Tου Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
67o
Ενας άνδρας καταλαμβάνεται, μία μέρα, από φόβο, στη σκέψη ότι έφτασε ήδη στο τριακοστό έτος τής ηλικίας του. Γιατί, ως τώρα, ζούσε, από τη μια μέρα στην άλλη, και, κάθε μέρα, γύρευε κάτι καινούργιο. Πλήθος δυνατότητες φαίνονταν ανοιχτές ενώπιόν του. Τώρα, όμως, ξέρει ότι έχει πέσει στην παγίδα. Εκνευρισμένος, εγκαταλείπει στέγη και εργασία. Θέλει να ξαναρχίσει τη ζωή του, να είναι ελεύθερος, να είναι ο ίδιος ο εαυτός του και όχι, όπως τον βλέπουν οι άλλοι. Είναι αποφασισμένος να δείξει στον κόσμο το πραγματικό του πρόσωπο. Φεύγει για τη Θεσσαλονίκη, όπου, κάποτε, είχε ζήσει ευτυχισμένος. Αλλά οι φίλοι του τού επιβάλλουν να ξαναφορέσει την παλιά του μάσκα, κάτω από την οποία τούς ήταν γνωστός. Αυτός, όμως, απομακρύνεται από τον κόσμο, ζητεί τη φυγή στα ταξίδια. Όμως, τα χρήματά του δεν επαρκούν. Παρακαλεί τους γονείς του να τον βοηθήσουν. Δοκιμάζει να ξαναρχίσει τη ζωή του στη Ρώμη, όπου είχε σπουδάσει. Αλλά εδώ συναντάει πάλι το παρελθόν του. Ξαναφεύγει, χάνεται, αναλαμβάνει μία μυστική αποστολή στην Ινδοκίνα. Η αποστολή του αποτυχαίνει. Αισθάνεται εξαντλημένος και απογοητευμένος. Σ’ ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, τραυματίζεται σοβαρά ο οδηγός και σκοτώνεται. Αυτός είναι καλά. Ο «ήρωάς» μας, τελικά, τρομάζει βλέποντας στον καθρέφτη μία άσπρη τρίχα. Αλλά, «ωστόσο, ζω και η επιθυμία μου είναι να ζήσω πολύ ακόμη», θα πει θριαμβευτικά. «Σε λίγο θα θεραπευθώ σωματικά και ψυχικά», θα προσθέσει.
