Του Παναγιώτη, Γ.Παπαδέλλη, Toπογράφου –Μηχανικού Ποιητή
Πέρα μακριά απ’το Ιράν φύσηξε γλυκός Λεβάντες .
Χάιδεψε απαλά τις στεριές και τις θάλασσες
Της Αραβίας, της Παλαιστίνης και της Μικρασίας,
Και τρύπωσε μέσ’ παζάρια και τα σοκάκια της μιζέριας
Μα και των πιο ευφάνταστων παραμυθιών.
Ύστερα μπερδεύτηκε στις παρέες των καφέ αμάν
Με τους αμανέδες του σεβντά και της απόγνωσης,
Εκεί που ψάχνει να βρει μια στάλα δικαίωσης το ανθρώπινο.
Εκεί που σταματά για λίγο ο χρόνος
Να ποτιστούν με βάλσαμο οι ψυχές,
Να φέρουν πιο κοντά τους καϋμούς με τις χαρές,
Το γέλιο με το κλάμα ,την αλήθεια με το μύθο.
Προχώρησε κι έφερε στα αυτιά των πιστών του Αλλάχ
Το κάλεσμα του Μουεζίνη για προσευχή
Για να στρέψουν το βλέμμα τους προς τη Μέκκα
Της άκριτης λατρείας και των αμέτρητων προσμονών .
Στο πέρασμά του άρπαξε κι όλες τις μυρωδιές
Αλλά και τους ήχους της Ανατολής.
Τ’ ανακάτεψε όλα μέσα του
Και τα’ φερε να σβήσουν πάνω απ’ το Αιγαίο
Της συμφοράς και της ασυνειδησίας των ισχυρών.
Παρέσυρε όμως κι έφερε τις κραυγές αλλά
Και το μοιρολόι της Σύριας, της Κούρδισσας
Της Παλαιστίνιας μα και της Εβραίας μάνας,
Που σκίζει τα στήθια της πάνω απ’ το άψυχο σώμα
Του παλληκαριού των ονείρων της.
Εδώ οι θρήνοι τους γίνονται ένα με την αλμύρα της θάλασσας,
Και μπαίνουν βαθειά μέσ’ τα κοχύλια του βυθού,
Που σαν τ’ αφουγκραστείς σε συνεπαίρνει μια ανατριχίλα,
Ένα αίσθημα συνευθύνης για τον απέραντο πόνο.
Φτάνουν και στ’ αφτιά της γοργόνας,
Που σαν τη δεις μην τη ρωτήσεις, δε θα σου πει αν ζει
Ο Χασάν, ο Μοσέ, η Αmel, ηYasmine .
Αυτοί είναι μόνο αριθμοί και ιθαγένεια .
Πανταχού παρών ο πόλεμος, η καταστροφή,
Η εκμετάλλευση του τρόμου , κι η προσφυγιά.
Μα το χειρότερο είναι ο εθισμός στην καθημερινότητα
Του θανάτου , της καταστροφής και της – δυστυχίας.
Διάχυτη η άλλη φύση του ανθρώπου, το θηρίο ,
Που δεν μπόρεσε να το ξεριζώσει
Ούτε η θρησκεία πόσο μάλλον η φιλοσοφία.
