Της Ιωάννας Παπαδημητρίου
Είναι γεγονός ότι η πλειονότητα των δικαστικών υπαλλήλων στην Ελλάδα απαρτίζεται από γυναίκες. Αυτό δεν είναι φαινόμενο σημερινό. Η ίδια αναλογία υπήρχε την χρονιά που διορίστηκε η σειρά του 1984.
Από μια ανάγνωση στην ιστορία της ΟΔΥΕ δεν ήταν έτσι πάντα. Το αντίθετο θα έλεγα. Η πλειονότητα των δικαστικών υπαλλήλων απαρτιζόταν από άνδρες.
Οι προκηρύξεις διαγωνισμών και γενικά οι προσλήψεις γίνονταν με κριτήριο το φύλο όπως στον ιδιωτικό τομέα έτσι και στο δημόσιο.
Οι γυναίκες με την ιδιότητα της μητέρας στοίχιζαν σε απόδοση σε αμοιβή σε δικαιώματα.
Δεν θα αναφερθώ στις συνθήκες που άλλαξαν το τοπίο σε όλους τους χώρους εργασίας. Δεν θα επαναλάβω τα ονόματα των πρωταγωνιστών στους αγώνες για το δικαίωμα των γυναικών στην εργασία.
Αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά.
Θα έρθω στο σύγχρονο σήμερα.
Την περίοδο της μεταπολίτευσης ο ιδιωτικός τομέας ήταν οικονομικά πιο δελεαστικός τομέας για αναζήτηση εργασίας στους άνδρες. Το αντίθετο για τις γυναίκες (μικρότερες διευκολύνσεις για τις μητέρες κλπ).
Έτσι λοιπόν γέμισαν και οι δικαστικές υπηρεσίες με γυναίκες εργαζόμενες.
Και το δημόσιο γενικότερα.
Έζησα την ημέρα που μια δίκη άρχιζε στις εννιά το πρωί και τελείωνε ξημερώματα της επόμενης.
Το ζω και σήμερα σε ειδικές συνθήκες, παρόλη την κατάκτηση της τήρησης του ωραρίου.
Έζησα την ευνοϊκή ρύθμιση για την άδεια μητρότητας, αλλά και την ανατροφή τέκνων στο δημόσιο. Έζησα την διεκδίκηση ίσων ευκαιριών για τους άντρες. Έζησα την διεκδίκηση ειδικών αδειών σε γονείς με παιδιά προικισμένα με ιδιαίτερες δεξιότητες.
Μέχρι εκεί. Με το πρόσχημα της μισθωτής εργασίας η πολιτεία κάλυψε την ανάγκη δημιουργίας βρεφονηπιακών- παιδικών σταθμών, ειδικών σχολείων και ΚΔΑΠ με δωρεάν παροχές.
Έτσι επιστρατεύτηκαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες για όσες δεν είχαν τη δυνατότητα να αντέξουν το οικονομικό κόστος.
Μα ήρθε μια πανδημία που μαζί με όλες τις παθογένειες του συστήματος ανέδειξε την παντελή έλλειψη πρόνοιας για τις εργαζόμενες μητέρες.
Οι παππούδες και οι γιαγιάδες παροπλίστηκαν ως ευπαθείς ομάδες και οι εργαζόμενοι γονείς δεν δικαιούνται ειδικών αδειών αλλά καλούνται να δουλέψουν από το σπίτι χωρίς καμία πρόνοια για τον απαιτούμενο εξοπλισμό και χωρίς να ληφθεί υπόψη ο χρόνος που απαιτείται για τις υπόλοιπες δραστηριότητες.
Εργασία χωρίς ωράριο, απομόνωση από το κοινωνικό σύνολο και παράλληλα η τηλεκπαίδευση των παιδιών.
Στους χώρους εργασίας καμία ουσιαστική ανάληψη ευθύνης από την πολιτεία στην περίπτωση εμφάνισης κρουσμάτων.
Στα νοσοκομεία καμία πρόνοια ακόμη και για μια άλλης μορφής εμπύρετη ίωση.
Οι γυναίκες δικαστικοί υπάλληλοι δουλεύουν καθημερινά, αφού λόγω της φύσης της εργασίας τους δεν μπορούν να δουλέψουν από το σπίτι.
Οι γυναίκες δικαστικοί υπάλληλοι δεν μπορούν να τηρήσουν την προσέλευση κοινού και δικηγόρων με ραντεβού.
Οι γυναίκες δικαστικοί υπάλληλοι με υποκείμενα νοσήματα δεν δικαιούνται ειδικής άδειας απουσίας.
Αν νοσήσουν δεν δικαιούνται δωρεάν τεστ για τις οικογένειες τους
Οι γυναίκες δικαστικοί υπάλληλοι επιτέλους (!) εξισώθηκαν με τις εργαζόμενες στον ιδιωτικό τομέα.
Μόνο που αντί να τραβήξουν τις δεύτερες στο βάθρο των όποιων δικών τους κεκτημένων, ανακάλυψαν ότι σε ζητήματα υγείας και μητρότητας βρίσκονται στον ίδιο παρονομαστή.
Η 8 του Μάρτη 2021 είναι μία ημέρα αφιερωμένη στη γυναίκα που θα σηματοδοτήσει κοινούς αγώνες των εργαζομένων γυναικών κλείνοντας τα αυτιά στον κοινωνικό αυτοματισμό
Υγεία και αντοχές λοιπόν στις εργαζόμενες γυναίκες δικαστικούς υπαλλήλους.
