Του Δημήτρη Αντωνίου, Καθηγητή Αγγλικής, Β.Α., Kατόχου MastersΠαιδαγωγικής και Γλωσσολογίας
aglo.academia@gmail.com
Λίαν προσφάτως δύο καλοί μου φίλοι μου ζήτησαν να ασχοληθώ λίγο με την έφηβη εγγονή τους, άρτι αφιχθείσα εξ Αθηνών και φοιτήσασα σε διακεκριμένο ιδιωτικό σχολείο της πρωτεύουσας, οι παππούδες μου ζήτησαν να βοηθήσω λίγο την εγγονή τους.
Εκτιμώντας τη φιλία των παππούδων που γνωριζόμαστε για αρκετά χρόνια, πήρα δύο βιβλία τα οποία υποθετικά ανταποκρίνονταν στο επίπεδο της Αγγλικής που η εγγονή υποτίθεται ότι βρισκόταν και αφού βεβαίως έχει αποκτήσει και το περίφημο Lowerτου Michigan. Βρισκόμενοι στην αυλή της ιδιόκτητης μονοκατοικίας, κάπου εκεί στην Κασσαβέτη, υπό την προστασία της τέντας και παρουσία της γιαγιάς, του παππού και της εγγονής, άρχισε το μάθημα της διδασκαλίας έχοντας ένα βιβλίο εγώ και άλλο βιβλίο η μαθήτρια. Παρεμπιπτόντως το βιβλίο αυτό χρησιμοποιήθηκε σε χιλιάδες μαθητές στο παρελθόν, οι οποίοι μετά παρέλευση πολλών ετών ακόμα θυμούνται το βιβλίο, τις ιστοριούλες του αλλά και τις ιστορίες που υπαγόρευε στην Αγγλική ο διδάσκων. Πριν αρχίσει το μάθημα ο καθηγητής εξήγησε στη μαθήτριά του πως πρώτα θα διαβάζει αυτός μία παράγραφο και στη συνέχεια την επόμενη παράγραφο θα διαβάζει η μαθήτρια, εννοείται μεγαλοφώνως, ώστε να διορθώνονται προβλήματα προφοράς, επιτονισμού και άρθρωσης, άκρως απαραίτητα στοιχεία στην εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας.
Την αρχή έκανε ο καθηγητής και αφού τελείωσε παραχώρησε τη θέση της ανάγνωσης στη μαθήτρια, την οποία ερώτησε εάν η παράγραφος που διαβάστηκε από τον ίδιο ήταν κατανοητή στην ίδια, η οποία απήντησε καταφατικά. Όταν άρχισε η μαθήτρια να διαβάζει και έκανε λάθη σε όλους τους αναφερόμενους τομείς, ο καθηγητής, ως όφειλε, έπρεπε να την διορθώνει. Αποτέλεσμα: μετά από τρία λεπτά η μαθήτρια δήλωσε, αρκετά εκνευρισμένη, πως δεν έχει καμία διάθεση να κάνει μαθήματα. Προ του μαθήματος προηγήθηκε ένας διάλογος στην Αγγλική και ο καθηγητής διόρθωνε τη μαθήτρια κάθε φορά που έλεγε ένα Ναι ή ένα Όχι, λέγοντάς της: Όταν μιλάμε Αγγλικά και μας γίνεται μία ερώτηση, ποτέ δεν απαντάμε με ένα ξερό Ναι ή Όχι, διότι αυτό θεωρείται μεγάλη αγένεια προς τον συνομιλητή και είναι σαν να του λέμε, σε παρακαλώ άφησέ με ήσυχο.
ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ
Γιατί νομίζετε η μαθήτρια αρνήθηκε να διδαχθεί; Η απάντηση είναι πολύ απλή. Επειδή ήρθε από την πρωτεύουσα και το φημισμένο ιδιωτικό σχολείο πίστευε ότι κομίζει γλαύκα εις Αθήνας, αλλά διαπιστώνοντας πως δεν κόμιζε γλαύκα αλλά κόμιζε την λανθασμένη διδασκαλία που είχε υποστεί στα καημένα Αγγλικά. Μη θέλοντας να ομολογήσει την άγνοιά της, προτίμησε να αρνηθεί την διδασκαλία.
Όταν αρνούμαστε να ομολογήσουμε τα λάθη μας και την άγνοιά μας ταυτόχρονα αρνούμαστε και να βελτιώσουμε τον εαυτό μας και ηλιθιοδώς να πιστεύουμε ότι ότι γνωρίζουμε να είναι και το σωστό.
Γενικά οι δάσκαλοι ξένων γλωσσών ασχέτου επιπέδου διδασκαλίας θα πρέπει να μυούνται απαραιτήτως και στην γλωσσολογική κουλτούρα της άλλης γλώσσας, διότι γλώσσα και κουλτούρα – παιδεία είναι άρρηκτα συνδεδεμένα και η διδασκαλία του ενός απουσία του άλλου είναι άσκηση ματαιότητος. Στη γλώσσα μας το να απαντάμε με ένα ξερό Ναι ή με ένα ξερό Όχι, δεν χάλασε ο κόσμος, αν και η παιδεία πολλών ανθρώπων δεν κρύβεται. Το Ναι συνοδεύεται με το βεβαίως, οπωσδήποτε, κλπ., κλπ., το ίδιο συμβαίνει και με το Όχι. Ένα ξερό Ναι ή Όχι, όπως και να το κάνουμε, προδίδει έλλειψη παιδείας, εκπαίδευσης και ανάρμοστης συμπεριφοράς.
ΟΙ ΘΕΡΙΝΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΚΑΙ ΦΟΙΤΗΤΩΝ
Κατά των σπουδών μου στις ΗΠΑ σε μία καλοκαιρινή περίοδο, σε ένα πολυτελέστατο εστιατόριο, σε μένα είχε ανατεθεί η άκρως αξιοζήλευτη θέση του αρχιτρικλίνου, δηλαδή η δουλειά μου ήταν να πουλάω πανάκριβα κρασιά στους πάμπλουτους Αμερικάνους και διακεκριμένες προσωπικότητες ως πελάτες του εστιατορίου. Στην ίδια επιχείρηση, στο πάρκινγκ του πολυτελούς εστιατορίου, εργαζόταν ένας γόνος της οικογενείας των Κένεντι, ο οποίος πάρκαρε αυτοκίνητα κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού ως καλοκαιρινή απασχόληση. Παραθέτω αυτή την ιστοριούλα σε αντίθεση με το τι επικρατεί στην Ελλάδα μεταξύ φοιτητών και μαθητών όσον αφορά τις θερινές διακοπές. Ως πρώην λειτουργός και ιδιοκτήτης Ιδιωτικού Εκπαιδευτηρίου είχα οργανώσει τα θερινά μαθήματα ως αναπόσπαστο μέρος του όλου προγράμματος με δέκα ώρες διδασκαλίας την εβδομάδα και αρκετές κατ’ οίκον εργασία. Τα αποτελέσματα υπήρξαν θεαματικά και μόνιμα.
Ούτε εκπαιδευτικά, ούτε ψυχολογικά, αλλά ούτε και κοινωνικά ενδείκνυται τόσο για τους μαθητές, όσο και για τους φοιτητές, για περίπου τρεις θερινούς μήνες να μην ανοίγουν ούτε ένα βιβλίο. Φυσικά όλοι οι φοιτητές και οι μαθητές δεν είναι το ίδιο, υπάρχουν και οι ενσυνείδητοι αλλά και οι γονείς καθώς πρέπει που προγραμματίζουν τα παιδιά τους να μην παραμένουν ασύδοτα για τρεις ολόκληρους μήνες.
