Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
68o
Οταν η λαγωνίκα, που κυνηγάει κοπιαστικά, φέρει, τελικά, το θήραμα στον κυνηγό, αυτός πρέπει να την καλοπιάσει και να την χαϊδέψει. Αυτή τη λαγωνίκα, που πέτυχε στην αποστολή της, πρέπει αμέσως, αφού ξαναγεμίσει το όπλο του ο κυνηγός, ν’ αρχίσει να της δίνει φιλιά στην κεφαλή και να της τραβάει χαϊδευτικά τ’ αυτιά της, φωνάζοντας τ’ όνομά της και αναφωνώντας «εύγε» Βόνα, πολύ καλά τα πήγες! Και σε όποιο άλλο όνομα αυτή ακούει, ο καλός κυνηγός το επαναλαμβάνει. Γιατί οι λαγωνίκες ευχαριστιούνται με τους επαίνους, όπως και οι γενναίοι άνθρωποι. Μάλιστα, τότε, αυτές, καθώς δεν περιφρονούνται, τρέχουν πάνω κάτω και παίζουν χαρούμενες. Αυτή ακριβώς τη στιγμή, πρέπει να δένονται με το λουρί, όπως γίνεται και με τ’ άλογα. Έτσι, γίνεται πια φανερό ότι δεν καταπονήθηκαν από το μακρύ δρόμο που πήραν, ενώ, συνάμα, φεύγει και η κούρασή τους… Δεν είναι, λοιπόν, παράλογο ή άτοπο που χαιρόμαστε, όταν παρατηρούμε τις εικόνες τής λαγωνίκας, που θεωρείται άξια πολλής προσοχής. Γιατί σ’ όλα τα δημιουργήματα της φύσης, υπάρχει κάτι το θαυμαστό…
