Του Πρωτ. π. Απόστολου Θάνου
Λίγες ημέρες μετά την Πεντηκοστή, την «μεθέορτον και τελευταίαν εορτήν»[1] που ολοκληρώνει τον πασχάλιο εορταστικό κύκλο, «ότε το Πνεύμα κατήλθε το Άγιον, εν πυρίναις γλώσσαις»[2] επί τους Αγίους μαθητές, η Αγία μας Εκκλησία προβάλει τη δωδεκάριθμο χωρία των αποστόλων, των στενών και άμεσων συνεργατών του Χριστού. Η βασική ανάγκη καθορισμού ενός κοινού εορτασμού των δώδεκα αποστόλων σχετίζεται με το ρόλο τους ως πρότυπα για τον κάθε Χριστιανό, αφού χαρακτηρίζονται από γνωρίσματα τα οποία αποτυπώνονται στο κήρυγμα τους αλλά και στις ζωές τους. Τρία τέτοια χαρακτηριστικά σημεία σχετίζονται με την αναζήτηση και αναγνώριση του Χριστού ως σωτήρα, το πνεύμα αυταπάρνησης και, τέλος, την απλότητα συνδυαστικά με την αγνότητα.
Πράγματι, ήδη από την πρώτη γνωριμία μας με τα πρόσωπά τους, ο ιερός ευαγγελιστής υπογραμμίζει πως αν και αγράμματοι, οι μαθητές μελετούσαν το νόμο και είχαν σωτηριολογικές αναζητήσεις. «Ον έγραψε Μωΰσής εν τω νόμω και οι προφήται, ευρήκαμεν»[3] αναφωνεί ο Φίλιππος καλώντας τον Ναθαναήλ και αποφασίζουν να εγκαταλείψουν την μέχρι τότε ήρεμη ζωή τους. Με πνεύμα αυταπάρνησης απλώνουν τα δίχτυα τους με σκοπό τη σωτηρία των ανθρώπινων ψυχών. Και το πνεύμα αυτό αγγίζει το υπέρτατο όριο της θυσίας τους αφού, υπακούοντας στην προσταγή του Κυρίου, πίνουν το ποτήριο το οποίο Αυτός ήπιε[4], λαμβάνοντας το στέφανο του μαρτυρίου. Το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό είναι, όντως, σημαντικό για τον κάθε Χριστιανό γιατί ο ίδιος ο Κύριος σαρκώθηκε, ταπεινώθηκε και απαρνήθηκε τη Θεϊκή του φύση. «Εαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβών»[5] και αγωνίζεται να σώσει τον κάθε άνθρωπο, φτάνοντας μέχρις Άδου ταμείον. Το παράδειγμά Του καλούμαστε να ακολουθήσουμε και για το λόγο αυτό, στην παραβολή της τελικής κρίσης ο Κύριος δεν αναφέρεται σε αμαρτήματα αλλά σε πράξεις που δεν υλοποιήθηκαν, με γνώμονα την άκριτη αγάπη προς το Θεό και τον συνάνθρωπο. Η ταπείνωση είναι όπλο μοναδικό στον αγώνα μας κατά των παθών, το οποίο φανερώθηκε και στον ίδιο τον απόστολο Παύλο, ο οποίος ζητώντας από τον Κύριο να ιαθεί από την συνεχή του ασθένεια[6] και λαμβάνοντας αρνητική απάντηση, έλαβε το μεγαλύτερο μάθημα: τα μεγαλεία και η δύναμη του Θεού φαίνονται στην αδυναμία του ανθρώπου. Του ανθρώπου που προσεύχεται και καρτερικά αναμένει και επιζητά τη σωτηρία του.
Τελευταίο χαρακτηριστικό των αποστόλων είναι η απλότητα που βρίσκεται σε συνεχή διάδραση με την αγνότητα. Ανατρέχοντας, εκ νέου, στην κλίση των μαθητών, εντοπίζεται η διάθεσή τους να πιστέψουν. Είναι χαρακτηριστική η φράση του Ιησού προς τον Ναθαναήλ: «Τι είπον σοι, είδον σε υποκάτω της συκής, πιστεύεις;», αναγνωρίζοντας την απλότητα του. Τέτοια διάθεση αναζητούσε ο Κύριος, απλή και ειλικρινή ώστε με ταπεινό πνεύμα να καλλιεργείται το έργο Του, αργά και σταθερά. Τέτοια άδολη διάθεση καλούμαστε να έχουμε και εμείς για να κερδίσουμε την Βασιλεία των Ουρανών, όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζει ο ευαγγελιστής Ματθαίος[7]. Το δίπτυχο της απλότητας και της αγνότητας αφήνει χώρο ώστε το Άγιο Πνεύμα να γεμίσει την ανθρώπινη καρδιά.
Αγαπητοί μου αδελφοί,
Τα παραπάνω χαρίσματα των αποστόλων μπορούν να μας εμπνεύσουν ώστε να αγωνιζόμαστε καθημερινά στα χνάρια τους ή καλύτερα στα χνάρια του Κυρίου τους, ποθώντας τους αιωνίους στεφάνους. Άλλωστε, ο πρωτοκορυφαίος Απόστολος Παύλος προς αυτό μας κατευθύνει: «Επιδιώκετε με ζήλο τα ανώτερο χαρίσματα»[8], με κύριο όλων την αγάπη! Ας σεβαστούμε τους αγώνες τους και ας υμνήσουμε τον Κύριό μας, υπερπηδώντας με χαρά και εμπιστοσύνη σε Αυτόν τις καθημερινές δυσκολίες, προσπαθώντας να γίνουμε και εμείς απόστολοι της ευαγγελικής χαράς στους εαυτούς μας και τον άμεσο περίγυρό μας.
