ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

«Πίσω από τις κλειστές πόρτες…»

πίσω-από-τις-κλειστές-πόρτες-703018

Της Ευφροσύνης Γ. Κίτσιου,

φοιτήτριας Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας Παν/μιο Θεσσαλίας

Τέλος Νοέμβρη και ήδη έχουμε αρχίσει να στολίζουμε προσμένοντας τις γιορτές των Χριστουγέννων με μια παιδική θα έλεγε κανείς ανυπομονησία. Η πόλη φοράει τα γιορτινά της. Οι βιτρίνες στολίζονται με λογιών λογιών κορδέλες και χιλιάδες λαμπιόνια. Πολλές γυναίκες ήδη ξεκινούν τις γιορτινές ετοιμασίες. Στολίζουν τα σπίτια τους, να φαίνονται όμορφα, χαρούμενα και γιορτινά. Βάζουν μεγάλους φιόγκους και κορδέλες με τα πολύχρωμα λαμπάκια να τρεμοπαίζουν εύθυμα στο κλίμα των εορτών. Όλα αυτά όμως μπροστά από τις κλειστές πόρτες…

Πίσω από τις κλειστές πόρτες και δυστυχώς πίσω από πολλές κλειστές πόρτες αυτή η χαρά μένει μόνο μέχρι την εξώπορτα, μέχρι τη βιτρίνα μιας ευτυχισμένης ζωής, μέχρι ότι βλέπει το μάτι ενός περαστικού. Πίσω από τις κλειστές πόρτες, για πολλές γυναίκες δεν υπάρχουν γιορτές, υπάρχουν καθημερινοί εφιάλτες. Υπάρχουν πολλές πικρές, τραυματικές και θλιβερές ιστορίες γυναικών που με σχεδόν αυταρχικό ύφος η κοινωνία τους ζητά να υποκρίνονται και να ζουν τις προσωπικές τους φυλακές. Πίσω από τις κλειστές πόρτες, αυτές τις καλόγουστα και όμορφα στολισμένες, είναι η Κατερίνα που έχει μελανά σημάδια και που προσπαθεί να κρύψει κάτω από τα χειμωνιάτικα πουλόβερ και κάτω από τόνους make up, υποφέροντας από πόνους τάχα στη μέση της κάθε φορά που την βλέπεις στο super market της γειτονιάς να ψωνίζει για την οικογένεια. Πίσω από τις κλειστές πόρτες είναι η Μαρία που δεν μπορεί να βγει για μια βόλτα γιατί ζει με το φόβο και τις απειλές, ξέρει άλλωστε τον εξευτελισμό που την περιμένει αν δεν πάρει την άδεια του «αφέντη» της, ξέρει τις λέξεις που θα την χαρακτηρίσει τις οποίες όσο και αν τις σιχαίνεται σχεδόν στωικά αρχίζει υποσυνείδητα να πιστεύει ότι την χαρακτηρίζουν. Είναι η Άννα που κακοποιείται σεξουαλικά από το σύντροφό της και έξω φαίνονται τόσο καλά μαζί.

Είναι η κόρη της Παναγιώτας η Ζωή που έχει πέσει θύμα βιασμού και δεν μπορεί να χαρεί από εκείνη την ημέρα καμία ημέρα της ζωής της πόσο μάλλον τις γιορτές. Είναι η Νατάσα του διπλανού διαμερίσματος από την Ουκρανία που βλέπεις να μπαινοβγαίνει ένας περίεργος τύπος σπίτι της κάτι σαν σύζυγος και όποτε έρχεται ακούγονται φωνές και ουρλιαχτά, ενώ αυτή βγαίνει σπάνια, ζώντας σχεδόν σε κατ’οίκον εγκλεισμό, ενώ διάφοροι άνδρες μπαινοβγαίνουν σπίτι της καθημερινά. Είναι η Δήμητρα που όποτε πάει για ψώνια μόνο μέτρο που δεν κουβαλάει για να δει τα μήκη των ρούχων της, πόσες φορές άλλωστε τις τα έσκισε πάνω σε εξάρσεις ζήλειας ο Γιάννης ο σύζυγός της, αφού η Δήμητρα πρέπει να ντύνεται όπως προστάζει αυτός. Είμαι εγώ η Φροσούλα ή εσύ η κάθε κοπέλα που μπορεί να είμαστε θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης στο χώρο της εκπαίδευσης ή της εργασίας είτε ως ανήλικες είτε ως ενήλικες, αλλά καμιά μας δεν μπορεί να μιλήσει γι’ αυτό το δήθεν τόσο «αόρατο» σχεδόν «ανύπαρκτο» στην πολύ «μυωπική» κοινωνία μας φαινόμενο, που για το οποίο άλλωστε αν τύχει και το δουν σου λένε ότι φταις εσύ και εγώ και σιώπησε μπορείς άλλωστε να το αποδείξεις; Kαι ως γνωστόν ότι δεν μπορείς να το αποδείξεις είναι σαν να μην έγινε, όσο και αν για εσένα είναι μια ανοιχτή πληγή.

Πίσω από αυτές τις κλειστές πόρτες, λοιπόν, κανένας φιόγκος, κανένα λαμπιόνι, καμιά κορδέλα και καμιά γιορτή δεν θα αλλάξει την σκληρή πραγματικότητα για χιλιάδες γυναίκες, δεν θα αλλάξει τον καθημερινό τους εφιάλτη ή τα σπίτια – κολαστήρια που ζουν. Για αυτές τις κλειστές πόρτες συνεχίζει να υπάρχει η Παγκόσμια Ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών στις 25 Νοεμβρίου εν έτει 2018 – όσο και αν η ύπαρξη αυτής της ημέρας ως νέα γυναίκα που ζει σε μια υποτίθεται πολιτισμένη κοινωνία, με λυπεί και με αγανακτεί όχι ως Παγκόσμια Ημέρα, αλλά ως μια ημέρα που πίσω της κρύβονται καλά χιλιάδες επώνυμες ιστορίες γυναικών που υποφέρουν καθημερινά πίσω από τις κλειστές πόρτες.

Η 25η Νοεμβρίου μια Παγκόσμια Ημέρα που δείχνει πόσο πίσω είμαστε ως κοινωνίες, πόσο εφιαλτικές τις έχουμε μετατρέψει, ενώ πιστεύουμε υποκριτικά ότι είναι καλώς καμωμένες θα συνεχίζει να έχει ουσιαστικό, αν όχι και ζωτικό λόγο ύπαρξης για να μας θυμίζει ότι πρέπει επιτέλους να ανοίξουν οι κλειστές πόρτες, να ανοίξουν τα κλειστά μάτια και τα κλειστά στόματα, να συντριβεί η αδιαφορία, να σπάσει ο φαύλος κύκλος της εγκληματικής σιωπής, να αντιδράσουμε σήμερα όχι αύριο όχι ποτέ, να πούμε ως ανθρωπότητα ένα τεράστιο ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ και να βάλουμε ένα οριστικό και αμετάκλητο τέλος στην έμφυλη βία. Για να είναι ο καθένας μας υπερήφανος για τους ανθρώπους. Για να προχωρήσουμε μπροστά σαν κοινωνία, άνδρες και γυναίκες μαζί, δίπλα-δίπλα και να ζήσουμε στο μέλλον σε έναν ίσο και καλύτερο κόσμο… Πιστέψτε με και μπορούμε και το αξίζουμε!

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου