33o
Οταν, πριν 50 χρόνια, είχα καταταγεί στο Κέντρο Εκπαίδευσης Νεοσυλλέκτων Κορίνθου, ένα φρέσκο και νεοφώτιστο φιλολογάκι, όσο καιρό βρισκόμουν εκεί, έρχονταν στο μυαλό μου, σαν επωδός, τα λόγια κάποιου περιηγητή, που είχα σχεδόν αποστηθίσει: «Στην κορυφή τού λόφου (θα εννοούσε την Ακροκόρινθο), διακρίνονται τα θεμέλια του ναού τής Αφροδίτης. Ο πλούτος του Ιερού αποτελούνταν από τις προσφορές των ιερόδουλών του, που ήταν (άκουσον άκουσον!) περισσότερες από χίλιες». Είχαμε ανεβεί κι εμείς οι νεοσύλλεκτοι στην Ακροκόρινθο, όπου, μαγεμένοι, μπροστά στα όμορφα αρχαία σπαράγματα, ατενίζαμε τη θάλασσα και τον Ισθμό,αναπολώντας την πορεία των χαριτωμένων ιερόδουλων, που έρχονταν ώς την Ακρόπολη αυτή για να εκφράσουν ως ιέρειες του Έρωτα την προσήλωσή τους στα Ιερά και τα Όσια της πατρίδας και να ζητήσουν την προστασία της Κύπριδας Αφροδίτης.
Α! οι Ελληνίδες εταίρες, ιέρειες του αγοραίου έρωτα, ψιθυρίζαμε, το πρώτο κιόλας βράδυ, ώσπου να μας πάρει ο ύπνος, αποκαμωμένοι και βαλαντωμένοι, καθώς ήμασταν, από τις εξαντλητικές ασκήσεις στα «Εξαμίλια». Οι θαυμαστές εκείνες ιέρειες, που κατέστησαν τον έρωτα μορφή λατρείας, την ηδονή τελετουργία και την ωραιότητα αρετή, είναι, μερικές απ’ αυτές, η Λεοντία, η Γλυκαίρα, η Βακχίδα, η Γναθήνη, η Κλεονίκη, η Ροδόπη, η Εριπύλη, η Υπαρκεία, η Ασπασία, η Φρύνη, η Πυθιάδα, η Ευφρώ, η Θαΐς, η Κόριννα, η Μυρτάλη, η Θαρσία, η Φιλήνη, η Νεαίρα, η Γναθήνη, η Ερπιλίδα, η Υπαρκία, η Λεοντία, η Νικαρήτη και η Χαΐδα.
Όλες αυτές οι υπάρξεις, που αποτελούσαν τον κόσμο των ελαφρών γυναικών, ήταν κούκλες που πουλιόνταν. Ο έρωτας των εταίρων τής αρχαίας Ελλάδας ήταν εμπορεύσιμο είδος, που είχε, αναμφισβήτητα, κοινωνική, ακόμα και ηθική αξία, στερούνταν,όμως, ποιήσεως, γιατί θεωρούνταν «εμπόρευμα». Οι πελάτες έπρεπε να γνωρίζουν, πριν εισέλθουν στο δωμάτιο της εταίρας, πόσο θα τους κόστιζε ο έρωτας. Η νεαρή Θαρσία πρόσφερε σε δημόσιο πλειστηριασμό την αγνότητά της αντί χρυσού. Η Φιλήνη υπέγραψε συμβόλαιο ότι, επί ένα έτος, θα κοιμόταν με τον Διάβολο, γιο τού Γλαύκου, αντί 20 αργυρών μνων. Όλες οι ιερόδουλες εμπορεύονταν κοινότατα τις χάρες και τις υπηρεσίες τους.
Οι ιέρειες της Αφροδίτης, ευρηματικές στα πληρωμένα χάδια, είχαν υπομονή και μεθοδικότητα και ασκούσαν άριστα το επάγγελμά τους, μυημένες, καθώς ήταν, σε όλα τα ερωτικά μυστήρια. Οι ιστορικοί αναφέρουν ότι οι ιέρειες του αγοραίου έρωτα διέθεταν πολλά δωμάτια, ποικιλοτρόπως διαμορφωμένα για τις αμοιβαίες ηδονές και διακοσμημένα με πίνακες και γλυπτά προκλητικού περιεχομένου.
Στον έρωτα, οι περιπτύξεις δεν αποτελούσαν για την αρχαία εταίρα το παν. Πριν από τις περιπτύξεις, πρέπει κανείς να γοητεύσει και, για να γοητεύσει, πρέπει να γνωρίζει να είναι ακαταμάχητα ωραία. Η Λαΐδα, που επεδίωκε τον θαυμασμό των συντρόφων της, χρειαζόταν όλη την ημέρα για να χτενιστεί, να καλλωπιστεί και να αρωματιστεί. Όταν ξυπνούσε η εταίρα, εύρισκε ήδη έτοιμο το χλιαρό λουτρό, στο οποίο λουζόταν για λίγα λεπτά, για να μαλακώσει η επιδερμίδα της. Μόλις εξέρχονταν από τον λουτήρα της, δυο τρεις δούλες της έκαναν μαλάξεις με χρώματα και μυστηριώδεις αλοιφές. Η πρώτη αυτή εντριβή χρησίμευε μόνο για τον καθαρισμό τής επιδερμίδας. Ακολουθούσε η αποτρίχωση (εργασία πολύωρη, σχολαστική και βαρετή). Το ζωντανό άγαλμα έπρεπε να εμφανίζεται όμοιο με μαρμάρινο, χωρίς σκιές. Μετά την αποτρίχωση, επακολουθούσε ανάπαυση, στη διάρκεια της οποίας οι δούλες έκαιγαν πλούσια αρώματα πλησίον τού ωραίου σώματος της κυρίας τους.
(Συνεχίζεται)
Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
