ΑΛΗΣΤΑ ΣΥΜΒΑΝΤΑ, ΔΥΣΘΡΟΟΙ ΛΟΓΟΙ
Το Νοέμβριο του 2009, όλοι οι Γερμανοί βγήκαν στους δρόμους και γιόρτασαν στην Αλεξάντερπλατς την 20ετή επέτειο από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Μαζί με τις υπόλοιπες εκδηλώσεις, στήθηκαν και 1.000 τεράστια πολύχρωμα ντόμινο σε σειρά, 20 κιλών το καθένα, από την πλατεία του Πότσνταμ μέχρι την Πύλη του Βραδεμβούργου. Τα ντόμινο, που στο τέλος της γιορτής τα έριξαν κάτω, στήθηκαν για να θυμηθούν οι Βερολινέζοι το μέσον, που επινόησαν οι κομμουνιστές, να χωρίσουν την πόλη στα δυο. Πολιτικές επιλογές θρασέων, ιταμών ανδρών, που επεφύλαξαν στους Γερμανούς εμπειρία πρωτόγνωρη.
Το μήνα και το έτος που διανύουμε συμπληρώνονται 60 χρόνια από την ανέγερση του «Τείχους της ντροπής» για τους Δυτικογερμανούς, ή του «Προμαχώνα Αντιφασιστικής Προστασίας» για τους Ανατολικογερμανούς, πουξεκίνησε τη νύχτα της 12ης Αυγούστου 1961. Μετά τρεις ημέρες (15/8/61) έγραψε η «Καθημερινή»: «Αιφνιδιαστικώς το κομμουνιστικόν καθεστώς της Ανατολικής Γερμανίας επεξέτεινε χθες Κυριακήν εις το μέσον της πόλεως του Βερολίνου το «σιδηρούν παραπέτασμα» και εδημιούργησεν εις αυτό σύνορα κράτους με όλα τα συμπαραμαρτυρούντα στρατιωτικά και αστυνομικά μέτρα ασφαλείας».
Ο Χρουστσόφ έδωσε την άδεια στον Ανατολικογερμανό κομμουνιστή ηγέτη Βάλτερ Ούλμπριχτ και εκείνος, περιχαρής, ανέθεσε την ανέγερσή του στον άνθρωπο, που θα τον διαδεχόταν μετά 12 χρόνια, στον γραμματέα ασφαλείας Εριχ Χόνεκερ. Το εγχείρημα έλαβε το κωδικό όνομα «Επιχείρηση Ρόδο», με το οποίο η άλλοτε πρωτεύουσα του «χιλιετούς Ράιχ» κόπηκε στα δυο. Το αστείο είναι, ότι δυο μήνες πριν ξεκινήσει το χτίσιμο, στις 16/6/1961, ο Ούλμπριχτ δήλωνε, ότι «ουδείς προτίθεται να κτίσει κάποιο τείχος»!
Αρχικά, το κατεξοχήν σύμβολο του Ψυχρού Πολέμου ήταν χαμηλό. Το ύψος (άνω των 3μ.) και το μήκος (155 χιλ/τρα), ολοκληρώθηκαν τη δεκαετία του ΄70. Παρά τους 14.000 φύλακες και τα 600 σκυλιά, μέχρι το 1961 είχαν διαφύγει στη δυτική πλευρά 3,5 εκατομμύρια, περίπου, Ανατολικογερμανοί. Μετά την ανέγερσή του πολλοί επιχείρησαν το ίδιο(το κατάφεραν περίπου 5.000 άνθρωποι), αρκετοί, όμως, απέτυχαν, αφήνοντας την τελευταία τους πνοή σε αυτό, με μια σφαίρα στην πλάτη τους.
Σε εκείνους που βρέθηκαν απέναντι είναι και ο 19χρονοςφρουρός Κόνραντ Σούμαν, ο οποίος πέρασε στο Δυτ. Βερολίνο στις 15 Αυγούστου. Στους άτυχους περιλαμβάνεται ο 24χρονος ράφτης Γκούντερ Λίτφιν, ο οποίος, δυο μέρες αργότερα, θέλησε να κάνει το ίδιο, αλλά η ανατολικογερμανική αστυνομία πυροβόλησε και τον σκότωσε! Το επίσημο κομμουνιστικό αφήγημα, ότι το Τείχος κατασκευάστηκε για να κρατήσει έξω τους Δυτικογερμανούς(!), (παγκοσμίως, μόνο το ΚΚΕ το ασπάζεται σήμερα), αφήνει τους ιστορικούς άναυδους!
Μετά από 28 χρόνια (9/11/1989)χιλιάδες Ανατολικογερμανοί εγκατέλειψαν τον «σοσιαλιστικό παράδεισο» και, περνώντας επάνω από τα χαλάσματα του πεσμένου «παραπετάσματος», μετέβησαν στην «κόλαση του καπιταλισμού». Κίνηση αντίστροφη δεν κατεγράφη. Ουδείς Δυτικογερμανός είχε την περιέργεια να μεταβεί στον σοβιετικό τομέα, να γευθεί «τα αγαθά του σοσιαλιστικού παραδείσου». Προτίμησε να παραμείνει στη Δύση, όπως οι μουσκεμένοι από τη βροχή και τα δάκρυα συμπολίτες του, που χαμογελούσαν ακούγοντας τον Μπισλάβ Ροστροπόβιτς να παίζει βιολί μπροστά στα ερείπια του Τείχους!
Αποδείχθηκε, ότι οι κάτοικοι της Ανατολικής Γερμανίας δεν ήταν ευτυχείς στην πατρίδα τους. Στερημένοι στοιχειωδών ανθρωπίνων αγαθών, μόλις δόθηκε η ευκαιρία, εγκατέλειψαν δυστυχία, μιζέρια και φόβο, την «προσφορά» του κομμουνιστικού σοσιαλισμού στην ανθρωπότητα και, πανευτυχείς, κατέφυγαν μαζικά στη Δύση.
Ο Μαξίμ Λέο(γεννήθηκε στο Ανατολικό Βερολίνο το 1970) ήταν δεκαεννιά χρονών όταν έπεσε το Τείχος, έζησε το Αίσχος αυτού του μνημείου από εκείνη την πλευρά, μέχρι την ενηλικίωσή του. Στο βιβλίο του «Ψηλά τις καρδιές. Μια οικογένεια στην Ανατολική Γερμανία» (εκδόσεις Δώμα, 2019)υποστηρίζει ότι η ΛΔΓ ήταν ένα βασίλειο του ψέματος, που μηχανευόταν διαρκώς τρόπους να κρύβει την αλήθεια… Το κόμμα έλεγε ψέματα, οι πολίτες έκαναν ότι τα πίστευαν και, κυρίως, έπρεπε να τα λένε και αυτοί με τη σειρά τους, για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Η κατήχηση των κατοίκων στα ψέματα ξεκινούσε από τα παιδικά τους χρόνια. Ο χαφιεδισμός είχε καταστεί τρόπος ζωής.
«Κυβερνούσε η δυσπιστία», σημειώνει (σ. 214). Οι ασφαλίτες, οι χαφιέδες, όλοι υποστηρικτές του κόμματος, καλλιεργούσαν την αγωνία και το φόβο. Για να νιώσει ο πολίτης ήσυχος, υποκρινόταν ότι πίστευε τα ψέματά τους, «δεν χρειαζόταν να λυγίσεις ή να πουληθείς, αρκούσε απλώς να συμμετέχεις στο μεγάλο θέατρο του σοσιαλισμού» (σ.86). Ολοι παρακολουθούσαν όλους. Είχε αρχίσει η νεκροφάνεια του συστήματος, απλώς δεν την έβλεπε κανένας!
Η παράνομη παρακολούθηση όλων από εγκάθετους του καθεστώτος αποτυπώνεται με χαρακτηριστικό τρόπο στην ταινία «Οι ζωές των άλλων» (2006). Ο σκηνοθέτης Φλόριαν Χένκελ φον Ντόνερσμαρκ (βραβεύθηκε με Οσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας) χειρίζεται με μεγάλη δεξιοτεχνία τον αγέλαστο πράκτορα Βίσλερ, ο οποίος, με το παγωμένο βλέμμα και τον άκαμπτο αυτοματισμό, υποκλέπτει καθημερινά τηλεφωνικές συνομιλίες. Ευτυχώς για τον ίδιο και τους άμοιρους συμπατριώτες του, αρχίζει να «λειώνει», όταν, μπαίνοντας στη ζωή των άλλων, έρχεται σε επαφή με τη φιλία, την αγάπη, τον έρωτα!
Τον Σεπτέμβριο 1991, σε ιταλική εφημερίδα, ο Καστοριάδης παρατήρησε: «Ο κομμουνισμός είναι καταδικασμένος να λέει ένα πράγμα και να κάνει το αντίθετο. Μιλάει για δημοκρατία και εγκαθιστά τυραννία. Διακηρύσσει την ισότητα και επιφέρει ανισότητα. Επικαλείται την επιστήμη και την αλήθεια και ασκείται στο ψέμα και στο παράλογο». Οι χώρες του ανατολικού μπλοκ, παγιδευμένες στις συγκεκριμένες μεθόδους, είχαν χάσει την επαφή με την πραγματικότητα. Υστερα κατέρρευσαν.
Στον κινηματογράφο, ο τσιμεντένιος διαχωριστικός τείχος με τα χιλιάδες γκράφιτι πρωταγωνίστησε πολλάκις σε ταινίες, όπως στον «Κατάσκοπο που γύρισε από το κρύο» του Τζον Λε Καρέ» ή στο τραγούδι «Heroes» του Ντέιβιντ Μπάουι, όπου, περιγράφοντας το φιλί δυο ερωτευμένων δίπλα στο Τείχος, τραγουδάει «And the shame was on the other side».
Η Ελλάδα δυο φορές απέτρεψε τον κομμουνιστικό εφιάλτη: Τον Δεκέμβριο του 1944 και στον γενικευμένο εμφύλιο πόλεμο, όταν οι αριστεροί επιχείρησαν να νομιμοποιήσουν και να εγκαταστήσουν αυτό το εφιαλτικό σύστημα. Σήμερα, έχοντας μπροστά μας ξεδιπλωμένη όλη την ιστορία της ΕΣΣΔ και των κρατών-δορυφόρων της, μπορούμε με ασφάλεια να πούμε: «Ευτυχώς, εμείς σωθήκαμε νωρίς!».
Του Γιάννη Ν. Καλαντζή, yanniskalan47@gmail.com
