Γράφει η Δάφνη Μουντούρη
Τι γίνεται όταν από άνθρωπος αποφασίζεις να μετατραπείς σε ηθοποιό; Το κουτί της Πανδώρας ανοίγει και τα δεινά ξεχύνονται αβέρτα στον κάποτε ήσυχο και τακτοποιημένο κόσμο σου. Από τη στιγμή που θα πάρεις στα χέρια σου το κείμενο, μέχρι τη στιγμή της παράστασης, ακροβατείς ανάμεσα στην πραγματικότητα της καθημερινότητας και στον πλασματικό κόσμο του έργου. Το να προσπαθεί κανείς να γίνει κάτι διαφορετικό από αυτό που ήταν μέχρι πρότινος, είναι μια διαδικασία με πολλά σκαμπανεβάσματα. Οι πρόβες είναι πολλές, η κούραση όσο πλησιάζει η παράσταση όλο και αυξάνεται, ο χώρος όπου γίνονται οι πρόβες μετατρέπεται σε δεύτερο σπίτι. Άτομα με τα οποία δε θα συναναστρεφόσουν στην καθημερινότητά σου, γίνονται κάτι σα δεύτερη οικογένεια, την οποία από ένα σημείο και μετά θέλεις να εξολοθρεύσεις με κάθε τρόπο. Οταν μπαίνεις σε μια θεατρική ομάδα, γίνεσαι μέρος ενός συνόλου, κρίκος μιας αλυσίδας, που αυτόματα σπάει με την απουσία σου. Το ταξίδι μέχρι την πρεμιέρα, βρίσκει τους πάντες στα όρια της τρέλας. Κοιμούνται και ξυπνούν παραμιλώντας ατάκες του ρόλου τους, ενώ όλοι αναρωτιούνται το ίδιο πράγμα: «Για ποιο λόγο βάζω τον εαυτό μου σε αυτή τη διαδικασία;».
Οι ηθοποιοί στην ουσία είναι μοναχοί, μόνο που αντί να κλείνονται σε μοναστήρια και να προσεύχονται, κλείνονται σε θέατρα και αποθήκες και προβάρουν ξανά και ξανά το ρόλο τους. Και στις δύο περιπτώσεις αυτό που αναζητούν είναι η λύτρωση, ένας τρόπος να φτάσουν σε κάτι ανώτερο, να καθαρίσουν την ψυχή τους από κάθε βάρος, να νιώσουν για λίγο ότι ανυψώνονται και ακουμπούν κάτι που όλοι οι υπόλοιποι δε μπορούν να φτάσουν. Οπότε ναι, το συμπέρασμα σε όλα αυτά είναι ότι οι ηθοποιοί, σε ένα μεγάλο ποσοστό τους, είναι του γιατρού. Ομως, ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει; Κουβαλούν δύο ζωές πάνω τους.
Σαν βγεις στον πηγεμό για την υποκριτική, να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος, παραφράζοντας τον Καβάφη. Και είναι σίγουρα ένα κουραστικό, δύσκολο, ψυχοφθόρο ταξίδι, αλλά, πιστέψτε με, είναι το μόνο που αξίζει. Οταν ανοίγει η αυλαία και δεκάδες ζευγάρια μάτια κρέμονται από κάθε σου λέξη, κάθε βλέμμα ή κίνηση και στο τέλος ακούς το χειροκρότημα, κάθε δυσφορία, γκρίνια, ένταση φεύγει μακριά. Η λύτρωση κατακλύζει κάθε κύτταρο του κορμιού και είσαι έτοιμος να ανέβεις και πάλι στη σκηνή για μια ώρα, κατά την οποία θα χαθείς από τον εαυτό σου και θα ακουμπήσεις έστω και για λίγο το μεταφυσικό, το υπέρτατο, τη στιγμή που θα γίνεις μια λευκή σελίδα που γράφεται με κάθε ατάκα που προφέρεις.
