Του Παύλου Μαβίδη
Η αντίσταση των Κούρδων στην Τουρκία είναι ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα που πραγματοποιούνται στη χώρα στην περιοχή μας. Η Ελλάδα την αντιμετωπίζει με συναισθήματα που κυμαίνονται από την εκδήλωση συμπαράστασης μέχρι την έκκληση αποδοχής της πολιτικής γραμμής «ακεραιότητα της Τουρκίας». Ελάχιστοι πολιτικοί – αναλυτές όμως έχουν κατανοήσει τους υπόγειους δεσμούς που ενώνουν τον ελληνισμό με το κουρδικό κίνημα.
Ο πρώτος δεσμός αρχίζει από το αναντίρρητο γεγονός ότι οι Κούρδοι (Καρδούχους τους ονομάζει ο Ξενοφών τον 5οπ.Χ. αιώνα), μαζί με τους Ελληνες κι Αρμένιους αποτελούσαν τα ιστορικά έθνη της Μικρασιατικής χερσονήσου. Υποδουλώθηκαν – μέσα από μια ιστορική διαδικασία που άρχισε το 1071 με τη μάχη στο Ματζικέρτ και ολοκληρώθηκε το 1461 με την άλωση της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας – στους Τούρκους νομάδες, που είχαν εισβάλλει στη Μικρά Ασία ξεκινώντας από τις κεντροασιαστικές στέπες.
Ο δεύτερος δεσμός έχει να κάνει με τη σύγχρονη εμπειρία, όταν οι προσπάθειες απελευθέρωσης της Μικράς Ασίας και των Αρμενίων σταμάτησαν από τον ακραίο τουρκικό εθνικισμό. Με την ήττα του 1922 δικαιώθηκαν δυστυχώς οι εθνικές εκκαθαρίσεις που είχαν αποφασίσει οι Τούρκοι από το 1911 και τις είχαν υλοποιήσει από το 1915. Έτσι, το σύγχρονο τουρκικό κράτος δημιουργήθηκε στο έδαφος άλλων εθνών, των γηγενών εθνών, που «εκκαθαρίστηκε» με πρωτοφανείς γενοκτονίες (1.500.000 Αρμένιοι νεκροί, 1.000.000 Έλληνες νεκροί στον Πόντο και στην Ιωνία και 1.500.000 Ελληνες πρόσφυγες στην Ελλάδα και στη Ρωσία).
Στη συνέχεια η άρχουσα τάξη των Τούρκων, οι στρατιωτικοί και γραφειοκράτες προσπάθησε άνωθεν να δημιουργήσει τεχνητά αστική τάξη, λεηλατώντας τον πλούτο που είχαν δημιουργήσει τα χριστιανικά έθνη. Ετσι είχαμε το παράδοξο φαινόμενο η συγκέντρωση κεφαλαίου να οφείλεται στις γενοκτονίες και στις ληστείες πλούτου άλλων εθνών. Σε πολιτικό επίπεδο υιοθετήθηκε η γραμμή της βίαιης αφομοίωσης των μη τουρκικών εθνικοτήτων οι οποίες δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητες αριθμητικά (μόνο οι Κούρδοι της Τουρκίας ξεπερνούν σήμερα τα 12 εκατομμύρια). Οι μη τουρκικές εθνότητες φτάνουν τις 47 σύμφωνα με την πρόσφατη έρευνα του Γερμανικού πανεπιστημίου του Τύμπιγκεν. Η πολιτική της Τουρκοποίησης , η οποία υπάρχει και σήμερα, υλοποιήθηκε με απίστευτη βία, με τη στέρηση και του παραμικρού δικαιώματος διαφοροποίησης, με τη σχιζοφρενική εμμονή σε εκπαιδευτικές διαδικασίες βασισμένες σε κραυγές του τύπου: Τι ευτυχία να είσαι Τούρκος! Και στα τσιτάτα του Κεμάλ Αττατούρκ.
Σήμερα οι Κούρδοι αποφάσισαν να δώσουν τέλος στη βάρβαρη μεταχείρισή τους με το μόνο όπλο που τους απόμεινε: την ένοπλη αντίσταση. Ολοι οι Ελληνες που διατηρούν την ιστορική τους μνήμη και σέβονται τα εθνικά τους δικαιώματα υποστηρίζουν τον αγώνα των τελευταίων γηγενών της μικρασιατικής χερσονήσου. Οι καταγγελίες περί «τρομοκρατών», από τους Τούρκους υπεύθυνους ακούγονται ως υποκριτικές κραυγές του μεγαλύτερου των σφαγέων που γνώρισε η ανθρωπότητα. Επίσης, οι αναφορές περί της «κουρδικής τρομοκρατίας» και από Ευρωπαίους πολιτικούς δεν είναι καθόλου περίεργη. Από την εποχή του Μέττερνιχ, ο αγώνας των εθνών για την ελευθερία φάνταζε ως «τρομοκρατία» για τους στυγνούς καταπιεστές.
Οι Ελληνες που δεν έχουν εξαργυρώσει το δικαίωμα στη μνήμη, γνωρίζουν ότι με το πρόσχημα της καταστολής της «τρομοκρατίας» των Ελλήνων ανταρτών, είχε αποβιβαστεί ο Κεμάλ Πασά με την κάλυψη των Βρετανών συμμάχων μας στη Σαμψούντα στις 19 Μαΐου 1919. Ο Πόντος πνίγηκε στο αίμα αθώων. Το έργο που άφησαν ημιτελές οι νεότουρκοι σύντροφοι το ολοκλήρωσε ο Κεμάλ ο επωνομασθής Αττατούρκ, δηλαδή ο «πατέρας των Τούρκων». Το ίδιο έκανε στην ΙΩΝΙΑ και στην Ανατολική Θράκη. Και τότε συμπαραστάτες των Τούρκων υπήρξαν οι Γερμανοί σύμμαχοί τους. Ο στρατηγός Λίμαν φον Σάντερς και ο στρατάρχης φον Γκολτζ υπήρξαν οι κακοί δαίμονες των μικρασιατών Ελλήνων. Απόγονοι και οι δυο του Μέττερνιχ και πρόγονοι του Κίνκελ.
Μπορεί εμείς να ηττηθήκαμε το 1922, να υποστήκαμε γενοκτονίες και να εκδιωχθήκαμε από τις πανάρχαιες ελληνικές κοιτίδες μας. Μπορεί το σύγχρονο τουρκικό κράτος να δημιουργήθηκε πάνω στη γη μας και να πλούτισε με τον πλούτο μας! Εάν σήμερα καταφέρει να επιβάλει και στο κατεχόμενο Κουρδιστάν το δικό του νόμο, που τόσο οδυνηρά βιώσαμε στον Πόντο, στην Ιωνία, στην Ανατολική Θράκη, στην Κωνσταντινούπολη, στην Ίμβρο και στην Τένεδο, στην κατεχόμενη Κύπρο, θα έχει καταφέρει να δικαιώσει απολύτως την πολιτική γενοκτονιών που ακολούθησε. Και εάν εμείς μείνουμε απαθείς και ουδέτεροι στον αγώνα των Κούρδων, Ε! τότε θα έχουμε επιβεβαιώσει για άλλη μια φορά ότι είμαστε έθνος του βαλκανικού νότου δίχως μνήμη, δίχως αυτοσεβασμό και δίχως όραμα, συρρικνωμένο όχι μόνο εδαφικά αλλά κυρίως πνευματικά.
