Της Ευφροσύνης Γ. Κίτσιου,
Φοιτήτριας Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας -Παν/μιο Θεσσαλίας
Την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου γιορτάσαμε τη γιορτή του πατέρα. Αμφιβάλλω αν τη θυμούνται τόσοι πολλοί όσο θυμούνται τη γιορτή της μητέρας. Για τον πατέρα ούτε μεγάλα αφιερώματα, ούτε τραγούδια, ούτε λουλούδια, ούτε δώρα συνήθως. Απλά αναλογιστείτε πόσες φορές πήγατε ένα λουλούδι στη μαμά σας και πόσες στον μπαμπά σας (ας του πάρουμε ένα λουλούδι και του πατέρα μας όσο τον έχουμε δίπλα μας και μπορεί να το δει).
Φανταστείτε, λοιπόν, πόσο «παραγκωνισμένη» είναι η γιορτή του που ούτε καν η ίδια η αγορά δεν θέλει να βγάλει κέρδος από αυτή. Για να τα λέμε όλα, ο πατέρας είναι κάπως ο «αδικημένος» της ιστορίας. Στη γιορτή της μητέρας ακούμε συχνά το «Μάνα είναι μόνο μία» ότι είναι μοναδική και αναντικατάστατη -και εννοείται το πιστεύω και το λέω κα εγώ-, σπάνια όμως θα ακούσεις το «πατέρας είναι μόνο ένας». Δηλαδή ο πατέρας είναι «αναλώσιμος», μπορεί και αντικαθίσταται σε σχέση με τη μητέρα; Όλα αυτά, βέβαια, είναι πομφόλυγες, κοινώς μπούρδες. Και οι δύο άνθρωποι που αποκτούν ένα παιδί έχουν ισότιμη και σημαντική θέση στη ζωή του, γιατί το κάθε παιδί όπως και να το κάνουμε θέλει και έχει ανάγκη και τους δυο γονείς του.
Βλέπετε, όμως, για κάποιο λόγο ο πατέρας παίρνει κατά κάποιον τρόπο το ρόλο του δεύτερου στη ζωή του παιδιού είτε γιατί η κοινωνία μεγαλώνει τους άνδρες με την πεποίθηση πως η ανατροφή των παιδιών και γενικά τα θέματα των παιδιών αφορούν κυρίως τις γυναίκες, τις μητέρες είτε γιατί ο άνδρας πολλές φορές μάχεται με την ευαίσθητη πλευρά του καθώς γίνεται αφελέστατα κοινωνικά αντιληπτή ως ένδειξη αδυναμίας. Αμ δε! Και όμως οι εικόνες που ένας άνδρας κρατάει αγκαλιά το παιδί του, που το πηγαίνει βόλτα από το χέρι, που παίζουν μαζί και που του μαθαίνει τον κόσμο είναι εικόνες γεμάτες δύναμη, γεμάτες προστασία, ασφάλεια και γνώση.
Ο πατέρας για την κόρη είναι το πρώτο ανδρικό πρότυπο και από αυτόν θα υιοθετήσει τις πιο «ανδρικές» της συμπεριφορές, έτσι όπως τις ορίζουν τα κοινωνικά στερεότυπα και αυτά πάλι τα ανδρικά στοιχεία είναι που εκούσια ή ακούσια θα αναζητά στους άνδρες που θα περάσουν στη ζωή της, αλλά ο πατέρας της θα είναι ο πρώτος στην καρδιά της. Για τον γιο πάλι είναι το πρώτο ανδρικό πρότυπο που θα μιμηθεί και που θα κοντράρει γιατί θέλει να βρει το δικό του βηματισμό ως άνδρας, αλλά στην πορεία της ζωής του θα αναγνωρίσει πολλά στοιχεία του πατέρα του για τα οποία εν τέλει θα καμαρώνει.
Ο πατέρας είναι αυτός που πολλές φορές πρέπει να απολογηθεί για όσα έκανε και δεν έκανε για όσα έμαθε και δεν έμαθε, γιατί τρόμαξε την πρώτη ημέρα που σε κράτησε αγκαλιά όταν η μαμά ήξερε ήδη πώς να σε φροντίσει και μπορεί να μην ήξερε από την πρώτη ημέρα, αλλά από εκείνη την ημέρα και μετά προσπαθούσε με πείσμα, με λάθη και σωστά να μάθει κάτι για το οποίο δεν προετοιμάστηκε ποτέ. Ο πατέρας είναι αυτός που έπνιξε τα δάκρυά του για να κρατηθεί «βράχος» στις δύσκολες στιγμές και που πολλές φορές παρά την κούραση και το άγχος της δουλειάς ήρθε και σε πήρε στους ώμους του για να σου κλέψει ένα γέλιο. Ο πατέρας πρέπει να προσπαθεί καθημερινά να χτίσει τη σχέση μαζί σου, διεκδικώντας την αγάπη γιατί δεν σας έδεσε κανένας ομφάλιος λώρος και το μόνο που θα σας δέσει για πάντα είναι το συναίσθημα. Είναι αυτός που προσπαθεί να σου δείξει την αγάπη του και τη στοργή του και συχνά δεν έχει τα λόγια να στα πει, γιατί δεν μεγάλωσε μαθαίνοντας να μιλάει άνετα γι’αυτά και προσπαθεί να στο δείξει με τις πράξεις. Ο πατέρας είναι αυτός που μπορεί να μην ξέρει τα κλασσικά παραμύθια, αλλά θα σκαρφιστεί ένα σωρό φανταστικές ιστορίες για να σε νανουρίσει. Είναι αυτός που θα γεμίσει περηφάνια με το πρώτο σου ποίημα στο σχολείο ή τους βαθμούς σου και ας μην στο πει ποτέ γιατί είπαμε ο τεράστιος και πολυσήμαντος ρόλος της μαμάς δεν του αφήνει τόσα λόγια. Είναι αυτός που θα σε αφήσει στην πόρτα του στρατοπέδου γεμάτος καμάρι και χαρά και στην επόμενη γωνία θα κλαίει σαν μικρό παιδί. Είναι αυτός που θα σε αγκαλιάσει σφιχτά δυνατά και θα κολλήσει μέσα σου κάθε «σπασμένο» σου. Είναι αυτός που από το πρώτο ραντεβού της κόρης του μέχρι και το γάμο της, δεν θα συνηθίσει ποτέ ότι το «κοριτσάκι» του μεγάλωσε και μπήκε ένας άλλος άνδρας στη ζωή της, φοβούμενος μη του κλέψουν την πρωτοκαθεδρία που με τόσο κόπο κατέκτησε στην καρδιά της και ας μην συμβεί ποτέ αυτό αφού ο πατέρας είναι πάντα ο ένας.
Μπορεί ο πατέρας μας να είναι 1,70 άνθρωπος στα μάτια των παιδιών του όμως ο πατέρας φαντάζει τουλάχιστον ένας «δίμετρος μπασκετμπολίστας» γεμάτος ηρωισμό, αγάπη, προστασία και στοργή (από τα μικρά μου χρόνια μέχρι τώρα που τον φτάνω σχεδόν στο ύψος συνεχίζω -και ας είναι αγάπης παράνοια- να τον βλέπω 2 μέτρα ενώ είναι πάνω κάτω 1,69).
Η σχέση με τον πατέρα είναι σαν το δέντρο στη γη. Θέλει φροντίδα και αγάπη να μεγαλώσει και να βγάλει δυνατές ρίζες. Μα σαν μεγαλώσει το δέντρο, θα έχεις για πάντα έναν ίσκιο να κάθεσαι από κάτω τα ήσυχα ηλιόλουστα μεσημέρια που μοιάζουν πολλές φορές με τον μπαμπά που δεν λέει πολλά και κάποτε όσο περνάνε τα χρόνια μέσα σε αυτό τον ίσκιο και σε αυτή την ησυχία, θα βλέπεις τον άνοιγμα των χεριών του που σε αγκάλιαζε σαν ήσουν παιδί και χωρίς πολλά λογία θα νιώθεις αυτή την απέραντη αγάπη που κατακτήσατε και οι δύο μαζί.
Τελείωσα το άρθρο. Πάω να βγω βόλτα με τον πατέρα μου για τη γιορτή του, για εκείνο το από πάντα κράτημα του χεριού στη βόλτα μας που δεν χρειάζεται να μου πει «σ’αγαπάω», το κράτημα του χεριού έχει πει ήδη «σ’αγαπάω για πάντα» και από τους δυο μας.
Υ.Γ. Χρόνια πολλά σε όλους τους πατέρες, χρόνια πολλά στο δικό μου πατέρα, στο δικό μου σημαντικό και μοναδικό!
