ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Το 2019 να χτίσουμε περισσότερες «γέφυρες» και λιγότερους «τοίχους»

το-2019-να-χτίσουμε-περισσότερες-γέφυρε-673015

Της Ευφροσύνης Γ. Κίτσιου,

φοιτήτριας Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας -Παν/μιο Θεσσαλίας

Στην εκπνοή κάθε χρόνου συνήθως μπαίνουμε εκούσια ή ακούσια σε μια διαδικασία προσωπικής και συλλογικής ανασκόπησης, σε μια διαδικασία απολογισμού της χρονιάς για να την κατατάξουμε στις καλές ή στις κακές χρονιές που ζήσαμε ως εαυτοί και ως ανθρωπότητα.

Και όπως και αν έχει η ζυγαριά των καλών και κακών στιγμών που ζήσαμε ατομικά ή συλλογικά σχεδόν πάντα η νέα χρονιά είναι μια ευχή και μια υπόσχεση αισιοδοξίας και ελπίδας, ένας φόβος για το άγνωστο και την αλλαγή που φέρνει ο χρόνος σε όλα τα επίπεδα, πολλές φορές μια διάψευση προσδοκιών και ψευδαισθήσεων και άλλες πάλι φορές απλά μια χρονιά ακόμα.

Για εμένα, όμως, η κάθε νέα χρονιά πέρα από όλα αυτά τα πολύπλοκα, θεωρητικά και κάποια ενταγμένα στη σφαίρα του τυχαίου ή του αδιάφορου, είναι και κάτι πιο πρακτικό και πιθανόν πιο υλοποιήσιμο. Η κάθε νέα χρονιά για εμένα και βέβαια και για πολλούς άλλους είναι ένας στόχος. Κάποτε μικρός και κάποτε μεγάλος στόχος. Κάποτε υλοποιήσιμος και κάποτε όχι. Κάποτε προσωπικός και κάποτε συλλογικός.

Για το 2019 ο στόχος που πραγματικά θα ήθελα να υλοποιηθεί είναι να αρχίσουμε να χτίζουμε περισσότερες «γέφυρες» και λιγότερους «τοίχους» και ως άτομα και ως κοινωνίες και ως προς εμάς τους ίδιους και ως προς τους άλλους. Να μάθουμε να χτίζουμε «γέφυρες» εκεί που πρέπει και «τοίχους» πάλι εκεί που πρέπει.

Το 2019, λοιπόν, θα ήθελα να μάθουμε να χτίζουμε «γέφυρες» διαλόγου, αποδοχής, δικαιοσύνης, σεβασμού, αλληλεγγύης, συνεργασίας, συνύπαρξης και συμβίωσης με ανθρώπους που είναι διαφορετικοί από εμάς, με συνανθρώπους μας που χρειάζονται τη δική μας «γέφυρα» για να βρουν ξανά τον δρόμο τους, με συνανθρώπους μας που έχουν διαφορετικές ανάγκες από εμάς, με συνανθρώπους μας που η κοινωνία πολλές φορές τούς χτίζει «τοίχους» και τους θέτει στο περιθώριο. Να μάθουμε, επίσης, να χτίζουμε «τοίχους» στα ταμπού, στα στερεότυπα, στον ρατσισμό και σε κάθε άσχημη συμπεριφορά που δεν επιτρέπουν στους ανθρώπους να χτίζουν τις «γέφυρές» τους.

Ακόμα, να χτίσουμε «γέφυρες» με το κράτος και κάθε τι δημόσιο που πολλές φορές το αντιμετωπίζουμε ως εχθρό και δεν νιώθουμε μέρος του. Να χτίσουμε «γέφυρες» με τη φύση που είναι το σπίτι μας και το αντιμετωπίζουμε πολλές φορές σαν τη χωματερή μας. Να μάθουμε, όμως, να χτίζουμε «τοίχους» με τις ισοπεδωτικές συμπεριφορές ως προς αυτά.

Οι πολιτικοί, οι εκπρόσωποί μας να χτίσουν «γέφυρες» συνεννόησης και όχι «τοίχους» εγωκεντρικής αδιαλλαξίας και σκοπιμοτήτων, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το κοινό καλό στα μικρά και στα μεγάλα ζητήματα των κοινωνιών μας είναι πάνω από κόμματα και χρώματα. Και εμείς, από την άλλη ως πολίτες να χτίσουμε επιτέλους «τοίχους» εκεί που πρέπει, στο μίσος και στα άκρα που οδηγούν τις κοινωνίες μας πίσω και στο σκοτάδι.

Να μάθουμε να χτίζουμε «γέφυρες» με τους ανθρώπους που είναι στη ζωή μας, με την οικογένειά μας και τον κοινωνικό μας περίγυρο, με τους ανθρώπους μας. Να μάθουμε να χτίζουμε «γέφυρες» επικοινωνίας, αγάπης, σεβασμού, συγχώρεσης, και μετάνοιας. Να μάθουμε, ωστόσο, να χτίζουμε «τοίχους» σε συμπεριφορές και πράξεις που δεν πρέπει να είναι αποδεκτές και που μειώνουν την αξιοπρέπειά μας και την υπόστασή μας.

Και τέλος να μάθουμε να χτίζουμε «γέφυρες» με τους ίδιους τους εαυτούς μας, με το μέσα μας. Να χτίζουμε «γέφυρες» με τα «θέλω» μας, με τα όνειρά μας, με τον αληθινό εαυτό μας, με την ουσία και όχι μόνο την εικόνα μας. Και να μάθουμε να χτίζουμε «τοίχους» στους φόβους και στις ανασφάλειές μας, σε όσα μας εμποδίζουν να βρούμε ποιοι είμαστε και να εξελιχθούμε.

Για να μάθουμε, όμως, να χτίζουμε περισσότερες «γέφυρες» εκεί που πρέπει και «τοίχους» εκεί που πρέπει, πρέπει πρώτα από όλα να μάθουμε να γινόμαστε «χτίστες» και όχι «χαλαστές». Να μάθουμε να δημιουργούμε και όχι να καταστρέφουμε.

Το 2019 ας σπάσει τους «τοίχους» που δεν χρειαζόμαστε και ας γίνει η «γέφυρα» για έναν καλύτερο και δικαιότερο κόσμο, για έναν καλύτερο και εξελιγμένο εαυτό, για την ελπίδα και τον αγώνα που δεν πρέπει ποτέ να τα εγκαταλείπουμε, για τις πιο όμορφες μέρες, για όλες τις μέρες της ζωής μας που πρέπει να τις κάνουμε να αξίζουν…

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου