Του Δημ. Φρ. Κώστογλου, Πλωτάρχη Λ.Σ. (εα)
Πρωτομαγιά ’76 και η Ελλάδα ξυπνά έντρομη από την είδηση του θανάτου του βουλευτή ΕΔΗΚ και μάρτυρα της Δημοκρατίας Αλέξ. Παναγούλη.
Σκοτώθηκε σ’ ένα «περίεργο τροχαίο» κάτω από περίεργες επίσης συνθήκες.
Το ηρωικό παλικάρι, ο ποιητής Αλέξανδρος, με περίσσιο θάρρος-θράσος (;) πάλεψε με τα «θηρία» της Απριλιανής συμμορίας, περνώντας ώρες εφιαλτικές στις στρατιωτικές φυλακές Μπογιατίου, στο ΕΑΤ/ΕΣΑ και σε άλλα «φιλόξενα» κάτεργα του αδίστακτου καθεστώτος!
Καταδικασμένος 5άκις σε θάνατο, λόγω της απόπειρας κατά του Νο1 δικτάτορα, ο Παναγούλης υπήρξε σύμβολο αντίστασης και πατριωτισμού για τη νεολαία της εποχής, που διψούσε για πραγματική Δημοκρατία – Σοσιαλισμό – Ειρήνη – Ευημερία…, δηλαδή οράματα που ζητούν και σήμερα τα Ελληνόπουλα.
Ο Παπαγούλης, εκείνη τη μεταχουντική, αλλά έκρυθμη, περίοδο είχε σκοπό να στείλει στα «Νέα» (στον φίλο του, δημοσιογράφο Γ. Φάτση) ογκωδέστατο αρχείο αναφορικά με την προδοσία της Κύπρου (!) που αφορούσε σε υψηλά πολιτικά πρόσωπα και στρατιωτικούς (όπως και τα αρχεία της ΕΣΑ).
Δυστυχώς, το «τροχαίο» μάς στέρησε την αλήθεια! Εκτοτε σιωπή για τα γεγονότα εκείνης της ταραχώδους περιόδου. Παράλληλα, μετά την απώλεια του ήρωα, η σύντροφός του, Ιταλίδα δημοσιογράφος – συγγραφέας Οριάνα Φαλάτσι, εξέδωσε μια αυτοβιογραφία του Α.Π. με τίτλο «Ενας άντρας» που έγινε μπεστ σέλερ σε λίγες εβδομάδες.
Στη μνήμη του παλικαριού που έφυγε νωρίς, ένα δικό του ποίημα – παράπονο:
«Στιγμή δεν μένει,
να σκεφτώ
μέρα και νύχτα.
Χτίζω την Ανάσταση.
Χτίζω, γκρεμίζοντας».
