Του Δημήτρη Φ. Κώτογλου
Ο πολυγραφότατος λόγιος, Μητροπολίτης Λεμεσού – Κύπρου κ.κ. Αθανάσιος γράφει:
«Αυτοί οι θρήσκοι άνθρωποι, είναι επικίνδυνοι! Ο Θεός, να μας φυλάε», έλεγε αστειευόμενος: «Κύριε, σώσον ημάς, από τους ευσεβείς». Γιατί άραγε;
Γιατί ο θρήσκος δεν έχει προσωπική σχέση με τον Θεό. Απλώς, κάμει τα καθιερωμένα καθήκοντά του. (σ.σ. όπως όλοι μας!)
Οι θρήσκοι άνθρωποι, είναι το πιο δύσκολο είδος, μέσα στην Εκκλησία. Είναι οι πιο γνωστοί Φαρισαίοι, που ο ΚΥΡΙΟΣ, απέκλεισε, της Βασιλείας των Ουρανών.
Φοβερή αρρώστια, ο φαρισαϊσμός!
Ελεγαν στο Αγιον Ορος για παράδειγμα: «Μην ρωτάς, αν τρώω ψάρι. Τον ψαρά να μην φάεις και ψάρι φάε: Η τον λαδά να μην φάεις, και φάε μια σταξιά λάδι.
Το να φάεις τον άλλον, με την γλώσσα, είναι πολύ χειρότερο, από το να φας, μια κουταλιά λάδι. Κι όμως, στέκομεν εκεί. Τρώμε λάδι, δεν τρώμε λάδι… κοκ».
«Εσύ, (εγώ δηλαδή), που πας στην Εκκλησία, σε τι σε ωφέλησε; Μεταμορφώθηκε η καρδιά μας (σας;) – Γίναμε ταπεινοί; Γίναμε πιο γλυκείς;
Γίναμε πιο πράοι άνθρωποι; Αυτό έχει σημασία. Ας γίνουμε ταπεινοί, μέσα από την Μετάνοια, αλλιώς είμαστε για κλάματα…»
Προσυπογράφω, τον π. Αθανάσιο.
