Του Ιωάννη Αριστοτέλη Γκούμα
Προσκέφαλο στη φυλακή του Κολοκοτρώνη
Χώμα ανάλαφρο στον τάφο του Καραϊσκάκη
Νήπιο που δεν πρόκαμε να περπατήσει
Γλυκόλαηδο πουλί δεν πρόκαμε να φτερουγίσει
Σύννεφο που δεν έφερε βροχή
Άνεμος που δεν γιόμισε πανί
Ξενόφερτη διχόνοια
Σε ζύγωσε αιώνια
Ξενόδουλες ακάματες φαμίλιες
Αιματοβαμμένες Ελλήνων μοίρες
Λάβαρο ηρώων ματωμένο
Σε συρτάρι μνήμης φυλαγμένο
Ήλιος που έδυσε πριν την αυγή
Ελπίδα για μιαν άλλη χαραυγή
Κάποιοι σου ’παν πως πατρίδα είν’ ντροπή
Πως Έλληνας δεν είναι πια τιμή
Σήκω Έλληνα γέννημα τιμής
Στα δικά σου πόδια να σταθείς
Τ’ άρματα της ψυχής να ζωστείς
Απ’ τους δυνάστες να λευτερωθείς
