Από τον κ. Δημήτρη Φ. Κώστογλου λάβαμε και δημοσιεύουμε την εξής επιστολή:
Αγαπητέ κ. διευθυντά,
από τη μεγάλη οθόνη δεν ξεπήδησαν μόνο πρωταγωνιστές, ξεπήδησαν σπουδαία τραγούδια που έγιναν μεγάλες επιτυχίες διαχρονικά. Ταλαντούχοι άνθρωποι του θεάτρου, του σινεμά, όπως Αλ. Σακελλάριος, Κ. Πρετεντέρης, Ερρ. Θαλασσινός. Μ. Χατζιδάκις, Μ. Πλέσσας, έγραψαν αριστουργήματα π, που ακούγονται ευχάριστα και με νοσταλγία σήμερα… Τι να διαλέξω;
«Εχω στενάχωρη καρδιά» (Ρ. Βλαχοπούλου)
«Καροτσέρη» (Αλ. Βουγιουκλάκη)
«Οι Χάντρες» (Χόρν)
«Η Αθήνα την νύχτα»» (πάλι Ρ. Βλαχοπούλου)
«Ένας ουρανός μ’ αστέρια» (Γ. Βογιατζής)
Σημαντικά τραγούδια επίσης γράφτηκαν για το σινεμά και σε ταινίες μελό –κοινωνικές συνήθως- με ηθοποιούς –τραγουδιστές, όπως: Ξανθόπουλος – Ζήλεια ή Μ. Βούρτση (10ετία 60-70), Τ. Βοσκόπουλος, Μ. Χρονοπούλου, Τζ. Καρέζη κ.α.
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει για τα αισθαντικά τραγούδια – ποιήματα του λεγόμενου Ν. Κύματος, με τις σπάνιες φωνές των: Γ. Βογιατζή, Κουμιώτη, Μούτσιου, Κ. Χωματά, Αρλέττα, Πουλόπουλου.
Δυστυχώς στη σημερινή «πιασάρικη» δισκογραφικά εποχή, τραγούδια που να δονούν την ψυχή δεν παράγονται, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων: Λ. Νικολακοπούκου, Κραουνάκης, Θ. Μικρούτσικος, Στ. Κορκολής.
Ελπίζω σε μια νέα, ποιοτική, στιχουργική ανθοφορία, όπως συνέβη το ’60 – ’65, με πρωτεργάτη τότε τον Γ. Παπαστεφάνου και καλλιτέχνες υψηλής αισθητικής.
