρά – Βενιζέλου και τι βρήκε ο Τσίπρας όταν ανέλαβε; Αξίζει μια περιήγηση στο σκοτεινό τοπίο της πλήρους αποτυχίας.
Παρά τα παραπάνω, τα οποία είναι αποτυπωμένα από τρίτους ανεξάρτητους φορείς, οι συγκυβερνήτες (Σαμαράς – Βενιζέλος) επαίρονται, ότι η επιτυχία τους ήταν άφθαστη και ότι τότε το 2014 η κατάσταση στην χώρα μας ήταν καλύτερη από σήμερα. Άποψη που δεν αντέχει στην όποια κριτική, άλλωστε η γενικευμένη αποτυχία τους ήταν η αιτία που επέσπευσαν την αναχώρησή τους. Αναχώρηση η οποία δεν περιορίστηκε στα κρατικά αξιώματα, αλλά επεκτάθηκε και στα κομματικά, καθώς εγκατέλειψαν και τις προεδρίες των κομμάτων τους. Η πλήρης πανθομολογούμενη αποτυχία, συνοδεύτηκε από ένα εφεύρημα. Αυτό του «αχρείαστου προγράμματος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ». Πρόκειται περί ενός μεγαλειώδους ψεύδους, αφού στην ουσία ισχυρίζονται ότι ήταν αχρείαστα τα περιοριστικά μέτρα των 14 δισ. του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ήταν χρειαζούμενα τα μέτρα 35 δισ. της κυβέρνησής τους!!! Δηλαδή το σωστό ήταν ακόμη 21 δισ. μέτρα στις πλάτες των πολιτών.
Μεταξύ 2015 και 2018, πολλά έχουν συμβεί. Θα μείνω σε ένα, στο αίτημα του Μητσοτάκη για εκλογές που προβάλλεται κάθε δεύτερη μέρα από το 2016 και εντεύθεν. Επί τρία έτη, η αξιωματική αντιπολίτευση, δεν υπέβαλε ούτε μία πρόταση, δεν παρουσίασε το όποιο πρόγραμμα, παρά κομπορρημονεί περί εκλογών. Ας κάνουμε προς στιγμή την υπόθεση, ότι εκλογές γίνονται και η αξιωματική αντιπολίτευση, αναλαμβάνει την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας. Τι θα βρει από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ;
Πολλά θα μπορούσε να προσθέσει κανείς, είναι απολύτως προφανές ότι δεν υπάρχει πεδίο σύγκρισης, μεταξύ των προηγούμενων κυβερνήσεων και της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Κάθε καλοπροαίρετος άνθρωπος, ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές αντιλήψεις και καταβολές το κατανοεί.
Το κρίσιμο όμως της εποχής, είναι ότι η απρόσκοπτη, με την ουσιαστική συμμετοχή των πολιτών, ολοκλήρωση του προγράμματος, οδήγησε στην έξοδο από τα μνημόνια και την επιτήρηση μέσων και στόχων. Πλέον η χώρα μας, έχει ανακτήσει σημαντικό βαθμό της απωλεσθείσας με την ευθύνη των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας, εθνικής κυριαρχίας και δημιουργούνται σημαντικά περιθώρια άσκησης και οικονομικής πολιτικής σε εθνικό επίπεδο. Την πραγματικότητα αυτή την επισημαίνουν οι ίδιοι οι εταίροι και δανειστές μας και επιδιώκει να την αποκρύψει ο Μητσοτάκης.
Η χώρα εκτός μνημονίων, δημιουργεί νέα πεδία μαχών γιατί τίποτα δεν πρόκειται να χαριστεί και δεν σημαίνει βέβαια επιστροφή στις εποχές των διακοποδανείων. Θα είναι μια συνεχής μάχη για την κάλυψη των στόχων, για τη δημιουργία θέσεων εργασίας, για την περαιτέρω ισχυροποίηση των ασφαλιστικών ταμείων και την επαναδιαπραγμάτευση των συντάξεων, για ισχυρότερη αναδιανομή, για εκλογίκευση των φορολογικών συντελεστών για αύξηση του κατώτατου μισθού, την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων, την μόνιμη επανεξέταση ειλημμένων μέτρων.
Αυτή είναι η πραγματικότητα σήμερα. Μια πραγματικότητα που επιτρέπει την ελπίδα, τον σχεδιασμό, το όνειρο.
Υ.Γ.1. Η αντιπολίτευση δυστυχώς, έχει ενστερνιστεί το ψεύδος σαν πολιτική και είναι τόσο το ψεύδος που μάλλον το έχουν εγκολπωθεί σαν πραγματικότητα και οι εμπνευστές του. Πέραν του φιλοσοφικού ερωτήματος, αν οι δημιουργούντες το πρόβλημα μπορούν να είναι και μέτοχοι της λύσης, αν δηλαδή τα κόμματα (ΠΑΣΟΚ & ΝΔ) των οποίων η πολιτική έφερε την κρίση, μπορούν να αποτελέσουν και οχήματα εξόδου από αυτήν, στο οποίο η απάντηση έχει δοθεί από την ιστορία πολλαπλώς και είναι όχι, υπάρχει και το τελευταίο –ελέω της επίσκεψης Μοσκοβισί-. Η ΝΔ κατηγορεί την κυβέρνηση για μελλούμενη μείωση των συντάξεων, μόλις όμως άνοιξε – με την έξοδο από τα μνημόνια- παράθυρο επαναδιαπραγμάτευσης, αντιδρά με τον εξωφρενικό ισχυρισμό, ότι ναι μεν δεν συμφωνεί, αλλά ας κοπούν και να μείνουν κομμένες, διότι σε αυτό έχει στηρίξει την πολιτική της!!!
Υ.Γ.2 Υπάρχει μια συζήτηση, αν η πολιτική της κυβέρνησης αυτά τα χρόνια, ήταν ή είναι αριστερή. Πέρα από το γεγονός ότι η συζήτηση αυτή καθοδηγείται από τον αλήστου μνήμης δικομματισμό (τι τους νοιάζει άραγε, αν δεν είναι τόσο το καλύτερο για αυτούς), με στόχο τη φθορά της αριστεράς, η αλήθεια είναι ότι είναι ακριβώς βαθιά αριστερή πολιτική. Κι αυτό, γιατί είναι ιστορικό καθήκον της αριστεράς, η στήριξη της προαπαίτησης της υγείας και εμβάθυνσης των αστικών θεσμών, η επιτυχία του αστικού εκσυγχρονισμού, η διακυβέρνηση στο τρέχον ιστορικό πλαίσιο, της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης και της αποδρομής των εθνικών κρατών, ώστε να δημιουργούνται οιονεί και σταθερά συνθήκες άσκησης καθημερινής πολιτικής με σαφές ταξικό πρόσημο.