Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
Συγχωρήστε με! Μιλάω σπασμωδικά, κι ούτε μπορώ να «υφάνω καθαρά τις έννοιες». Μιλώ για λογαριασμό όλων, γιατί όλοι πιστεύουμε πια πως μας έσπρωξαν, μας εξαθλίωσαν, μας ταπείνωσαν. Το νιώθουμε που σκοτεινιάζει, παντού, καθώς παίρνουμε τον ανήφορο και σκοντάφτουμε.
Πέτρες, λάκκοι, χώματα και ερημιά. Ανεβαίνουμε με ματωμένα γόνατα. Κι ο τρόμος αυξάνει, το σκοτάδι πήζει. Μας χτύπησαν με πολλά μαχαίρια! Θέλουμε να φωνάξουμε, μα το λαρύγγι αδειανό, το κορμί κούφιο και η ανάσα σβήνεται στην άβυσσο της νύχτας. Δοκιμάζουμε «το κρύο ξερίζωμα από το κορμί», τον πόνο, που δεν είναι πόνος, αλλ’ ένας βασανισμός, ένα απαίσιο τράνταγμα, που μοιάζει με πόνο, και θες να κρατηθείς…
Πέτρες, λάκκοι, χώματα. Κι ύστερα πέτρες ξανά, και λάκκοι, και χώματα. Γινήκαμε ένα με τη γη, συνέχεια σκύβοντας, λαχανιάζοντας, λαχταρώντας για ένα «αγνό φως, ζεστό, βαλσαμικό, να σταλάξει μέσα μας, βοτάνι μαγικό για μια θανατηφόρα αρρώστια». – Κρατήσου πάνω μου, ψιθύρισε. Και κρατήθηκα. Χανόμασταν σ’ ανεξερεύνητο σκοτάδι. Ξαφνικά, στον σκοτεινό ανήφορο, ο πανύψηλος συνοδοιπόροςεπιζητούσε πιο φανερά σημάδια μιας παρουσίας… Όχι κείνοτο βαθύ μαύρο, το φτιασιδωμένο φως, που φέραμε απάνω μας, σε τούτον τον ανήφορο. Σταθήκαμε διψασμένοι.
Ο θάνατος και το νερό γεννήθηκαν την ίδια μέρα. Κι εμείς είμαστε εδώ για να ξεδιψάσουμε και να «υπολογίσουμε το ανέβασμα και το κατέβασμα από τ’ άλλο μέρος τού σκοταδιού. Ανεβήκαμε ψηλότερα, σωριαστήκαμε, ήταν το φορτίο αβάσταχτο. Σηκωθήκαμε και περιμέναμε. Περιμέναμε βουβοί, ν’ αστράψει το λαμπερό φως από ψηλά. Το φως της Ανάστασης. – Βάσταξε, τώρα, το φως. Αυτό το φως. Σφίξε και βάσταξε το φως τούτο απάνω σου. Αυτό το φως!
Καλό Πάσχα!
