Του Τάσου Γ. Καπουρνιώτη, Αρχιτέκτονα
Είναι λυπηρό και συγχρόνως απαισιόδοξο να γνωρίζεις ανθρώπους που αλλάζουν συμπεριφορά και σε ελάχιστο χρονικό διάστημα (εδώ θα χρησιμοποιήσω αργκό έκφραση) να «φτύνουν στην κυριολεξία εκεί που τρώνε».
Το τελευταίο χρονικό διάστημα, το ευχάριστο ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ! μπλέξιμό μου με τα ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ (απεχθάνομαι τον χαρακτηρισμό πολιτικά), μου έδωσε την ευκαιρία να το διαπιστώσω στην πράξη.
Άλλωστε αυτό, στις κοινωνίες μας στις ανθρώπινες συνεργασίες-σχέσεις είναι κάτι πολύ συνηθισμένο, κυρίως όταν είναι ευκαιριακές και συμφεροντολογικές.
Τα παραδείγματα πολλά, θα επικεντρωθώ σε ΈΝΑ, έχει να κάνει πρόσφατα με την Τοπική Αυτοδιοίκηση στην οποία κατά κάποιο τρόπο συμμετέχω και εγώ.
Όνομα δεν θα αναφέρω, όμως αν από αυτά που θα γράψω φωτογραφίζω κάποιον, πάει να πει πως δεν ασχολούμαι με κάτι άγνωστο, αλλά με κάτι κοινό και γνωστό σε όλους.
Συμπολίτης μας λοιπόν Δικηγόρος, που επαγγελματικά ανδρώθηκε δίπλα σε μια ομάδα πολιτών, που ο ίδιος ονομάζει «χούφτα ανθρώπων» και η οποία διεκδίκησε και ανέλαβε την Διοίκηση αυτής της πόλης, υποχρεώθηκε (αναγκάστηκε είπε…),να την εγκαταλείψει…
Κύρια αιτία συνειδησιακή (είπε!) το ότι αυτός με τον οποίο συνεργάζονταν στενά,«άλλαξε ρότα και έπαψε να πορεύεται πάνω σε αυτά τα οποία…..μαζί είχαμε ονειρευτεί να κάνουμε» όπως χαρακτηριστικά είπε, συμπληρώνοντας ακόμη..… «και μεταλλάχτηκε σε κάτι που δεν με εκφράζει», και ακόμη συνεχίζοντας …«όπως ένας πατέρας πονάει για το παιδί του όταν δεν πάει καλά έτσι και εγώ με πόνο αποχωρώ σήμερα, γιατί αισθάνομαι ότι κάτι που είναι και δικό μου παιδί… Απέτυχε»…
Εδώ είναι όμως το ΛΑΘΟΣ του, που μου δίνει την ευκαιρία να ασχοληθώ μαζί του και να τον εντάξω στα άτομα της εισαγωγής.
Δεν εγκαταλείπεις το παιδί σου, εκτός αν αυτό σε διώξει γιατί κάπου λάθεψες βαριά, κάτι έκανες λάθος.
Αν πάλι δεν είναι έτσι, μένεις και αγωνίζεσαι γιαυτό που είσαι όπως λες,δηλαδή ένας από τους δημιουργούς του.
Ενημερώνεις τους πάντες για όλα όσα ξέρεις… διορθώνεις ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ!… διαφορετικά είσαι ένας ΚΑΛΟΒΟΛΕΜΕΝΟΣ ΠΑΤΡΙΟΣ που εγκαταλείπει την οικογένεια στα προβλήματά της.
Γιατί ίσως αυτή η ομάδα, «η χούφτα ατόμων», να ήθελε να πληροφορηθεί για όλα αυτά που ήξερε, που τον ενόχλησαν και τον ανάγκασαν να φύγει.
Το καλύτερο που θα μπορούσε να κάνει, αντί να εγκαταλείψει (;) κάνοντας πικρόχολες δηλώσεις, θα ήταν να μείνει και να προσφέρει… στην ενημέρωση που τόσο ΛΕΙΠΕΙ! επιβεβαιώνοντας ή απορρίπτοντας τις τόσες φήμες, υπονοούμενα, κ.λπ., κ.λπ.
Ο αμφισβητούμενος Ηγέτης είναι ένας από εμάς, αυτοδημιούργητος πανέξυπνος λαϊκός τύπος που έχει πιστέψει στον εαυτό, στις δυνάμεις του και διεκδικεί το δίκαιο των απόψεών του, μέσα στον κόσμο της υποκρισίας και απάτης που ζούμε, με τον δικό του προσωπικό τρόπο…
Οι διαφορές αυτής της Δημοτικής Αρχής, είναι στο ότι παράγει έργο αλλά και ταυτόχρονα διαφέρει στον τρόπο αντιμετώπισης των παραγόντων ενός νοσηρού κατεστημένου που για χρόνια είχε κάνει τσιφλίκι την πόλη και την κρατούσε στη μιζέρια.
Είναι αλήθεια πως ο Ηγέτης αυτός,ορισμένες φορές φέρεται άκομψα κόντρα στα πρότυπα της υποκρισίας και εμπαιγμού, που είχαν καθιερωθεί δίνοντας την εντύπωση πως αγνοεί το«Savoir Vivre».
Το άκομψο της συμπεριφοράς που του επιρρίπτουν, δεν είναι απόλυτο, εξαρτάται από τον τρόπο έκφρασης, το ΠΟΥ; σε ΠΟΙΟΝ; και ΓΙΑΤΙ; απευθύνεται, τις προκαλούσες ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ!, τις ΑΙΤΙΕΣ!
Το βίαιο, που του αποδίδουν (που καλό θα ήταν να αποφεύγεται) είναι
της στιγμής και εκτός από τον θόρυβο, φεύγει ξεθυμαίνει.
Είναι όμως κάτι που ο καθένας μας θα ήθελε κάποια στιγμή να κάνει αντιμετωπίζοντας την αισχρή συμπεριφορά κάποιων και για διάφορους λόγους δεν το κάνει.
Είναι μια ενστικτώδης αντίδραση απέναντι στο ύπουλο, το ψεύτικο, το υστερόβουλο, μιας φαινομενικά δήθεν ήπιας – ευγενούς συμπεριφοράς ύπουλης όμως, που περνάει αλλά αφήνει… αμφιβολίες, είναι αυτό που ξεγελάει και εποφθαλμιεί υστερόβουλα την τάξη και το δίκαιο.
Προσωπικά σαν Αρχιτέκτονας στο χώρο της οικοδομής τις καλύτερες δημιουργίες μου τις υλοποίησα με ανθρώπους σαν και αυτόν, που δεν υπολόγιζαν δυσκολίες, αναποδιές.
Σκληροί, ανάποδοι, βίαιοι, άξεστοι (πες ότι θες…) αλλά ντόμπροι και ικανοί.
Το παράδειγμα του Δικηγόρου που ανέφερα, δεν είναι το μοναδικό, το έχουν ακολουθήσει και άλλοι με το δικό τους τρόπο, άτομα που τρέχανε πίσω του, αντικαθιστώντας την σκιά του.
Μαθημένοι όμως σε άλλου είδους συνεργασίες, δεν άντεξαν το διαφορετικό, δεν περιορίστηκαν να προσφέρουν μόνο τις υπηρεσίες τους (;..)
Μερικοί ένθερμοι κάποτε οπαδοί εκείνου… που σήμερα κατηγορούν, αντί να βγουν και να δηλώσουν έντιμα τις αντιρρήσεις τους ή οτιδήποτεάλλο έπεσε (ΑΝ!..) στην αντίληψή τους, ΕΦΥΓΑΝ… και τώρα περιορίζονται σε φτηνά λιβελλογραφήματα.
Μην έχοντας προτάσεις, βάσιμα αποδεικτά στοιχεία, επιχειρήματα, διαλέγουν τον εμπαιγμό (γελοία φωτογραφικά κολλάζ…κλπ.),τα ξεπερασμένα παρατσούκλια (Κλέαρχος.. κλπ.), τις ειρωνείες όπως…. Αιρετός (γιατί άραγε δεν είναι;), προβάλλοντας την δήθεν αμορφωσιά και ασχετοσύνη του (τελευταία διάβασα να του επιρρίπτουν ανικανότητα να ξεχωρίσει το όνομα Μαρίνα από την εγκατάσταση ελλιμενισμού σκαφών Μαρίνα), ακόμη να διαδίδουν ανεξέλεγκτες ασύστολες κατηγορίες.
Σε όλα αυτά υπάρχει και Επίλογος:
Η ζωή αντιγράφει και ακολουθεί τους κανόνες της φύσης, κάνοντας μια παραπομπή σε ότι έγραψα πιο πάνω, θα μπορούσα να κάνω έναν συνειρμό με το παράδειγμα του πανέμορφου αιωνόβιου δέντρου, τον ΠΛΑΤΑΝΟ!….
Όλοι μας θαυμάσαμε και θαυμάζουμε ΤΟΝ ΠΛΑΤΑΝΟ!…όπου τον βρούμε.
Την φανταστική ομορφιά του, δίχως άλλο την οφείλει στην εντυπωσιακή παρουσία του, το μέγεθος, τα κλαδιά, τα υπέροχα ΦΥΛΑ ΤΟΥ, τον ίσκιο του.
Ένα από αυτά τα στοιχεία του ΤΑ ΦΥΛΑ…,ακολουθώντας την πορεία της φυσικής ανακύκλωσης – φθοράς, στο τέλος της εποχής τους, πέφτουν χάνονταιστην ανυπαρξία, στριφογυρίζοντας από εδώ και από εκεί ανάλογα από το που φυσάει ο άνεμος.
Η παρουσία τους κάποια στιγμή ωφέλιμη για τον ίδιο τον ΠΛΑΤΑΝΟ αλλά και το περιβάλλον, σιγά- σιγάκαταντάει προβληματική (σκουπίδια..) μέχρι που εξαφανίζεται.
Μία παρουσία που με την πορεία της, έδωσε και δίνει αφορμή – έναυσμα στην γνωστή λαϊκή ρήση, με θέμα τα «πλατανόφυλλα».
Μήπως το παράδειγμα, έχει να κάνει και με κάποιες ανθρώπινες συμπεριφορές; Παρουσίες;
Για την Ιστορία, που είναι εκείνο που μένει γενικά και ξέρει –μαθαίνει – θυμάται ο πολύς κόσμος (τα παρατσούκλια ξεχνιούνται):
Ο Κλέαρχος ήταν αρχαίος Έλληνας Σπαρτιάτης, σπουδαίος στρατηγός, πρόξενος, αρμοστής πολλών πόλεων που έζησε τον 5ο αιώνα π.Χ.
Πολλοί λίγοι ξέρουν ότι ο Αλέξανδρος δεν θα ήταν Μέγας αν δεν υπήρχε ο Σπαρτιάτης Στρατηγός Κλέαρχος.
Ούτε θα υπήρχε ελληνιστικός κόσμος και πιθανώς ούτε και ρωμαϊκός αν δεν υπήρχε ο Κλέαρχος και μάλλον ούτε εμείς θα ήμασταν εδώ τώρα.
Διαβάστε… Ψάξτε το!…
