Για την Ηπειρωτική Αδελφότητα από τη Γιαννιώτισσα Αμαλία Ελ. Καπότση
Την περασμένη Κυριακή η Ηπειρωτική αδελφότητα τίμησε τον πολιούχο Αγιο Γεώργιο εξ Ιωαννίνων, στον Ιερό Ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στο Βόλο. Εξω παγωνιά. Κρύο πολύ. Στην εκκλησία όμως όλα μέσα ήτανε πολύ ζεστά.
Πολλοί Ηπειρώτες και Ηπειρώτισσες. Γεμάτη η εκκλησία. Στη μέση δέσποζε η εικόνα του Αγίου στολισμένη με ολόδροσα λουλούδια. Και οι καρδιές όλων μας χτυπούσανε στον ίδιο γρήγορο και ζεστό ρυθμό.
Και το μυαλό μας πέταξε στη γραφική πόλη την γενέτειρά μας, τα λιμνοχαϊδεμένα Γιάννενα όπου τα καλντερίμια της μοσχομυρίζανε βασιλικό και φρεσκοβαμμένη ασβέστη.
Ω, λίμνη στα καθάρια σου νερά, πόσα όνειρα παιδιάστικα λουσμένα, αχ πως ροδογελούν τα περασμένα στης μνήμης τα γιγάντια τα φτερά! Γιουσέφ Ελιγ.
Τι να θυμηθεί και τι να ξεχάσει κανείς.
Τέτοια μέρα κάθε χρόνο σ’ αυτήν την πόλη όλοι γιορτάζουν και ξεχύνονται στους δρόμους. Τα σχολεία αργούν και τα μαγαζιά κλείνουν. Θυμάμαι, πριν πενήντα χρόνια, την μεταφορά των λειψάνων του Αγίου. Ημουνα τότε 17 (δέκα επτά) χρονών.
Μέχρι τότε τα λείψανα του Αγίου Γεωργίου φυλασσότανε μέσα στον καλλιμάρμαρο και επιβλητικό τάφο του στο παρεκκλήσι του Μητροπολιτικού μας ναού του Αγίου Αθανασίου.
Μετά η κυρία Σάρρα παλιά και υπέροχη Γιαννιώτισσα (δεν ξέρω αν ζει σήμερα) δώρισε το οικόπεδο και κτίστηκε ένας επιβλητικός ναός προς τιμήν του Αγίου Γεωργίου, πίσω από το διοικητήριο.
Εκείνη την ημέρα θυμάμαι έγιναν μεγάλες γιορτές στα Γιάννενα. Πήγαινα τότε στο Γυμνάσιο. Δημιουργήθηκε μια μεγάλη πομπή για την μεταφορά των λειψάνων του χοροσταντούτος του τότε Σεβασμιωτάτου κ.κ. Σεραφείμ (μετέπειτα Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος). Όλα τα σχολεία στη γραμμή. Επίσημοι, αρχές, πολιτικοί, στρατός και πλήθος κόσμου ακολουθούσε.
Ο πατήρ, πανοσιολογιότατος αρχιμανδρίτης κ.κ. Σεβαστιανός (ο μετ΄έπειτα Μητροπολίτης Κονίτσης) κρατούσε στα χέρια του, τα λείψανα του Αγίου μέσα σε μεγάλο ασημένιο σκαλιστό δοχείο.
Από τα μπαλκόνια ο κόσμος έρανε την πομπή με λουλούδια.
Ητανε μια μέρα γιορτής, χαράς και σχόλης. Μια μέρα ξεχωριστή και αλησμόνητη στ’ αλήθεια. Η πόλη μας κάθε χρόνο τέτοια μέρα, 17 Γενάρη, τιμά τον πολιούχο της.
…Ετσι τίμησε τον προστάτη άγιό της και η Ηπειρωτική αδελφότητα του Βόλου.
Όσοι και όσες για διαφορετικό λόγο ο καθένας μας βρέθηκε στο βόλο ζήσαμε και ριζώσαμε εδώ. Αγαπήσαμε τον Βόλο και ο Βόλος μας αγάπησε, κάναμε οικογένειες και προκοπή εδώ. Όμως τα μάτια της ψυχής μας πάντα ήτανε στραμμένα στην γενέτειρά μας.
Εκεί όπου παίξαμε τα πρώτα μας παιχνίδια. Εκεί όπου κάναμε τα πρώτα μας βήματα και ύστερα τα πρώτα μας εφηβικά όνειρα – κοριτσόπουλα τότε. Ποιά (ή ποιός) δεν θυμήθηκε εκείνο το κατανυκτικό πρωινό στη θεία λειτουργία και μετά την αρτοκλασία, το σπίτι της το πατρικό ή τους τάφους των γονιών της, εκεί μακριά στην πατρίδα;
Το σπίτι μου το πατρικό, (λέει ο Παλαμάς), καις το πατούνε ξένοι, ψυχή ‘ναι και με καρτερεί, στοιχειό και με προσμένει.
Το σπίτι μας το πατρικό!!! Υπέροχα χρόνια στ’ αλήθεια. Με τον πατέρα και τη μάννα. Αυτούς τους ωραίους Ηπειρώτικους χαρακτήρες. Ποιος ή ποιά δεν δάκρυσε προχθές; Χρόνια που δεν ξαναγερνούν με αγιόκλημα και γιασεμιά… σε μια πόλη γεμάτη ιστορία, θρύλλους, γράμματα, τέχνες, πολιτισμό. Αλλοι ρυθμοί, άλλη νοοτροπία, άλλος τρόπος ζωής.
Ολα φύγανε, όλα χαθήκανε. Εφυγε ο πατέρας, χάθηκε η μάννα, πάει και το καλντερίμι. Χάθηκε κι αυτό κάτω από τόνους τσιμέντο. Η γειτόνισσα, ο βασιλικός της. Ολα φύγανε, χαθήκανε, πάνε !!!
Ομως τίποτε δεν έφυγε. Τίποτε δεν χάθηκε. Είστε όλοι και όλα βαθειά ριζωμένα μέσα στο μυαλό μας και την ψυχή μας και κανείς δεν μπορεί από κει να σας πάρει ή να σας ξεριζώσει.
Κι όταν θέλουμε να ξεκουραστούμε από τους γρήγορους και δύσκολους σημερινούς ρυθμούς, όταν θέλουμε να γαληνέψουμε σε σας γυρίζουμε να ξαποστάσουμε. Στις ρίζες μας.
Στην μοναδική μεγάλη δύναμη όλων μας. Γιατί όπως λέει και ο ποιητής: Πατρίδα σαν τον ήλιο σου, ήλιος αλλού δεν λάμπει…
Για την Ηπειρωτική αδελφότητα
Αμαλία Ελ. Καπότση
