Της Μαίρης Παπαδημητρίου
Χριστός γεννάται σήμερον θα ηχούν στα αφτιά μας οι παιδικές φωνούλες και τα τρίγωνα να τις συνοδεύουν, για εφέτος, όμως, το σκηνικό είναι διαφορετικό. Ξεχάστε αυτά που ζήσαμε, το μέλλον αόρατον.
Ολη αυτή η χρονιά, τα περίφημα δυο εικοσάρια, που τα χαρακτηρίζαμε «διαφορετικά» 2020, τα πανηγυρίζαμε στην αρχή και τώρα δεν βλέπουμε την ώρα να τα ξεφορτωθούμε, με το καλό, μήπως και απ’ τα μαύρα σύννεφα που βιώσαμε τους τελευταίους μήνες λάμψει μια ηλιαχτίδα και φανεί το ανεπανάληπτο γαλάζιο του ελληνικού ουρανού.
Αυτές τις άγιες ημέρες καιρός να καταλήξουμε πώς είναι τώρα η ζωή μας. Φίλη αγαπητή, που τηρούσε ευλαβικά το lockdown, μου εξομολογήθηκε από τηλεφώνου, το τελευταίο απομεινάρι επικοινωνίας από τα παλιά χρόνια που μας έχει απομείνει χωρίς να το χρυσοπληρώνουμε, ότι έπρεπε να βγει για επείγουσα δουλειά τραπεζικής φύσεως και αντίκρισε την σημερινή πραγματικότητα. Γεμάτοι οι κεντρικοί δρόμοι, γυναίκες που χάζευαν στις βιτρίνες, πάμφωτες και καλοστολισμένες για να κάνουν τα ψώνια τους. Μάσκες, το απόλυτο αξεσουάρ της ζωής μας. Πολλοί φορούσαν και άλλοι όχι. Δε θ’ ασχοληθούμε με την επίκτητη ανεμελιά μερικών ανεγκέφαλων που διατυμπανίζουν με περηφάνια και θέλουν να φιγουράρουν προοδευτικοί, τρομάρα τους, που αν διέθεταν ίχνος ευαισθησίας θα παρατηρούσαν πόσοι συνάνθρωποί μας, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύγαν από τη ζωή χτυπημένοι από τον κορονοϊό.
Η συνομιλήτριά μου, ασθμαίνουσα από θυμό, συνέχιζε την εικόνα που αντίκρισε όταν βγήκε από το κατώφλι της. Δεν ένιωσε καθόλου ευχαρίστηση, ούτε πήρε βαθιές ανάσες που βγήκε απ’ το καβούκι της. Προσπάθησα να την τσιγκλήσω για να συνεχίσει την ενδιαφέρουσα, τουλάχιστον για εμένα, αφήγησή της.
«Δεν με συγκίνησε καθόλου η εορταστική ατμόσφαιρα που έβλεπα τριγύρω μου. Αντίθετα, συνέχισε ακάθεκτη, όταν τελείωσα τη δουλειά μου, σκέφτηκα να κάνω μερικά ψώνια, φούρνο, μάρκετ κ.λπ., κανένα δωράκι για τα εγγόνια. Τίποτα, όμως, δεν με δελέασε να περιμένω με το καινούργιο σύστημα συναλλαγής. Αναλογίστηκα πόσο διαφορετικά ήταν ο παλιός, καλός καιρός που δεν τον εκτιμούσαμε καθόλου και το θεωρούσαμε κεκτημένο δικαίωμα να ψωνίζουμε όποτε είχαμε διάθεση (και ευρώ, σκέφτηκα φευγαλέα). Την άκουγα σιωπηλή και συνέχισε ακάθεκτη. Σίγουρα η ζωή μας μελλοντικά, δεν θα έχει καμία σχέση με την προηγούμενη».
Καθώς έκλεισα το τηλέφωνο, αναλογίστηκα σε ποιο σταυροδρόμι βρισκόμαστε. Διατηρώ αμφιβολίες, όταν ακούω τις συστάσεις των εντεταλμένων, υπεύθυνων για την κρατούσα κατάσταση που προειδοποιούν με κάθε μέσον επικοινωνίας, τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδες, κομπιούτερς (εκεί κι αν υπάρχουν τρόποι επικοινωνίας), ότι το ρεβεγιόν της Πρωτοχρονιάς θα λήγει στις 10 η ώρα το βράδυ. Οτι θα υπάρχει αστυνομία, με εντολές να τιμωρούνται αυστηρά οι παραβάτες με τσουχτερά πρόστιμα. Και εμείς οι υπόλοιποι αναρωτιόμαστε πότε επιτέλους θα αντιληφθούν οι αντιρρησίες τα αμέτρητα κρούσματα και οι τραγικοί θάνατοι που συμβαίνουν συνεχώς χωρίς διακοπή, τα νοσοκομεία που δεν θα επαρκούν στο τρίτο χτύπημα της πανδημίας. Και τότε να δούμε οι θιασώτες των παραδόσεων των πρωτοχρονιάτικων ρεβεγιόν, μήπως λειτουργήσει η απλή λογική, όχι η ευφυΐα ότι για ένα πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν ξεπουλάνε την ζωή τους ή για ένα πρωτοχρονιάτικο τραπέζι με όλη την οικογένεια γύρω, καταδικάζει τους παππούδες και τις γιαγιάδες, που όταν αδειάσει η γωνιά τους σταματήσουν τα κρυφά χαρτζιλίκια στα εγγόνια και την κατάθεση της σύνταξης στον βωμό της ανεπανάληπτης αγάπης των γονιών τους προς τα παιδιά τους.
Καλά Χριστούγεννα, έστω και με lockdown, να επικρατήσουν η λογική και η ελπίδα ότι θα ’ρθουν κι άλλα Χριστούγεννα που θα τα περάσετε σε χιονισμένες πίστες του σκι και στο αναμμένο τζάκι στο σπίτι σας που θα τριζοβολάει χαρούμενα.
Σκεφθείτε το κι αποφασίστε. Η μεγάλη μπόρα πέρασε, μας καταταλαιπώρησε, αλλά φθάνουμε στο τέλος, επιτέλους.
Χρόνια πολλά και καλά, θα πρόσθετα.
